Fedakarlığın en zoru nedir bilir misiniz? Kendinden vazgeçmektir. Kendinden vazgeçtiğin anlarda, başkalarına umut kapısı olduğun zamanlar olmuş muydu? Ladin'in oldu. Dünya üzerinde ki kötülüğün sonu olmak için, kendi sonunu hazırladı elleriyle. Ve asla vazgeçmedi umudundan. Ve hep inandı Ladin. •İyilik Kurtaracak Dünya'yı.

Bir varmış, bir yokmuş.Evvel zaman içinde, dünyalar tatlısı, güzel mi güzel bir kız çocuğu dünyaya gelmiştir günlerden bir gün.Bu minik bebeğin adı Laura' dır.Fakat aynı zamanda çok da talihsiz bir bebektir.Laura bebeği evlatlık alan kadın kötü kalpli mi kötü kalpli, çirkin bir cadıdır.O güzelleştikçe cadı yaşlanır ve bu durum oldukça zoruna gider.17. doğum günü pastasından ısırır ısırmaz Laura, ömrü boyunca onu tesiri altına alacak bir büyünün etkisi altına girmiştir.Aynada gördüğü yüz artık kendi yüzü olmaktan çok çirkin bir canavara aittir.Kendini kocaman bir şatonun önünde bulduğunda hayatının hiç ummadığı şekilde değişeceğinin farkında bile değildir.Bütün kızları peşinden koşturan, yakışıklılığı dillere destan prens Kevin Laura'yı ilk görüşte ona hayran olur. Laura'nın görünümüne bürünen cadı Dirim kızın yerine geçer.Kötü büyücünün amacı en başından bellidir.Prens Laura'dan nefret edecek hatta onu bir daha asla görmek dahi istemeyecektir fakat hesaba katmadığı şeyler de vardır büyücünün.Kendisi de prensin büyüsüne kapılacak ve hatta ona deli divana aşık olacaktır... Laura simsiyah kirpiklerinin altından prense bakmış ve mahcup bir ifadeyle sormuş; ''Yakışmış mı?'' Onu attan indirdiğinde bir kez daha sormuş prens; ''Mutlu musun?'' ''Daha önce olmadığım kadar.'' *Wattpad'de bu isimle yazılmış ilk hikayedir. *Tüm hakları saklıdır.

Saat 04.14 yağmur hızlandı ve sen yine yoksun her gün ki gibi. Müziği başa sarıyorum. Zorluyorum kendimi olmuyor, bir türlü ağlayamıyorum. Kendimi ağlamamaya alıştırdığım bencil yapım yine yapıyor yapacağını. Dibe kadar doluyum ama gözyaşları içeriye akıyor hep yaptığım gibi. Kimseye inanmak gelmiyor içimden. Sanki gün geçtikce daha da güçsüz biri oluyorum. Kimse de anlamıyor gibi. Koca bir romanı yırtmak, bir dağa çıkıp haykırmak istiyorum. Uyku bazı gecelerde ki gibi yine tutmuyor. Saat 04.20 birden sıcak bir şey hissettim . Galiba gülümsedin. Rüyada mısın? Yoksa uyandın da aklına komik bir şey mi geldi? Su içmeye mi kalktın? Ya da lavobaya? Rahatsızlandın mı? Dikkat et kendine. Üşüyormusun? Gel sarılayım. Çok kötüyüm adam. Nefes almak gelmiyor içimden. Her seferinde unutmak istiyorum ama olmuyor. Yapamıyorum Kolhan. Nesin sen adam? Ne farkın var ki ben bu saatte okuyamayacagin bu satırları anlamsız siyah bir deftere yazıyorum. Haykırmak geliyor içimden gör artık beni diye. Saat 04.25 gözlerim ağarmaya başladı ve sen yoksun tabiki. Üzerime bir hırka geçiriyorum. Çünkü gelip ısıtacak gibi değilsin. Derin bir nefes alıyorum. Aldığım oksijenin bile bir zerresinin sana ulaşacağını bildiğim için derin derin çekiyorum cigerlerime. Kettle daki su ısındı . Bir kahve yapıyorum kendime. Uyku tutacak gibi değil çünkü. Ayağımdaki siyah ev ayakkabılarımı halıya sürterek geçiyorum yeniden odama. Yağmur şiddetle vuruyor cama. Biraz daha Zorluyorum. İlk damla sol gözümden düşüyor. Sonra sağdan. Çık git artık adam aklımdan. Olmayacak, bizden bir bok olmayacak. Uzunca bir zamandır çok güzel anlattın bunu. Saat 04.30 hıçkırmaya başladım, kalemin ucu bitti ve yıllardır olmadığın gibi şimdide yoksun be adam.

"Artık biliyorum. Aşk Bir İntihar Saldırısıdır Yalnızca iki kişinin öldüğü.." -10.06.2016-

Sirlarla dolu bir hayat

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne