"Merhaba, Harrison Pizzeria, nasıl yardımc-" "LOGAN, LOGAN! TAHMİN ET NE OLDU?" "Hanımefendi, Ben Logan değilim, Ben Marv!" "Ha... no hablo inglés." *

ayakkabıları prada'ydı.

Çocuk, nadir müşterisi olan,doughnut dükkanında çalışan bir elemandı. Kızın ise doughnut manyağı bir kardeşi vardı.

Her masum insanın canı yandığında bir yıldız kayardı gökyüzünden. Bu acı yüzünden çok canlarının yandığını, bütün parlaklıklarını kaybettikleri ve ayakta durmalarını sağlayan o gücün yok olduğunu söylerdi bize kayan yıldızlar. Ve bir gece benim yıldızım da kayıp gitti gökyüzünden. Ellerimi uzattım kayan yıldızımı tutmak için fakat başaramadım. Bende bana kalan karanlığın içinden kendime yeni bir yıldız bulmaya karar verdim. İçinde benim ve değer verdiğim birkaç insanın olduğu... Bana kaybolan yıldızımı yeniden bulma gücünü veren birkaç insanın olduğu... Bu onun hikayesi. Yıllar sonra kaybettiğim yıldızımın yerine daha güzel, daha parlak bir yıldız getirmemin ve yeniden hayata tutunmamın hikayesi...

Ben kendisini kendine saklayan bir kadınım. Yerin üstünden göğe, göğün üstünden yere bakarım. Kah saçlarımı savurur ruhumu özgür kılarım, kah saçlarımı saçlarıma düğüm yaparak ruhuma bir çentik atarım. Ben kendisini kendisinden saklayan bir kadınım. Eksisi bir artı, artısı milyon tane eksiye denk düşen yarımdan tamım. Tamamım eksik, eksiklerim tamam. Durma sakın okumaya devam et, bir şeyler bulacaksın benden, okumaya devam et, biraz daha dayan. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Ruhumun on dört yerinde bir çizik, parmaklarımın ucunda yirmi üç bin elli sekiz iz taşıyan izsiz bir varlığım. Varlığım yokluğun içinde bir intihar saldırısı, yokluğum varlığımın içinde ki hastanem. Revirim bombardıman altında kaldı, molazlarımın altında eczane dolabım. Ben kendisini kendinden saklayan bir kadınım. Benim yaptıklarımı bana göstermeyen, beni benden mahrum kılan bir caniyim. Ben bana hasretken, ben benden başka herkese kavuştum. Yaptıklarım yapacaklarımın evladı, yapacaklarım geleceğimin vicdani mapushanesi. Ömür boyu, ben kendime müebbet sürgünüm. Ben kendini kendinden mahrum bırakan bir kadınım. Sağ gözüm solundan habersiz, sol gözüm bir insana kör. Dilim yalan söyleyen kalpazan, zihnim doğruluk tüccarı. Yazdıklarım silinip gidecek mürekkep çocukları, anlamları beyninin kıvrımlarına yapılan kanserojen boyayla çizilmiş dövme. Nefes al, birazdan burası olacak sonum. Ben kendisini küllerinden doğuran bir kadınım. Çağ yangınlarını tırnaklarını parmaklarından sökerek yakan, saçlarını o ateşe atan, ısınmadım donuyorum diyerek bedenini ateşler içine atan gözü kara dumanım. Sustuklarım içimin kıyameti, konuştuklarım yaşamımın sorgu suallerinin cevabı. Ben bu cümleye noktayı koyan kadınım. Her nokta küçük harflerimin bitişi. Her başlangıcım küçük harflerimin katilinin vacip kılınışı.

On beşindeydi, öldü. Azalan yılları boyunca, hayatındaki olan bitenlere ışık tutulan genç bir kızın hikayesi. Belki adı yaşamayacak ama o hep hatırlanacak