Her şey dengede bitiyor sanıyordum, aslında yanılıyormuşum. Asıl olay, hızlı düşünmekmiş. Çünkü biz ne kadar planlarsak planlayalım, gideceğimiz yolu ne kadar bilersek bilelim, karşımıza illa ki sürprizler çıkacaktır. Eğer hızlı düşünemezsek, o sürprizler bizim için çok da iyi olmayabilir. Kısa bir süre önce parkurlara ilgi salmış biriyim. Adım Oğuzcan, ama Can denmesini tercih ediyorum. Evet, daha yeni olduğum için biraz amatör sayılırım. Ama öğrenme aşaması o kadar zevkli ve hızlı geçiyor ki... Tekrar geri dönüp o anları yaşamak istiyorum. Çünkü inanın bana hayatta da böyle bu. Engelleri aşıp, amacına ulaştıktan sonra asla tatmin olmuyorsun ve bir sonraki engel için sabırsızlanıyorsun. Çünkü bu doğamızda var. Rüzgara karşı koymak zorundasın. Bu durumda rüzgar senin düşmanın olacak fakat senin gücün hem onu hem de engelleri alt edebilir. Belki de edemez, kim bilir? Belki de kayıp düşüp, bütün hayatını mahvedeceksin. Belki de sıkılıp, çok geç olmadan bırakacaksın. Belki de... Bandanalı bir kız gelip senin tüm hayatını değiştirecek. Kimse ne olacağını bilemez. İşte bu bilinmezlik durumu, işleri daha da ilgi çekici hale sokuyor. Çünkü her şeyi bilseydik, hızlı düşünmenin bir anlamı kalmazdı. Bu yüzden bir karar verdim. Gözlerimi kapadım ve rüzgarı yüzümde hissettim. Ardından gözlerimi ona çevirip fısıldadım; "Bana şans dile!"

Umuttan Yoksun'dan önce neler oldu dersiniz? Fherdor her şeyi yaptı diye düşünüyor olabilirsiniz. Ama Thundorin olmasaydı bunu yapamazdı. Şöyle düşünün. Yüzlerce zombi sizin evinize geliyor. Onlardan kurtulmak istiyorsunuz ve evde tüm evi uçuracak bir bomba var. Ama onu kurmak birkaç dakika sürer ve sizin zamanınız yok. Birinin onları oyalaması ve eve girmesini engellemesi gerekiyor. Ve böylece sonrasında onları eve çekip bombayı patlatıp hepsinden kurtulabilir. Bombayı kuran mı asıl kahramandır, yoksa zombileri oyalayan mı? Thundorin'in tüm bu olaydaki rolü de buydu. O bir... O bir sınır muhafızıydı!

Tüm insanlar hayalperesttir. Tabi sadece çocukken. Çocukken herkes süper kahraman olmak ister, değil mi? Sonra bazıları astronot veya bilim adamı gibi hayallere kapılırlar. Sonrasında ise büyüdükçe bu hayaller avukatlık, mühendislik gibi basit hayallere dönüşür. Bu meslekleri küçümsediğimden dolayı değil. Sadece çıtayı aşağıda tutmak... Her insanın başına gelen bir şey değil mi zaten? "Çoğu insan gerçekleşmesini istediği hayalleri kurar. Gerçekleşmeyecek(?) hayaller kuran insanlara hayalperest diyorlar sanırım, ve ben de bunlardan biriyim. Ama umrumda değil bu benim. Ben hayal kurmanın felsefesini tamamen kavramış biriyim. Bana göre hayal kurmanın asıl amacı, o an hayal kurmaktan alınan mutluluğun keyfini çıkartmaktır. Eğer gerçekleşip gerçekleşmeyeceğine kafayı takarsak, o anki mutluluğu nasıl yaşayabiliriz? Gelin, zihnime bir yolculuk yapalım. Yalnız sizi uyarmalıyım, derinlere inmeyin. Çünkü eğer biri benim zihnimi okumaya kalksa bu intihara teşebbüs olurdu. Ben Peter, hayal dünyama hoş geldiniz..."

"Saçmalama" derler ya hani? Belki de ona bir tepki olarak doğmuşumdur. Kim bilir? Ama sizi temin ederim ki, mantık çerçeveleri içinde saçmalıyorum.

Amerika hükümeti ülkenin en iyi bilim adamlarını ve cerrahlarını toplayarak bir deney başlatılar. Deneyin amacı, bir ilaç yardımıyla, deneklerin beyinlerini tüm kapasiteyle kullanmalarını sağlamak. Ancak sonrasında içlerinden birinin "Bu insanlar beyinlerinin yüzde yüzünü kullanabildikten sonra çok tehlikeli olacaklar!" demesinden sonra hükümet deneyi durdurur. Ardından tüm herkesi evlerine salar, şüphe çekmemek için önceden sabıkası olan kiralık katilleri bu denekten sağ kurtulan insanları öldürmek için kullanırlar. Ancak daha önceden bilmedikleri bir şey vardır... Bu kullandıkları ilaç dna'ya yapışıyor ve bu yüzden denekler eğer deneyden sonra çocuk sahibi olursa bu ilacın dna'ya işlediği o moleküller o çocuğa da yapışıyor. Ve belli bir yaştan sonra dna'daki etki göstererek beynindeki kapasite artıyor. Neler olabilir? Devlete karşı, üstün zeka insanlar... İyi okumalar!

Mitolojide kelebek ateşi simgeler, ateşe koşan pervane böceğinin yanıp ateşle bağdaşmasıdır. Eski Yunan'da ise ruhun beden üzerindeki etkisini ve bu etkinin yarattığı büyük değişimleri simgeler. Mavi kelebek, saf ruhu simgeler. Bu, monoton hayatını sürdüren sıradan bir insanın hikayesi. Bu, o sıradan insanın hayatının bir anda nasıl değişebileceğinin hikayesi. İnançlarınızı sorgulayın. Çünkü en büyük maceralar en akıl almaz şeylere inanmakla başlar.

İblis her zaman en kurnaz yönteme başvurup iyi niyetli insanların can damarından vurmaya çalışır. İlk olarak, umutlarını yok eder. Eğer birinin umudu yoksa, savaşmaya da rızası olmaz. Böylece şeytan kazanmış olur. Peki ya umut varsa? Olsun ya da olmasın, önemli olan şey olmasa bile o umudun sende olması. Çünkü kaybedecek bir şeyi olmayan insan, umut etse ne olacak? Ailelerimiz ve büyüklerimiz bize her zaman iyilerin kazandığını anlatırdı. Ama gerçek kötülükle karşılaştığın zaman işler değişiyor. Eğer onun senin umudunu kırmasına izin verirsen, şöyle söyleyelim ki şeytandan daha ikna edici bir varlık daha yoktur. Sana o an sahip olur. Aslında kazanmak ve kaybetmek, ikisi de sadece ne kadar umut ettiğine bağlı olacak. Tanrı hariç kimse bunu bilmiyor. Peki onlar bilseydi, bu umutsuzluktan kurtulurlar mıydı? Kör bir umuda bağlı hepsi. Bazılarının ise umudu yok, ama yine de kaybedecekleri bir şeyleri de yok. Bu yüzden savaşmaya devam ediyorlar. Kötüye karşı savaşıp, bunun bir gün sona ereceğini umuyorlar. Yapabilecekleri tek şey, ummak. Ama umut gerçekten de o kadar önemli mi? Belki de değildir. Çünkü... "Güneş sadece umudu olanlara doğmaz!"

İnsanların çoğu büyük kitaba, ki bunu söylerken kutsal kitapları değil yasayı kast ediyorum, bakarak adaleti sağlamaya çalışır. Uzun bir süre ben de böyleydim. Ancak gerçek dostlarım sayesinde, büroya asıl giriş amacımı tekrardan hatırladım. Ben bir insanım, hata yapabilirim. Yasayı yazan insanlar da hata yapar. Yani yasada bazı boşluklar var, yoksa her ülkede yasa değişmezdi. Değil mi? O yüzden insan olmamın en büyük armağanlarından birini kullanarak düşündüm ve... Kendi adalet anlayışımı şekillendirdim. Ben varken, adalet yasaya göre değil, olması gerektiği şekilde sağlanacak. Ben varken insanlar para ödeyerek kolayca hapisten çıkamayacak. Çünkü ben onları hak ettikleri yerlere, mezarlarına yollayacağım. Bu sefer adaletten kaçamayacaklar. Çünkü ben, kanunsuzum. Aynı zamanda kanun benim. "Ben Paul Lawton. Kuralları kendim koyduğum, kanunsuz bir yolla adalet getirdiğim dünyama hoş geldiniz..."