Ben Sophie De Jong. Hollanda'dan kaçıp Osmanlı Sarayı'na, Dördüncü Murad'a sığındım. Gençtim, masumdum, korkaktım. Sonra aşkı tattım, acıyı tattım, ölümü tattım. Eş oldum, anne oldum, kul oldum. Savaştım, yenildim, yendim. Ben artık eski Sophie De Jong değildim... •Kitaptaki karakterler, zamanlar, mekanlar ve olaylar tamamiyle kurgudur. Geçmişte yaşamış kimseyle bir bağlantısı yoktur. •Kitabın tüm hakkı saklıdır. •Kitap cinsel ögeler içerir. 18 yaşından küçüklerin okuması sakıncalıdır. •Şikayet ve öneriler için direk mesaj ya da yorum gönderilmesi rica olunur.

© Tüm hakları saklıdır Her şey seninle güzel...

On bir yaşında ailesinden koparılmasıyla hayatın acımasız olduğunu öğrendi Nasya. On beşindeyken Padişah'a çocuk verdi, oysa kendi çocuktu daha. Lâkin artık padişahın sevdalısı, Al-i Osman'ın Mahpeyker Kösem'i olmuştu o. Kösem olmak kolay değildi. Ve nihayet dönüp arkasına baktığında gördüğü tek şey, oluk oluk kandı! Ama başarmıştı. Âdeta bir kadın padişah olmuştu. Lâkin sonunda kıyamet onun için koptu. Yıllardır elinde tuttuğu ipler bir gece onun boynuna dolandı ve Topkapı Sarayı korkunç bir cinayete şahit oldu. Oysa hizmetçi Nasya'dan, İmparatoriçe Kösem olacağını kim bilebilirdi?

Korkuyorum... Kelimelerle anlaşamamaktan, paragrafların arasında bir sağ bir sola koşmaktan çok yoruldum. Artık hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sayıların yükü bile bu omuzlarım için çok fazlaydı. Adeta altında ezilip kalıyordum. Satır aralarında ip atlamaktan bıkmış usanmıştım. Kelimeler ... hatta harfler o kadar çok korkunçlar ki sanki karanlık bir sokakta saklambaç oynamak gibiydi. Her saklandığım yerde biraz daha uzaklaşıyordum. Sanırım artık kaybolmaya başlamıştım. Kaybolmak mı ? Hayır , hayır ben kaybolmuyordum. Ben, yok oluyordum! Karanlık sokakta saklanabilmek için kendimi harcıyordum. Oysaki kimse beni anlamıyordu. Herkesin gözünde koca bir aptaldan başkası değildim. Belki de onlar için ezik bir insandım. Sırf kitap okumayı sevmiyorum diye hatta test kitaplarını karalayıp atıyorum diye böyle konuşmaları çok saçmaydı. Ne olmuş yani aynı pencereden bakmıyorsak? Güzel resim yapanlarda akıllı sayılmaz mı? Umudu mu kesmeli miydim? Ne yapmalıydım? Çok çaresizim! Sonum yok , şuanım hatta belki de bir geleceğim bile yoktu. Ben kimdim ki? O karanlık gecede çıkmaz sokağa giren bir kızdım. Herkesten uzaklaşan, yalnız olmayı seçen bir kızdım. Beni kim kurtarabilirdi? Bu hikaye sayılarla seksek oynarken yere düşen kızın hikayesiydi. Bu hikaye kelimelerle kavga eden bir kızın hikayesiydi. Belki de bu hikaye size göre sadece aptal bir kızın hikayesiydi . Ama işte bu hikaye benim hayatımdı!

hergün yeni bilgi

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Adım Alara. 18 yaşında lise son ögrencisiyim. Sarı saçlara mavi gözlere sahibim. Zengin aile kızlarından değilim olmakta istemezdim. Tek arkadaşım hatta kardeşim dediğim Hacer var. Seviyorum bu kızı anlıyor beni. Ha bide Batın var imalı laf sokmaları olmasa iyi çocuk aslında. Mavi gözleri ve baklavalarıyla bütün eteksiz götleri kendine çeker. Ailevi konulara gelirsek, aslında babam gittiğinden beri ben aile denen birşey bilmiyorum. Babamı 3 yıl önce kaybettik. Annem bir Sürtük oldu çıktı. Ben yokmuşum gibi davranmasından nefret ediyorum. Aşk konusuna gelecek olursak ,Bu zamana kadar hic sevgilim olmadı. Aşk nedir hic bilmem aslında bilmekte istemem benden uzak olsun...

"Bu söylediklerine inanmıyorum, hepsi deli saçması! Hafızamı kaybettim diye benden faydalanmaya çalışıyorsun! Ben asla seninle birlikte olmadım!" "Ne derler bilirsin; 'Asla, asla dememek lazım.'" Karşımda durmuş yüzünde o nefret ettiğim ukala gülümsemesiyle bakarken bütün vücudum öfkeyle cayır cayır yanıyor. O ise bu halimden memnun kalarak yüzündeki sırıtışı büyütmekle meşgul. Tamam, o gülümseme birçok kızın aklını başından alacak kadar muhteşem olabilir, ara sıra bende dalıp gitmiyor değildim ama onun kim olduğunu biliyordum. Kendini beğenmiş, küçük dağları ben yarattım tavırlarından da nefret ediyordum. Bu yüzden söylediklerinin uydurma olduğundan yüzde yüz eminim, hafızam benden son 4 yılı çalmış olabilir ama kendimi tanıyordum. Bu ukala çocukla birlikte olacağıma ölürdüm daha iyi! Bu kadar büyük konuşmamam gerektiğini öğrendiğimde her şeyin için çok geç olmuştu. *** Bu hikaye bana aittir. İzinsiz kopyalanması durumunda işlem başlatılacaktır.

Ve bu hikâyede herkes birini seviyor, hiçbir sevda karşılık bulmuyordu. Çünkü Karmen, Tekin'i seviyordu; Tekin ise Bade'yi... Sonra bir ölüm, dargın bir zemheri geliyor ve tüm sevdaları tarumar ediyordu. Herkese asil bir matem düşüyordu. Fakat kimse sevilmiyordu.

♥ Gözleri miydi insanın kaderini belirleyen? Kapkaranlık gözlerinden sebep miydi bu acı dolu hayat? Gece gözlerine okyanuslar kuran bir kadın mı aydınlatacaktı dünyasını? Ondan sonra mı kurtulacaktı ömrünün karasından? Sevdiği kadından uzak, sevilmeyi hiç bilmemiş dilsiz bir yürek, Sevdiğini kabul edememiş, okyanusları yaşlarla bezenmiş pişman bir kadın... Onların aşkı acı dolu... Onların aşkı hüzün... Sevdasına geç kalmış bir kadın. Gece gözlerinde tüm acılarını saklayan, aşka korkak bir adam... Onların sonu da mutlu olacak mı? ♥ Çaresizdi. Ne yapacağını, ona nasıl yaklaşacağını, nasıl yanında kalmaya ikna edeceğini bilmiyordu. Bildiği tek şey onu yanından ayıramayacağı, artık onsuz tek bir nefes dahi alamayacağıydı. ♥ Derken onun o karanlık, ruhunu ele geçiren gözleri belirdi ekranda, ardından günlerdir hasret olduğu, canını canından alan o boğuk seni doldu kulaklarına... ♥ Gözlerinden daha karanlık olamaz ya geçmişin... ♥ Detaylar için facebook sayfamızı takibe almayı unutmayın! (: https://www.facebook.com/MyRealAsliYilmaz