TANITIM "Sana gitme demeyeceğim Gene de sen bilirsin Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim İncinirsin Sana gitme demeyeceğim Ama gitme Lavinia Adını gizliyeceğim Sen de bilme Lavinia" dedi."Özdemir Asafın bu dizeleri senin için söylenmiş sanki" diye devam etti. Onun sesi bavulumun çıkardığı tok sesleri bastırıyordu.Kısık ama güçlü bir sesti. Arkamı dönüp ona baktığımda , kömür karası gözlerindeki duygu yoğunluğunu görünce olduğum yerde çivilenmiştim adeta. Otobüsün korna çalışlarını duymaz, kendimi dış dünyadan soyutlamıştım ve sadece o çok sevdiğim kömür karası gözlerine bakıyordum. Sesler boğuklaşmış, bana bakan gözleri anlamaya çalıyordum. Kalbim bana hiç yardımcı olmuyor ve onun duyabileceği bir sesle depar atıyordu. Bu sesi duyduğunu çok iyi biliyordum. Gözlerinde ki acı yüzünü kapladığında yüreğime basılan bir demirin acısı gibi bir şey hissetmiştim. Onu ilk defa böyle görüyordum. Acının esareti olan , küçük bir oğlan çocuğu gibi , tüm duygularını halı misali önüme sermişti. Onu tanımama fırsat vermişti....

Merhaba biz bu kitabı 2 kişi yazıyoruz . Umarım espirileri ve sözleri beğenirsiniz :D

Bırakın mavi her tonda güzel olsun. Siyah tek tonda güzel. Hoşgeldiniz burası acının başkenti.

Mitolojide kelebek ateşi simgeler, ateşe koşan pervane böceğinin yanıp ateşle bağdaşmasıdır. Eski Yunan'da ise ruhun beden üzerindeki etkisini ve bu etkinin yarattığı büyük değişimleri simgeler. Mavi kelebek, saf ruhu simgeler. Bu, monoton hayatını sürdüren sıradan bir insanın hikayesi. Bu, o sıradan insanın hayatının bir anda nasıl değişebileceğinin hikayesi. İnançlarınızı sorgulayın. Çünkü en büyük maceralar en akıl almaz şeylere inanmakla başlar.

Karanlığın tanımı neydi? Uçsuz bucaksız, alabildiğine uzanan bir siyahlıktı onlar için. Kirli mürekkep damlalarına bulanmış düşünceler, yabancı insanlar ve zehirli bir geçmiş. Kimsesizliğin içinde kaybolmuş bir kız. Kendi geçmişiyle, kendi benliğiyle savaşan bir oğlan. Karanlığın siyahla buluşması, kanın nefrete, aşkın da ölüme dönüştüğü bir dünya onların dünyası. Siyah onları yaratmadı aslında. Onlar, siyahı yarattı. ... ©Tüm hakları saklıdır.

Gölgelerin içinde yaşamalıyım ben. Gölgelere mahkûm olmaya zorlanan bir bedenim, karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum var. Hayatımsa yarım, adımın aksine nefessiz. Hayatın bana bir can borcu var ya da belki benim ödemem gereken bir bedeldi yıllar önceki. Yaşamama karşılık. Ben karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum, her ne kadar aydınlıkla lanetlensem de. Ve ben, Nefes'im. Her ne kadar nefes aldığımı hissedemiyor olsam bile.

Dar ve derin vadilerde sürtünerek büyüse de yara almayan ruhum, Gözlerinde okyanus barındıran adamın karanlığında boğuldu. Karanlığı, ruhunun en ücra köşelerine hapsetmiş genç adam, Geçmişinden gelip kalbine esen sert rüzgarla, kaybolduğu karanlıkta ışığını buldu. Genç kızın, kar kadar beyaz hayatına yağmur getirmişti adam. Yağmur karı çamurlaştırdı. Eritti. Yok etti. Tıp ki onlar gibi... Okyanus gözlü çocuğun, gözlerinin aksine siyahlara büründüğü karanlık bir gecede: Karanlıkta beyaz bir ışık gibi parlayan kızın narin boynuna, bıçağı kanlı elleriyle dayamasıyla başlayan kırık bir hikaye. ''Pamuk ipliği gibi söküleceğiz, hemde kalplerimizden...''