Śmierć - bezwzględna kobieta o sadystycznych zapędach. Tak ludzie wyobrażali sobie ją przez tysiąclecia. Ona sama musiała w końcu w to uwierzyć i stać się taka, jaką ją opisywali. Bezwzględna, zimna, sadystyczna, mająca wszystko, co zapragnie, ale czy na pewno ? Może w jej skamieniałym sercu zachował się okruch dobroci? Może nie ma czegoś, co przez lata zabrali jej ludzie? A gdyby spotkała dusze, które uświadomią ją, że coś straciła?

Książka z cytatami. Większość cytatów jest moich, wymyślonych przeze mnie. Aczkolwiek znajdzie się tu parę znalezionych w Internecie czy podsłuchane w piosenkach.

[...] Ptak spowity płomieniami zleciał na Ziemię tylko dwa razy. Za pierwszym razem wybił prastare stwory, przypominające ogromne gady i zostawił po sobie jałową ziemię oraz osmalone szczątki zwierząt. Jednak, mimo tak ogromnej skali zniszczeń, życie pozostało. Głęboko pod powierzchnią ziemi, gdzie promienie słońca nigdy nie dotarły, i nigdy nie dotrą, skryły się liczne gryzonie i inne już dawno wymarłe istoty. Gdy świat ożył, minęło wiele lat dopóki ptak wrócił ponownie. Planeta był już wtedy zaludniona przez ludzi i powoli niszczona. Zimne budowle z metalu sięgały chmur, a zdradzieckie tunele wiły się pod kamienistą powierzchnią ziemi. I drugim razem, mimo wielu szkód i śmierci, życie pozostało; nieliczne istoty o wielkim sprycie i harcie ducha oraz ludzie. Ci drudzy trzymają się zniszczonych miast jak potwory mrozu i cienia. Boją się z nich wypełznąć obawiając się tego, co żyje poza nimi. Spokojne, szczęśliwe życie stało się dla nich jedynie wzmianką w dawnych legendach i opowieściach. Powiada się, choć od Drugiej Apokalipsy jest to temat tabu, że Feniks przyleci po raz trzeci i dokończy to, co rozpoczął stulecia temu. [...]

Najwyższe notowanie #6 02.05.2016r. Fantasy ;) "[...] Człowiek zapełniony smutkiem i samotnością nie jest już człowiekiem. Jest jego wrakiem. [...]" "[...] Siedziałam w rogu jakiejś nieznanej mi ulicy. Nogi miałam podwinięte pod brodę, a rękoma oplatałam je dookoła. Ludzie nie zwracali na mnie uwagi. Przechodzili obok obojętnie tak, jakby wcale mnie nie widzieli. A może nie widzieli? Nie ruszałam się z miejsca przez jakiś czas, aż w końcu, kiedy zaczęło się ściemniać postanowiłam wstać i przejść się. Idąc przed siebie potknęłam się wpadając na wysokiego chłopaka idącego w przeciwnym kierunku. Wtedy stało się coś dziwnego. Zamiast odbić się, przeleciałam przez niego. Upadłam na ziemię i syknęłam cicho. Z mojego kolana ciurkiem leciała krew. Zacisnęłam mocno ranę i rozejrzałam się dookoła. Tajemniczego chłopaka nie było. [...]" ♥♥♥ Nie wyrażam zgody na kopiowanie treści, okładki ani innych elementów. Opowiadanie nie jest tłumaczeniem. Jest w stu procentach moje, wszelkie podobieństwa do innych są przypadkowe. ©stellar_foxx