"Senin kim olduğun hangimizin umrunda Cecilia?" Saraya attığı ilk adımlarında işitti bu kelamları Cecilia. Prensesler gibi büyütülmüştü, köle olmak; üstelik de satılmak onu çileden çıkarmaya yetiyordu. Sultanın Sarayı dediler onun cehennemine. Bab-ül Selam'dan girdiği ilk anlarda anladı kaçışın olmadığını, geçmişine bir sünger çekip kaderine razı gelmek zorunda olduğunu. Alışmıştı saray hengamelerine bir şekilde. Bir gün çıktı Hürrem Sultan'ın huzuruna, o artık Cecilia değildi, Nurbanu'ydu. Adı gibi kaderi de değişti, Şehzade Selim'e hediye edildi. Günler geçti, aylar geçti, yıllar geçti... Cehennem dediği bu saray onun evi, yuvası oldu. Bir yanında biricik aşkı Şehzade Selim, diğer yanında evlatları ile yürümeye başladı zorlu taht yolunda... "Ya bir köle olup sarayın kanlı duvarları arasında unutulacaktım, ya da Sultan olup o duvarlara sürecektim kanımı! Kabullendim kaderimi, öldürdüm Cecilia'yı! Ben artık Nurbanu'yum! Afife Nurbanu Sultan!"

"İktidar için dökülen her bir damla kanın hikayesi." Yıllardır aldığı yara berelerin üstüne attığı dikişler artık tutmuyordu Kösem'in. Bir bir kendini hissettiren derin yaralar canını yakıyordu. Bir kez daha evlat acısını tatmıştı. Artık gözü bir şey görmüyordu, tek istediği kanlı tahtı ele geçirmekti. Zira bu taht ona acıdan başka bir şey getirmemişti. Son şehzadesi İbrahim'i çıkardı tahta. Sorunlar yine baş gösterdi, yüzyıllık hanedanın son erkek üyesi İbrahim'di, ve hanedan yok olmanı ağır yükü altına girmişti. Kösem haber saldı imparatorluğun dört bir yanına, dünyalar güzeli kızlar akın etti saraya, hepsi Sultan İbrahim'in gözdesi olmak için bir yarışa girdiler.

Beatrice della Crisalide. O bir Medici. O bir suikastçı. O bir diplomat. Hayatı tüm monotonluğu ile devam ederken Roma'dan gelen esrarengiz bir mektup Beatrice ve abisi Lorenzo de Medici'nin hayatını kökten değiştirir. Beatrice abisinin gölgesinden çıkıp, onun bitmek bilmeyen mevkii hırsı ile mücadele etmek amacıyla Floransa'dan ayrılır. Ama bu basit bir hırs meselesi olmaktan çıkar, bu artık tüm İtalya'yı hatta Avrupa'yı etkileyen bir mesele haline gelir. Artık Beatrice için tek bir yol vardır, herşeyi geride bırakıp yeni biri olmak. Tıpkı kozasına giren bir tırtıl misali... " Biz "Bitti!" dediğimiz an aslında herşey başlıyor." ***************** TAMAMLANDI *****************

''İntikam ve ihtiras ile harmanlanmış bir aşk hikayesi'' Bu göz kamaştıran bir hayatın kanla kirlenmiş hali! Bu paha biçilmez bir hayatın hazin öyküsü! Bu en acımasızların en masumlardan doğduğunun kanıtı! Bu acımasız kaderin Anastasia'ya çektirdikleri değil, Anastasia'nın Kösem olup kaderi değiştirdiği hikaye! Kendi kaderini yazdığı hikaye! Kaçırdılar onu, kopardılar vatanından. Getirip oturtturdular kurtlar sofrasına. Bu sofranın tek bir kuralı vardı: ya güçlü olup yiyecektin; veyahut zayıf olup yenilecektin. Yaptı Anastasia seçimini; güçlü olmayı ve dahi güçlülerin güçlüsü, acımasızların acımasızı Kösem olmayı seçti. Kösem geçte olsa anladı, bu sarayın köklerindeki zehirli sırlar vardı. Bundan sonra tek bir hedefi vardı; onun canını yakanı pişman edecek, onu kıranı parçalayacaktı. Bir bir buldu kadim sırları, saçtı ortaya. Ezdi düşmanlarının başlarını bir bir, bertaraf etti karşısına duranları. Hiç kimse dayanamadı Kösem'in karşısında. Bir gün geldi Kösem arkasına dönüp baktı, gördüğü şey düşmanlarının kanından, onların aciz bedenlerinden başka bir şey değildi. Lâkin unuttuğu bir şey vardı, kan eteklerine bulaşmış, attığı her adımı kirletmişti. *Kapağın, multimedyaların ve olay örgüsünün hakları tarafımca saklıdır.

Nefeslerimiz birbirine karışırken tuttuğu bileklerimi kaldırıp duvara yasladı ve kaçmamı tamamen engelledi. Ne kadar debelensem de, bir faydası yoktu. Benden daha güclüydü ve o da bunun farkındaydı. Gözlerini gözlerime dikmiş, dikkatlice beni izliyordu. Nefesim geri yerine geldiğinde, bir adım daha yaklaştı ve mümkünmüş gibi aramızdaki son santimleri de kapatıp, kulağıma doğru eğildi. Sıcak nefesi bedenimde ürpertiler bırakırken, içime sert bir nefes çektim. Kulağımın dibinde dudaklarını oynatarak tüm bedenimi buza çeviren sözlerini söyledi; "Buraya kadarmış." Gözlerimi yumdum ve ölümü bekledim, elimden başka bir şey gelmiyordu... Yayınlanma tarihi; 19.10.2015 Saat; 18:00

Bir sabah genç bir kızın cesedi bulundu yağmurun altında. Herkesin içini yaktı, ta ki morga kaldırıldığı gecenin kamera görüntüleri izlenene dek; Morg görevlisi onun çekmecesini açtığında ceset uyanarak memurun kolunu tuttu. Görevli yere yığılırken, ki sonradan kalp krizi geçirmiş olduğu anlaşıldı, o, ayağa kalktı. Etrafa bakınıp kıyafet niyetine bir çarşafı sararak dışarı çıktı. Başka kameralara görünmedi. Bir daha da kendisinden haber alınamadı. Olay unutulurken, kimse ne kızı gören ikinci bir görgü tanığı olduğunu biliyordu, ne de bu uyanışın 650 yıllık davaları yeniden dirilteceğini. ¤ ¤ ¤ Mayıs 2018 Başlangıç Yayınları

Altın Kalemler Ailesi için yazılan mizahla karışık bir yaz hikayesidir. Grupta bulunan ya da bulunmayan herkes bu eğlenceye katılabilir, keyifli okumalar!

"Sevgilim, Mehpare Hanım, yüreğim tahammülfersa bir acıyla yanıp kavrulurken siz, neden hâlâ zümrüt yeşili yelpazenizi kahrolası bir hüznün sirayet ettiği çehrenize siper etmemektesiniz?"

Söylemem gereken bazı şeyler var.

Acemi çocuk büyüdü. Hâlâ acemi ama artık bir derdi var. Derdini dizelere döktü, pişirdi kendini. Hâlâ çiğ ama ateş görmüşlüğü var. Yeni milenyumun ilk on altı yılından sonra yazılmış, yeni dizeler buradalar.