Uzun siyah saçlarım her geçen gün yerini boşluğa bırakıyor , mavi gözlerim artık eskisi gibi canlı bakmıyordu. Umutsuz, soluk ve tükenmiş bakıyor. Yine bir hastane odasında kanseri yenmeye çalışıyorum. Deniz Çetin'im ben ismiyle hiçbir alakası olmayan kızım. Denizin dibi ve sonu bulunmaz , yoktur. Ama benim sonum...
/Kitap Oldu!/ Yalım, Çiçek ve annesi gidince kendini tekrardan koltuğa attı. Bir ara cebine tıktığı telefonunu çıkararak bakmadığı WhatsApp mesajlarına girdi. Başında bela varken telefonunu son bir kaç gündür ilk defa eline alıyordu. Kimden ; Yeliz "Allah seni kahretmesin! Erkek yokluğunda mı bana geliyordun!" Kimde...
Merhaba arkadaşlar. Bu yazdığım ilk kitap olduğu için eksiklerimi ve yanlışlarımı yorum olarak yazarsanız çok sevinirim.
Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yok...
"Bırak artık!" diye bağırdım. Canım burnumdaydı, korkudan gözlerimi kocaman açmıştım. O derin yeşil gözleri beni her saniye daha da öldürüyordu, nefes nefese kalmıştım. "Bırakınca gideceksin! Beni bırakacaksın!" "Olması gereken de bu, bu ben değilim! Olmak da istemiyorum" dedi fısıltıyla. Bana vereceği şeyler umrum da...
