Yalnızlık soğuktur. Kendisine alışan kişiyi buzdan kanatlarının arasına alarak dış dünyadan korumaya çalışır. Ama bu kanatlar esir aldığı kişiyi dondurarak her gün biraz daha güçlü olmaya zorlar. Ve gün gelir her yalnızlık tehlikeye düşer. Kanatlarının altına aldığı kişiyi oradan çıkarmak için biri çıkar gelir. Güven en tehlikeli düşmanıdır yalnızlığın. Kişinin kalbi güvenle doldukça yalnızlığın kanatları biraz daha erir. Kanatların tamamen erimesi için son bir şey kalır. Sarılmak... Sarılınca karşıdakinin kalbi kalbine dokunur. Kalbin donan bütün kısımları erir ve o sonsuz soğuk o an kaybolur. Sıcak kollarıyla size sarılan kişi son buz kalıntılarını da yok eder. Her zaman iki seçenek vardır. Ya güvenli kanatlardan vazgeçip sarılmayı seçersin ya da o kanatların altından çıkmaz kendini yalnızlığa teslim edersin. Ben seçimimi birinci seçenekten yana kullanmıştım. Ama onun yalnızlığının kanatları zamanla duvara dönüşmüştü. Güven vermek veya sarılmak yetmeyecekti...

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...