Ailemin tarafından hep dışlanandım ben. Dayak yiyen, işlerini yapan, Abim dururken evin erkeği gibi çalışıp eve para getiren bendim ama hakaret ve dayak konusu gelince yine ben yerdim. Hiç bir suçum olmasa bile o an bir şeye kızmışsa ki eğer ailem sonunda hıncını benden çıkartırlardı. Artık daha fazla dayanamayacağımı anlayıp evden kaçmıştım. Canım dedem habersiz bana bakardı. Bir de 12 yaşımdan buyana aşık olduğum çocuk vardı tabi. Yanında olamasamda kendimi hep onunla birlikteymiş gibi hissederdim. Hergün sosyal medya da resimlerine bakıp avunurdum. Birde Beyza ve Halit vardı. Beyza Furkan'ın kuzeni yani aşık olduğum çocuğun. Bütün haberleri ondan alırdım ne yaptığını ne ettiğini herşeyi. Halit ise benim sarı şekerimdi. Evden kaçtıktan sonra tanışmıştık yani daha bir yıldır falan ama benim tek dostumdu. Şimdi ise Furkan'ın yanındaydım ama bir esir gibi! Geçmişte yapılanların bedelini yine ben ödüyodum. Ona bu yaptıklarından sonra hala aşık mıydım yosa nefret mi ediyordum bunu ben de bilmiyodum.

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.

Benimle gel biz herşeyi göze alacak kadar sevdik birbirimizi Tek bir cümleyle beni kendine yeniden aşık edebiliyordu. Ona karşı bu kadar aciz olmaktan her ne kadar nefret etsemde yine de affedip elini tuttum. Ne olacaktı şimdi sevdiğim herkesi karşıma aldığıma değecekmiydi yoksa yine beni ölüme mi sürükleyecekti. Ne olursa olsun ben onu bu kadar severken bırakamazdım. Hem yaşayamadan öğrenemezmiş insan.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."