Historia dwojga nastolatków, którzy odkrywają piękno w swoich sercach, poznają nowe oblicze miłości, uczą się ufać, wierzyć i walczyć. Historia o dwóch zranionych duszach, które poznają smak goryczy, cierpienia oraz niespełnionych marzeń. Bo w miłości chodzi o to, by walczyć do końca. Do ostatniej łzy, ostatniego uśmiechu, ostatniego pocałunku. Ale przecież nie wszystkie walki możemy wygrać, prawda? *romans/dramat/duchowe *krótkie rozdziały Okładka: @Koronka Zwiastun: Malinqa203

One Shot stworzony na potrzeby konkursu organizowanego przez facebookową grupę Wattpad Polska https://www.facebook.com/groups/wattpadpolska/ Temat do którego mieliśmy się odnieść to "Niebo" i/lub "Dziecko". Opowiadanie zajęło drugie miejsce w kategorii "Niebo" - http://i.imgur.com/F0ZIExL.png Okładka: @ZbiorowaPsychoza

!!! Książka udostępniana od nowa na koncie @LOCZEK_BLOND !!! (wersja poprawiona) "Nigdy nie myślałam, że napiszę jeszcze do Ciebie list. Cała moja historia, cała historia mojego życia, zapisana jest na tych zniszczonych kartkach, które miały spocząć w Twoich dłoniach, gdy wrócisz do nas. Listy ośmioletniej dziewczynki, później nastolatki, której życie naznaczone było cierpieniem, bólem i ogromną tęsknotą. " Osiemnaście listów, napisanych drobną, nieraz brudną czy zakrwawioną dłonią dziewczynki, później nastolatki, aż wreszcie kobiety, których adresat nigdy nie przeczytał. Historia tęsknoty nie tylko za ojczyzną, ale przede wszystkim za ukochanym Tatuśkiem, którego "źli panowie" gdzieś zabrali... Pytania, które pozostawały bez odpowiedzi przez dziesiątki lat... Prawdziwa historia, którą opowiedziała mi ze łzami w oczach pewna osoba... Okładkę wykonała cursedpsychopath :)

Autor Umarły, to jednak nie do końca umarły autor. Wciąż żyje, oddycha zatrutym kłamstwem powietrzem i twardo stąpa po już dawno zniszczałej ziemi. Osoba anonimowa, nie lubiąca rozgłosu i zbyt dużej ilości adoratorów. Dla niej absorbowanie kogoś, to rodzaj kary za grzechy. Nie znosząca ingerowania w jej poczynania i kochająca kogoś ze wzajemnością. Pisząca nieustanie swoje życie, przepłakując kartki, plamiąc tuszem z długopisu. Nie chcąca żyć podług czyiś poglądów. Nie mogąca zrozumieć, jak to się stało, że jest teraz tutaj i może wszystko. Tracąca stale wiarę w ludzi osoba, która jest tak samo szara i zatruta jak cały ten świat. Wypalona jak świeca. Bo czasem trudno jest wstać i spojrzeć prawdzie w oczy. Czasem łatwiej jest to napisać, napisać jednym zdaniem lub opowiadaniem. Czasem łatwiej jest po prostu odejść od kogoś w ciszy, niż w armagedonie. Czasem bywa i tak, że łatwiej... nie... nigdy nie jest łatwiej. Zawsze znajdzie się mała górka, której ona nie będzie wstanie przejść... przejść sama... Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie podrzucał jej pod nogi kłody. Łatwy jest świat, gdy wszystko jest różowe. Czasem życie w skórze osoby, która boi się siebie, jest trudne. Doznała czegoś, czego nikt doznać nie chciał, a zarazem przeżył to choć raz. Każdy to poczuł, agonalna samotność, emocjonalny dołek, choroby, które stwarza własny umysł. Tylko jedna rzecz, jedna mała... najmniejsza... Potrafi podnieść, bo czymże byłby świat bez krzywdzącej, a zarazem pięknej miłości?