Semih hızla salondan çıkarken gözleri müptelası olduğu o yüzü arıyordu. Merdivenlere yöneldi ve usul usul tırmandı tüm basamakları. Merdivenleri tırmandıkça kulağına gelen seslerle kaşları kalkarken merakı daha da arttı ve müzik seslerinin geldiği odanın önüne geldi. Kapısı aralık olan odadan gelen slow müzikle beraber gözleri Elif'i buldu. Yatağının hemen yanında bulunan parfümlerle ve makyaj malzemeleriyle dolu olan masanın önündeki siyah pufa çökmüş ve elindeki saç fırçasıyla gözlerinden inci misali akan yaşlarına aldırmadan yavaşça saçlarını tarıyordu . Semih biran nefes alamayacak gibi oldu. Kapının kolunu tutan eli biraz daha hırsla kapı kolunu sıkarken anlık bir şekilde gözlerini kapatıp açtı. Elif her zamanki gibi kendini müziğe vermişti. Hep öyle olmamış mıydı? Müzik hep onun kurtarıcısı değil miydi? Saçlarında gezdirdiği tarak onu garip bir şekilde rahatlatırken izlendiğinin farkında olmadan tüm duvarlarını aşmış bir vaziyette ağlıyordu. Kendi hayatı hakkında karar verilmesine , sürekli birileri tarafından yönlendirilmesine elinden bir şey gelmeyişine ağlıyordu Elif. İçinde beslediği nefret gün geçtikçe büyüyordu ve Elif bir gün o nefretin kocaman olup içine sığmayacağını ve taşacağını bildiği için ağlıyordu. O İstanbul'da ki Elif neredeydi? Neşe dolu , bırak ağlamayı gözleri bile dolmayan , içinde nefretin kırıntılarına bile yer vermeyen Elif sanki gitmiş yerine tam tersi zıt bir Elif gelmişti. Kabullenemese de o çok sevdiği Mardin Elif'i değiştiriyordu. Semih Eroğlu Elif'i Elif yapan şeyleri bir bir yok ediyordu. *** "Eroğlu aşiretinin biricik güzeller güzeli gelini. Mardin'in İstanbul'dan gelen gelin ağası. Semih ağanın her bir zerresini kalbine mıh gibi çaktığı Elif'i." "İllede sen Elif. Ne yaparsan yap ben seni istemekten vazgeçmeyeceğim. "

"İstersem seni bu konağın altına gömerim! Sesini bile çıkartmaya hakkın olmaz!" "Karşında Serkan Kırmanşah var! Haddini aşarsan, hayatını zehir ederim." Ablasının hatasını ödemek zorunda bırakılan genç bir kızın hikayesidir... © Tüm hakları yazara aittir. 15 Nisan 2016'de yayınlanmaya başlanmıştır. Okuyucularıma sonsuz teşekkürler... Not: Bu kitap yazılır iken, Wattpadte 'Kırmanşah' adında hikaye/kitap/soyisim bulunmamaktaydı. Bu ismi kullanan ilk kitabtır. (!)

'Sercan'la evlenmek istiyor muyum?' diye hiç sormamıştım kendime. Sorsam bile beynimin bu soruya hata vereceğine emindim. Onu tanımıyordum, hakkında bildiklerim sadece kardeşinin anlattıklarından ve şu bir ayda gördüklerimden ibaretti, o ve aşk... Ben aşk istiyordum. Kalbimde o çarpıntıyı duymak, karnımın içinde kelebeklerin uçuşmasını istiyordum. Sercan'a dönüp baktığımda ise hissettiğim mide ağrısı, heyecan ve yüz kızarıklığıydı. Bir el kalbimi sıkıyor gibi oluyordum. Bunların çoğu aşk romanlarında anlatılmayan hislerdi. Benden hala sorusuna cevap bekliyordu. "Bilmiyorum. Senin için çok saçma olabilir, ama..." bakışlarımı cama çevirdim. "Ben aşk istiyorum. Hani şu romanlarda olanlardan... Sen de kitap okuyorsun, anlıyorsundur." "Kalp çarpıntısı, kelebekler, böcekler gibi saçmalıklar mı?" diye sordu hafif alaylı bir ses tonuyla. Benimle mi dalga geçiyordu, yoksa kitaplarda klişeleşmiş hislerle mi emin değildim? "Benimle dalga geçebilirsin." dedim. Sonuçta aşk romanı okusa bile erkekti. Hangi erkek aşkı isterdi ki? Kitaplardakiler hariç, çünkü onlar kusursuz aşık heriflerdi. "Peki, ya ben senden aşk istersem?"