Gözlerimi sımsıkı kapatarak derin bir nefes aldım. Yapmak üzere olduğum şey benim için bile deliceydi. Sadece birkaç dakika sonra yüzyıllar öncesine gidebilecektim. Ve bu çok tehlikeliydi. Ama buna mecburdum. Başarmam gereken bir görevim vardı. Yanımdaki adam son kontrollerini yaparken aklımdan geçenleri okumuş gibi, "Buna mecbur değilsin." dedi. Gözlerimi açtım ama tamamen ileriye sabitlenmişti bakışlarım. Hayatımı değiştirecek olan yere... Cevap vermedim. "Neler olacağını bilmiyoruz." diye devam etti. "Hafızan tamamen silinebilir." Kararlı olduğumdan emin olmak için bildiğim şeyleri son kez hatırlatıyordu bana. "Bu durumda uyandığında tamamen farklı biri bile olabilirsin." "Bir daha hiç geri dönemeyebilirsin." Bu son sözüyle çözülmüş gibi bakışlarımı ona çevirdim. Ama bu da bilmediğim bir şey değildi. Gümüş desenli siyah sırt çantamı omzuma asarken dudağımın bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Bir suikastçi öleceğini bilse bile görevinden vazgeçmez." dedim kararlılıkla.

Bu satırları okumaya başladığında; daha önce varlığından bile haberdar olmadığın gizli bir akademiye, görkemli kapısından meraklı gözlerle bakıyorsun demektir. Öyleyse sana bir uyarım var: Eğer okul bahçesinden girmeye cesaretin varsa, henüz ilk sayfadan, içinden kolay kolay çıkamayacağın bir kurgu labirentine gireceğini de bilmelisin. Bu labirent; yazarın beyninin kıvrımları olabilir veya uzayda bir solucan deliği de. Ne yazık ki nereye çıkacağını sonuna gelmeden asla bilemeyeceksin. Gerçeklik algınla oynayacak bu kurguyu planlarken; önce müthiş bir ilhamla sarmalandım. Senelerin bilgi birikimi ise kurguyu derinleştirmemi ve ince bağlantıları kusurlaştırmamı sağladı. Yazarken yaşamak dedikleri durum sonucunda, Irklar Akademisi fikri bir ilham olmaktan çıktı ve gerçekleşti. Tıpkı bir sihirbazın "ABRA CADABRA" sözlerinin aslında "sözlerimle yaratırım" anlamına gelişi gibi: Kelimeler bir araya geldiğinde, yazar ve okurlar arasında eşsiz bir matriks oluşturdu. Söyleyebilirim ki; kurgunun çıldırmış yollarında ekmek kırıntıları ile doymaya çalışmayacaksın. Sen, benim için çok daha değerlisin. Aksine bölümler arasına sırları çözmene yarayacak dev ödüller bıraktım. Bazen okur olacaksın, bazen de hikayenin kahramanı 'EKİN'. Kahramanın adını beğenmedin mi yoksa? Kendi de beğenmiyor zaten. Ancak isminin bir sırrı var. Labirentin ortasına geldiğinde öğrenirsin. Okurken altüst mü? Yoksa tersyüz mü? olduğuna sen karar vermelisin. Ancak tersinin yüzünden veya altının üstünden bazen daha keyifli olduğunu göreceksin. Irklar Akademisi; Evren'in senfonisi, kozmik bir şaka veya sahneden izlenen yaşamın ta kendisidir. Irklar Akademisi; ilk aşkın felsefesi ve ilk öpücüğün nefesidir. Irklar Akademisi; kurgunun heyecanıyla hızlanan kalp atışlarının saniyelerle dansıdır.

Beren doğduğu günden beri, normal insanlar tarafından garipsenecek kötü olaylar yaşamaktadır. Rüyalarından sıçrayarak uyanması ile başlayan bu korkunç durum bununla sınırlı kalmaz ve kızın başına beklenmedik şeyler de gelmeye başlar. Beren, içine düştüğü bu dipsiz kuyuda kaybolmaktan korkarken o gece gördüğü rüya her şeyi değiştirir. Çünkü yalnız değildir. Onunla aynı kaderi paylaşan başkaları da bulunmaktadır. Beren'in karanlığına tutsak olmaya hazır mısın? Instagram: barisugar Bilim Kurgu #1 © Tüm hakları saklıdır.

Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

Ateş suyu elinden tutup etrafında döndürürken nazikçe gülümsedi ve suyun bir eli ateşin beline kaydığında birbirlerine olan bakışları insanoğlunun tüm temaslarını sıradan hale getirdi... Ateşi hiç hissettiniz mi? Peki ya suyu? Ateş hiç içinizi yaktı mı? Peki ya su sizi serinletti mi? İkisinin aynı anda bulunmasına hiç olanak verdiniz mi? İkisinin tehlikeli dansını dışarıdan izlerken bir anda kendinizi o dansın içinde bulduğunuz oldu mu? Size temas eden şey bir fiziksel güç değil de duygular ise eğer ne yapardınız? Tamamen duygularla yönetilen bir dansın içindeyim ve duyguların ne demek olduğunu bilmeyen bir kız olarak partnerime ayak uydurmak oldukça zor çünkü o bu dansın beden bulmuş hali olarak karşımda duruyor. Ateş yakardı,su serinletirdi. Benim bildiğim tek gerçek buydu. Ama kendimi bu tehlikeli cazibesi olan dansın içinde bulduğum anda tüm bildiklerim koca bir yalana dönüştü. Yalanlarla dolu bu dünyada hep duyduklarıma göre hareket ettim. Şimdi ise yaşayarak öğrenme vakti.. Peki ya siz,dans gösterisi izlemek ister misiniz?