"Aşk, zehirlerin en tesirlisidir." Küçük bir nar tohumunun kanlı topraklardaki hazin hikâyesiydi Felicia'nınki. Kilit altında geçen sekiz koca yılın ardından teyzesi Cerise'nin bir emriyle apar topar getirildiği Kan Sarayı'nda hayatta kalmak hiç de kolay olmayacaktır Felicia için. Aslanlı tahtın uğruna dökülen oluk oluk kan ile bembeyaz mermerleri kan kırmızı olmuştu bu sarayın, tıpkı barındırdığı asilzadelerin günaha bulanmış ruhları gibi. Attığı her adımda bu kanlı izlerle karşılaşan Felicia artık bir karar vermek zorundadır; ya karanlığa dalıp onunla bir olacak, ya da bir mum olup o karanlığı peyderpey dağıtıp ışığıyla umut olacaktır. Seçimi çok nettir Felicia'nın, bir mum olmayı seçecektir amansız karanlığı aydınlatmak için. Peki ya bu mum karanlığa bir nebze dahi karışmadan yanabilecek mi? "Geliyorum... Kendi hikayemi yazmaya ve bu güne dek yazılanları bozmaya!" 21 Temmuz 2016 / Tüm Hakları Saklıdır © ___ NOTERDEN ONAYLANDI. TÜM HAKLARI KORUMA ALTINDADIR, KOPYALANMASI, ESİNLENİLMESİ VEYA ÇALINMASI DURUMUNDA TÜM HAKLARIMI SONUNDA KADAR KULLANIRIM.

''İntikam ve ihtiras ile harmanlanmış bir aşk hikayesi'' Bu göz kamaştıran bir hayatın kanla kirlenmiş hali! Bu paha biçilmez bir hayatın hazin öyküsü! Bu en acımasızların en masumlardan doğduğunun kanıtı! Bu acımasız kaderin Anastasia'ya çektirdikleri değil, Anastasia'nın Kösem olup kaderi değiştirdiği hikaye! Kendi kaderini yazdığı hikaye! Kaçırdılar onu, kopardılar vatanından. Getirip oturtturdular kurtlar sofrasına. Bu sofranın tek bir kuralı vardı: ya güçlü olup yiyecektin; veyahut zayıf olup yenilecektin. Yaptı Anastasia seçimini; güçlü olmayı ve dahi güçlülerin güçlüsü, acımasızların acımasızı Kösem olmayı seçti. Kösem geçte olsa anladı, bu sarayın köklerindeki zehirli sırlar vardı. Bundan sonra tek bir hedefi vardı; onun canını yakanı pişman edecek, onu kıranı parçalayacaktı. Bir bir buldu kadim sırları, saçtı ortaya. Ezdi düşmanlarının başlarını bir bir, bertaraf etti karşısına duranları. Hiç kimse dayanamadı Kösem'in karşısında. Bir gün geldi Kösem arkasına dönüp baktı, gördüğü şey düşmanlarının kanından, onların aciz bedenlerinden başka bir şey değildi. Lâkin unuttuğu bir şey vardı, kan eteklerine bulaşmış, attığı her adımı kirletmişti. *Kapağın, multimedyaların ve olay örgüsünün hakları tarafımca saklıdır.

Beatrice della Crisalide. O bir Medici. O bir suikastçı. O bir diplomat. Hayatı tüm monotonluğu ile devam ederken Roma'dan gelen esrarengiz bir mektup Beatrice ve abisi Lorenzo de Medici'nin hayatını kökten değiştirir. Beatrice abisinin gölgesinden çıkıp, onun bitmek bilmeyen mevkii hırsı ile mücadele etmek amacıyla Floransa'dan ayrılır. Ama bu basit bir hırs meselesi olmaktan çıkar, bu artık tüm İtalya'yı hatta Avrupa'yı etkileyen bir mesele haline gelir. Artık Beatrice için tek bir yol vardır, herşeyi geride bırakıp yeni biri olmak. Tıpkı kozasına giren bir tırtıl misali... " Biz "Bitti!" dediğimiz an aslında herşey başlıyor." ***************** TAMAMLANDI *****************

"Senin kim olduğun hangimizin umrunda Cecilia?" Saraya attığı ilk adımlarında işitti bu kelamları Cecilia. Prensesler gibi büyütülmüştü, köle olmak; üstelik de satılmak onu çileden çıkarmaya yetiyordu. Sultanın Sarayı dediler onun cehennemine. Bab-ül Selam'dan girdiği ilk anlarda anladı kaçışın olmadığını, geçmişine bir sünger çekip kaderine razı gelmek zorunda olduğunu. Alışmıştı saray hengamelerine bir şekilde. Bir gün çıktı Hürrem Sultan'ın huzuruna, o artık Cecilia değildi, Nurbanu'ydu. Adı gibi kaderi de değişti, Şehzade Selim'e hediye edildi. Günler geçti, aylar geçti, yıllar geçti... Cehennem dediği bu saray onun evi, yuvası oldu. Bir yanında biricik aşkı Şehzade Selim, diğer yanında evlatları ile yürümeye başladı zorlu taht yolunda... "Ya bir köle olup sarayın kanlı duvarları arasında unutulacaktım, ya da Sultan olup o duvarlara sürecektim kanımı! Kabullendim kaderimi, öldürdüm Cecilia'yı! Ben artık Nurbanu'yum! Afife Nurbanu Sultan!"

Haykırılamayan çığlıkların, dillere dökülemeyen kelimelerin, yanaklardan süzülemeyen biçare gözyaşlarının kadınıydı, Maria. Onun için yeni yıl, yalnızca geçmişindeki izlerin tekrar gün yüzüne çıkmasından ibaretken, o gece her şey, sanki kaderin yeni baştan yazıldığını işaret ediyormuş gibi tam tersine çevrilmişti. Nefes bile almayan bir adama kör kütük bağlanmışken, yanı başında duran sıcacık bir kalbi, Joseph'i bile fark edemiyordu. Oysa ki Joseph Allen, o yılbaşında yapılan tüm hazırlıkların yalnızca Maria Perez ve kendisi için yapıldığı düşünse, pek de yanlış bir şey yapmış sayılmazdı. Çünkü o iki kusurlu kalp için Aralık ayının son gecesi, yeni yeni yaşanmaya başlayan kendi hayatlarının ilk ve en şahane gecesi olacaktı. "İnsanlar yaşlandıkça, dünya gençleşiyor, Maria." dedi Joseph, Maria'nın güzelliklerle dolu çehresini incelerken. "Her şeyi bir kenara bırak. Bugün ruhuna bir parça daha keder katan, bedenine birkaç kırışıklık, umutlarına birkaç satır çizgi atan, bizler değiliz... Bırak da ruhumuz değil, bizi birleştiren seneler yaşlansın." O gece yarısı, o yeni yıl ve o tertemiz dakikalar, birbirlerinin umudu olan ve hayatlarının sonuna kadar acılarıyla savaşmaktan çekinmeyecek iki güçlü ruh için çoktan ilerlemeye başlamıştı. "Her gerçeğin bir masalı vardır." ***

Aşk bazıları için gece kadar SİYAH ve ASLAN kadar cesur olmak zorundadır. Onlar için, arada kalmaktır aşk, mantığından soyunup çırılçıplak kalmak, bedeninden sıyrılıp sevdiğine ruhunla dokunmaktır. Onlar için AŞK'ın kaderi arafa varmak, cennet ve cehennemin eşiğinde yaşanmaktır..

Varlığı inkâr edilemez olandı, yok sayılamayacak, gözden kaçırılmayacak olandı, Zahir. Adı gibi... Kırıp döktüğünün nefesinde üflendi ona sur borusu, Nefha... İsmi gibi... Kıyametiydi. Başlangıcıydı. Yaşamın bittiği yerdi. Tükenmez sevdalara yazılıydı adı, aşktı, yarendi, huzurun sıcak kollarıydı, Yusuf. Adı gibi... Zahir ve Nefha ve Yusuf... Başladığı yerde biten, bittiği anda sonsuz kalandı. ............. "Nefha" diye fısıldadı Zahir onu gördüğü yerde kalan yüreğine usulca. " Nefha, kıyametim, cennete açılan kapım, Nefha. Affetmeyenim." "Nefha" diye fısıldadı Yusuf, onu gördüğü yerde kalan yüreğine usulca. "Nefha, başlangıcım, sonum. Ömrümün son nefesi, Nefha... Sevdam."

Bir ses duyuyorum, yeşil yeşil yaklaşıyor kulaklarıma. Bıraktığı izler, başka seslere yol oluyor. Yeşil rengini sevmem, tehlike taşıyor. Ses yaklaşıyor, pembe rüzgarlar doluyor her yanıma. Nefesimi tutuyorum, burnumdan kırmızılar akıyor. Sanırım ölüyorum, ölümün rengi ne hiç bilmiyorum.

# Keşfedilmemiş Cevherler Atty'15 En İyi Romantik Hikaye # Siyah beyaz bir kadındı Müzeyyen. Arnavut kaldırımı sokakların birinde, elindeki kan kırmızı gülle yürüyordu salına salına. Üzerindeki beyaz elbise uçuşuyordu nazlı nazlı kimi zaman. Omzuna kadar salınan siyah saçları daha da narindi beyaz teninden. Ağır adımlarla yürüyordu kırmızı hayallere sarılmış gül ile birlikte. Ve sevmeyi bilen bir adamdı Süreyya. İnce düşünceli, güzel bakışlıydı. Küçük dairesinin balkonunda oturup her zamanki gibi bir şiir karalıyordu. Bakışlarının arasına girdi Müzeyyen'in ince bedeni. Kokusu alıp götürdü aklını terk edilmiş yerlere. Bu hikayenin sonunda Müzeyyen, elde edilmesi zor bir kadın oldu. Süreyya, aşkı için her şeyi yapacak bir adama dönüştü. Ve Müzeyyen'i sevmek, yaşamayı seven bir adamın intihar girişimi oldu. ©Tüm hakları saklıdır. | All rights reserved.