Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Her acı bir kurtuluştur insanlara... -© "Gece Saygıner" İsminin hakkını veren Kendine güvenen Geçmişte yaşamayı bırakmış O'ydu Karanlık

BENİMLE KAL - 8 Kasım 2015'de yazılmaya başlanmıştır. "Onların aşkı lacivertti. Ne mavi kadar banel, ne de siyah kadar koyu" - @aysenurkkc Kalbini karnındaki bebeği için derin kuytulara gömen naif ruhlu bir kız; Ayçin. Uyuşturucunun esirinde, ölümüyle tozu dumana katan ve hayatının aşkı Ayçin'e bir çocuk bırakarak dünyaya gözlerini yuman bir adam; Toprak. Ve ölen kardeşinin sevgilisine hatta daha doğmamış bebeklerine babalık yapmayı kabul eden düşünceli bir adam; Tolga. Bir amca, yeğenine babalık yapabilir miydi? Gidilen bu yolda Ayçin'e kalbini verebilir miydi? Hepsinden önemlisi, Ayçin en büyük aşkı Toprak'ı derinlere gömüp çocuğunun amcasına gönlünü bahşedebilir miydi?

19 yaşında üniversite 1.sınıf öğrencisi aslı babası ve annesinin yaptığı kazadan sonra hayatı değişir 9 yaşındaki kardeşiyle ortada kalan aslıya biri öyle bir teklifte bulunur ki sonuçlarını ne aslı düşünür nede başka biri... ----- O Ateşti Ben ise onun gazabına uğrayan aptal bir su damlası. Ve su damlası ateşe düşmüştü ama ne yanan ateşi söndü ne de daha da alevlendi küçük su damlası acı çeke çeke ateşe karıştı ve ateş kendi çığlıkları yerine o çığlıkları dinleyerek hayat buldu.