Gecenin bir vakti durduk yere uykundan uyandığın ve izlendiğini düşündüğün o tüyler ürpertici anı hatırlıyorsundur. Etraf saati göremeyeceğin kadar karanlıktı ama pek iyi bir saat diliminde olmadığına emindin. Kalkıp saate bakacak cesaretin yoktu, görebildiğin kadarıyla odaya göz gezdirdin. Kapının önünde belirsiz bir siluetin seni izlediğini düşündün, bunun aptalca bir varsayım olduğunu kendine hatırlattın. Sonra hiçbir şey olmadığını görüp geri yattın, sadece basit bir korku olduğunu düşündün. Ama öyle olmadığını biliyordun çünkü korku gitmedi ve yorganı kafana kadar çekmek zorunda kaldın. Yorganın seni koruyabileceğini düşündün. Yorganın altında güvende olduğunu düşündün, kendini buna inandırmaya çalıştın. O sırada böyle bir şey düşünebildiğin için içinden sana gülüyordu, ondan saklanabileceğini düşünebilmene gülüyordu. Onu tanısaydın bunu düşünme cesaretini göstermezdin. Neden bahsettiğimi bilmiyorsun, değil mi? Muhtemelen aklına dehşet verici, ölümcül bir yaratık geldi ama bahsettiğim şey korku. Şaşırdın, değil mi? Çünkü sen olsan korkuyu böyle tanımlamazdın. Çünkü karanlığı göremiyorsun. Ama karanlığın var olduğunu biliyorsun. Karanlık her zaman var oldu, onu var eden bizleriz. Karanlıkta asla güvende değilsin. Peki, belki de hakkında onlarca korkunç şey okuduğun karanlığın sesini duydun mu hiç?

Sessizliğin çığlıklarını duyabildiğinde, gecenin aslında sandığından çok daha karanlık olduğunu görürsün. Ve karanlığı aydınlatacak bir ışık ararken kendini aşağıda seni sonsuzluğa karıştırmak için hazır bekleyen dev dalgaların olduğu uçurumun kenarında bulabilirsin. ✯✯✯ Hayatınızın bir anda çığırından çıkacağını bilemezdiniz, tıpkı aniden kendinizi tüm bu korkunç ve gizemli olayların ortasında bulacağınızı bilemeyeceğiniz gibi... Gecenin karanlığı sizin için her şeyi görünmez hale getirirken bazıları için aynı şey söz konusu değildir. Ve unutmayın karanlığın, korkunuzu geri plana iten gizemli çekiciliği içinde kaybolma ihtimaliniz her zaman vardır çünkü gece herkese eşit değildir. "Geceyi... neden koruyorsun?" Tenime çarpan dondurucu soğuktaki havayı önleyebilecekmişim gibi kollarımla etrafımı sararken merakıma yenik düşerek sordum. Lafı dolandıracağını veya cevap vermeyeceğini düşünürken, bakışlarını üzerimizde sonsuzluğa uzanıyormuş hissi veren ve binlerce yıldız tarafından donatılmış simsiyah bir örtüye benzeyen gökyüzüne çevirerek beni şaşırttı, cevap verdi. "Karanlık'tan."

Hayaletlerin yalnızca hayallerden ibaret olmadığı ve bilinen tüm doğruların sınandığı bir gerçeklikte yıllardır süregelen yenilmez bir laneti mağlup etmek mümkün müydü? Peki ya insan tüm korkularının saklandığı sonsuz karanlıktan kaçacak kadar hızlı koşabilir miydi? Yoksa ışığa giden yolun sonu yalnızca ölüm müydü?

Belki de gerçek olan şey rüyalarımızdır... Ve bazen uzun süren bir sessizlik milyonlarca kelimeden daha fazla şey anlatır.