16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Hayat, kimileri için kazanılması gereken bir savaştır. Süheyla için hayat, özgürce nefes alabilmek uğruna gösterdiği çabadan ibaretti. Ona dayatılan hayatı öfkeyle reddeden Süheyla, çocukluğunun hücresi saydığı Ender'den kaçarak tertemiz bir sayfa açmak istiyordu. Aldığı her nefesin hakkını hürriyetiyle verebilmek için bu uğurda kaybedeceklerini bilmeden uçtu Süheyla. Uçtu ve cılız bir ağacın dalına kondu. ~ "Böyle yaparak ölümü seçiyorsun sen!" dedi ölümcül bir sakinlikle. "Ama ölmene asla izin vermem. Asla. İstersen benden nefret et, tiksin. İstersen bir daha adımı anma, bana bakma. Nefes alman için yaptıklarıma iğrenerek bakacaksan durma, gözlerime benden nefret ederek bak. Yeter ki yaşa." Yeter ki yaşa. Ağzından dökülen kelimeler aramızdaki sessizliğin bir parçası haline geldi. Durdum. İkimiz de nefes nefeseydik. "Birlikte yaşayabilirdik," diye fısıldadım eziyeti andıran dakikaları geride bırakmak isterken. "Eğer o adamların tarafını seçmeseydin." ~

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

Koca sema, diz çöktü gözlerine. Ay bembeyaz parlak tenin yanında soluk kaldı, yıldızlar gökyüzü kadar karanlık olan saçlara meydan okudu. Bulutlar ağladı, yağmur selam verdi kanlı ellere. Kalplere sis çöktü, güller boyun büktü üzerinden çıkmayan kan kokusuna. Ve dinledi toprak sözlerini. "Saçların kadar uzun ve güzel olsun ömrün Küçük Yalancı." Dedi adam, ama kesti kadının saçlarını kendi elleriyle, kıydı sevdiğinin ömrüne. "Hiçbir yere gitmeyeceğim sevgilim..." Dedi kadın, ama tutmadı sözünü, kıydı sevdiğinin aşkına. Sevdiği kadınları bir bir kaybeden acımasız katil, Akın Korel. Sevgiden yoksun kurak bir kalp ve o kalpte açan beyaz bir papatya. Kendi döktüğü göz yaşlarıyla büyüdü, getirdi baharı. Kimse fark etmedi onu. Güllere ulaşılmak isteyenlerce ezildi, yine döktü göz yaşlarını. Adam fark etti solan papatyayı, aldı ellerine. Ama öldü beyaz papatya. Muhteşem bir koku sardı etrafı. Ölü bir çiçek hiç böyle güzel kokar mıydı? Yaşadığını sandı, sevindi adam. Ama bilmiyordu papatyaların ölünce koktuğunu. Öğrendiğinde ise artık çok geçti...

Küçücük bir bedeni nasıl sığdırdılar beyazlar içine? Oysa kendi halinde saf ve naif dünyadan kopuk bir kızken, koskoca konağa nasıl sığdırdılar? Her yeri intikam kokan bir adamın ruhuna işleyen kız... Hayat fazlasıyla Asel kokuyordu. ❝Madem ki sen kıydın benim kardeşime.❞ Hırsla üfledi nefesini orta yaşlardaki adamın yüzüne doğru. ❝Bak gör nasıl kıyıyormuşum senin kardeşine Vedat efendi.❞ © Tüm hakları yazar'a aittir. 5 Mart 2015'de yayınlanmaya başlanmıştır. Okuyucularıma sonsuz teşekkürler... #5 - Genel Kurgu 03.08.16

BAŞKA BİR EVRENDE SIKIŞIP KALMIŞ BİR BEDENİN İNSANLARLA İLETİŞİME GEÇME HİKAYESİ. Ya seninle de birileri iletişime geçmeye çalışıyorsa? Kitap detayları için instagram: barisugar

Neşeli, herkese sevecen şekilde yaklaşan bir kızdı Hilal Çağan. Çok sevdiği çocukluk aşkı, en yakın arkadaşları ve ne kadar tartışsa da hep yanında olan bir ailesi vardı. Kısacası, herkesin rüya diye düşündüğü bir hayata sahipti. Ama herkesin imrenerek baktığı hayatı tek bir günde başına yıkıldı Hilal'in. Önce babasını kalp krizinden toprağa verdi. Sonra da çok sevdiği o çocukluk aşkı onu terk etti. Ve tam beş yıl sonra o çocukluk aşkı geri geldi. Mert Pakman... Her şeyi karıştıran ise Mert'in geri gelmesi ve Hilal'in intikam hırsı oldu. Ama işler hiç de düşündükleri gibi gitmeyecekti. Peki bu savaştan hangisi galip çıkacaktı? Mert mi Hilal mi yoksa aşkları mı? Gözlerine baktığımda içimin büyük bir öfkeyle dolu olduğunu hissettim. Beni terk ettiği günün hatıraları aklıma doluşurken içimdeki o öfke ve kızgınlıkla ellerimi yumruk yaptığımı farkettim. Derin nefesler alıp kendimi az da olsa sakinleştirdiğimde "Buraya neden geri geldin?" diye sormayı akıl etmiştim. O bana cevap verdiğinde ise sesi iliklerime kadar işlemişti ve tek değişen şeyin fiziksel özellikleri olmadığını o dakika anlamıştım: "Seni geri kazanmaya geldim, küçüğüm."

Yıllardır sizlere bahsettiğim Uraz Pakman ve Mersa Kara karşınızda... :') Üniversite yıllarını çok rahat geçiren genç bir adam ve onu delicesine seven genç bir kız... Yıllar sonra kız sınıf öğretmenliği yaptığı sırada Uraz'ın yanında onun soy ismini taşıyan bir çocukla karşılaşırsa neler olur? Peki üniversite yıllarındaki duygular tekrardan canlanır mı? Yoksa Mersa'nın dediği gibi "Uraz'ı çoktan unuttu" mu?

İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz. Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir canavar gibi onu bugününe kadar takip etse de dimdik durarak, aşk olarak gördüğü tiyatro için her türlü dedikoduya kulak tıkar. İs'i diğerlerinden ayıran yaşadıkları onun kendini kötü bir insan olarak kabul edip, kötü bir insan olarak yaşadığına ikna ettirir. Aslında İs, annesi tarafından ilgiden yoksun büyümüş, babası tarafından çok küçük yaşlarda bir çocuk parkında terk edilmiş, yine küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmiş ruhu kanayan küçük bir kız çocuğudur. Peki aslında çok küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmesinin asıl sebebi nedir? Bir gün bir yabancının hayatına yaptığı ani girişle zaten ağır kan kaybetmiş hayatında hiç beklenmedik değişiklikler oluşmaya başlar. Peki bu yabancı kimdir? Ve her şeyden önemlisi İs neden bu yabancıyı hiç sorgulamadan hayatına kabul etmiştir?

Hayaller, derin bir uçurumu andıracak kadar derinlerdi. Kaderin yazıldığı uç noktalar, hayallerin bittiği yerlerdi. Uçsuz bucaksız, eşsiz dünya da kurulan hayaller... Güvenerek başlanırdı her yola, inanılırdı kavuşulabileceğine bir gün hayaline. Derdi ki insan kendine: ''Hayalini gerçekleştirmek, gerçeklere güvenmek ile başlar. '' Öyle zannetmiştim ben de. Her hayalin gerçek olmayacağını bilsem bile, olası hayaller kurduğumu sanmıştım ben yinede. Olabilir, gerçekleşebilir. Umutları ile... ''Hayallerinizin gerçekleşmediğini öğrendiğinizde, kalbinizde derin bir yara açılır. '' Görünmez bir yara, derinliği belirlenemez bir yara... Hayal kırıklığınızın tüm kırıkları, bu yaranın içine dolu verir. Güven duygunuz size ihanet eder ve hatta belki de sizi bitirebilir. Kendinizi kaybedersiniz. Benliğinizi kaybedersiniz. Ruhunuzu bile kaybedebilirsiniz... Hatta belki de her şeyinizi. Bunlara bir çare bulunurdu elbet. Hayallerin gerçekleşmesine bir çare bulunabileceği gibi, Hayallerin gerçekleştirilmesine... Şu koca Dünya da her şeye çare vardı. Ama akıllarda tek bir soru kalırdı. ''Peki ya Ölüme?'' -Azra Güler.