Küçük kızın gözleri ağlamaktan yorulmuştu. Artık akıtacak gözyaşı kalmamış gibiydi. Önce esnemeye başladı, sonra ise annesinin cesedinin yanında uyuyakaldı.O daha beş yaşında bir çocuktu ama çocuk olması acı çekmeyeceği anlamına gelmiyordu. Hayat ,küçük kıza acı çekmeyi erkenden öğretmeye başlamıştı. Onun artık en büyük acısı kırılan oyuncağı değil , annesiyle kurduğu ama babasının yıktığı hayalleriydi.