"Böyle çekip gidemezsin." diye seslendim arkasından. Müziğin gürültüsünden olsa gerek duymadığını düşünerek arkasından gitmeye başladım. Ona yetiştiğimde kazağından tutup durdurmaya çalışırken sanırım yapabileceğim en büyük rezilliği yaptım. ÇOCUĞUN GÖTÜNE KUSTUM.

Hayallerimden bir gemi yaptım. Attım denize, seni çıkardı karşıma. Söylesene bana kimsin sen?

İzmir'de dünyaya gelen Melek'in doğuştan kaval kemiği eksikti. Bu nedenle bir bacağı da bir yaşında iken kesilmişti. Defalarca ameliyat geçiren Melek, çocukluğundan beri bir protez, bir de sağlam bacakla yaşıyordu. Evet, bu onun için oldukça zordu. Küçüklüğünden beri bir balerin olmak isterdi fakat protez bir bacağı olduğu için bu mümkün değildi. Çocukluğunda, yaşıtlarının alaylarıyla yüzleşince en büyük korkusu acınmak olmuştu. Ona acıyan birçok insan vardı. Melek bu duruma artık alışmış, insanların ona pür dikkat bakışlarından bile artık rahatsızlık duymuyordu. Annesi, ona hep inanılmaz şeyleri yaşamak için yaratıldığını söylüyordu. Babası, Melek'in doğumunda hastaneye yetişmek için kiraladığı motorla hız yaparken trafik kazası geçirmiş, hayatını kaybetmişti. Geriye bir tek annesi kalmıştı çalışıp kızına bakıyordu ta ki merdivenlerden düşüp, felç olana kadar.

Ölecek miydi küçük Melek ? Küçük bedeni dayanabilecek miydi bu hastalığa ? Peki ya kadın ? O ne yapacaktı ? Kızının ellerinden kayıp gitmesine izin verecek miydi ?

Bir park düşünün parkların olmazsa olmazı kaydıraktır ve bir kız çocuğunun da olmazsa olmazı babalarıdır. Ben hayatım boyunca eksik parçam olan babamı aradım. Babamı ararken beni babamdan daha fazla seven adamla karşılaştım. Yaralarımı sardı bu adam ve hiç bilmediğim duyguları yaşattı bana. Parktaki salıncaktı bu adam kaydırağın olmamasındaki hüznü aratmamak için o parktaydı ve o park bu küçük kız çocuğunun kalbiydi. "İmkânsız deme, o kelimede bile imkân var." "Balık giderse okyanus kurur. Okyanus kurudu balık." "Balık okyanusun kıymetini, karada çırpınırken anlar."

Bir eylül sabahı en derine gömdüm renklerimi. Masmavi gökyüzümü, bembeyaz bulutlarımı... Vazgeçtim o ufuklara uzanan mavilikten, vazgeçtim ben benliğimden. Daha çok çekildim kabuğumun içine saklandım karanlığın en diplerine.

Lacivert ve gri... Farklı kalemlere ait, birbirlerinin zıttı iki mürekkebin rengi. Bu renkler kader adı verilen defterde çakışıp birbirlerine karışmışlardı, ansızın ve habersizce. Artık ikisi de bir olup farklı iki hayatı değil, aynı hayatın satırlarında dans etmeye; kelimeleri ilmek ilmek işlemeye başlamışlardı. Baskınlıkları akrebin ilerleyişine göre değişen iki rengin hikâyesini okumaya hazır mısınız? Onlar ara renklerdi. Onlar arafın rengiydi. Onlar birdi. Onlar hiçti. Ve hiçliğe karışıp sayfalarda yok olma yolculuğunda birbirlerinin kader ortaklarıydılar. Haydi, sayfaları çevirin ve kelimelerin birbirleriyle valsını izlemeye başlayın. K&K