"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."

Lina Kara, babasıyla ettiği kavga sonucu babasını kendi kafasına sıktığı bir kurşunla kaybeder. Bu kayıp kendisinden de birçok şey götürür. Borçlar ve vicdan azabı arasında sıkışırken zaman pek iyi davranmaz ona. On ay kadar sonra eski halinden eser yoktur artık. Hissizleşmiş ve yaşama olan hevesini kaybetmiştir. Kendisini bazı insanlar böyle yaşar diye teselli ederek annesi ve kız kardeşi için yaşamaya devam eder. Sıradan bir gün çalıştığı çiçekçiye gelen gizemli bir adamın ricası üzerine bir çiçek teslimatına çıkar. Ölüm anlamına gelen çiçekleri teslim ettiği adamın babasının otopsisini yapan adli tıp uzmanı olduğunu ertesi gün savcılıktan gelen bir telefonla babası hakkında sarsıcı gerçekle öğrenir. Adli Tıp Uzmanı Aral Çakırca'ya götürdüğü ölüm çiçeklerinin ikisi için olduğunu anlar. Babasının peşindeki birtakım organizasyon üyeleri, Lina'nın, Kadir Kara'ya gidecek olan anahtar olduğuna eminken Lina bunun ne demek olduğuna başta anlamasa da zamanla yaşananlar anlam kazanmaya başlar. Bilmediklerinin bildiklerinden fazla olduğunu Aral Çakırca ve Savcı Yiğit Atalay'la bu olayı çözmeye çalışırken keşfeder ve ailesinin kendisinden sakladığı sırlarla bir bir yüzleşmeye başlar. Saklanırım göz önünde. Gelir geçer önümden. Ben görünmez değilim. Hiçe sayar beni gözünde... Bu bir bilmece... Söyle bana Lily... cevap ne?

Beni büyük bir hayranlıkla süzüyordu. Sanki ona dünyaları bahşetmişim gibi itinayla izliyordu. Ona seni seviyorum desem, en fazla bu kadar güzel bakabilirdi. Gözleri yüzümün her bir noktasını süzerken son durağı dudaklarım olduğunda yutkundu. "Bana narsist bir psikopat gibi bakmaya devam mı edeceksin?" Gülümsemesi kahkahaya dönüştü ve tekrar hayranlıkla gözlerime baktı. "Ağzından çıkan her kelime vücudumda uyuşturucu etkisi yaratıyor. Bu normal olmamalı." Yutkunarak bir süre yüzüne bakakaldım. Geri çekilmek istedim. İzin vermedi. Şuan takındığı tavrın da bende uyuşturucu etkisi yarattığının farkında değil miydi? Konuşmak için dudaklarımı tekrar araladım ama bir şey bulamadım. Yeterince hakaret etmiştim ve hepsini büyük bir iştahla yutmuştu. Kolumu biraz daha çekip parmaklarını bel boşluğuma yerleştirdi. Derin bir nefes alıp, alnını alnıma yasladı. Gözlerimi kısıp birkaç saniye öylece kalakaldım. Parmak ucumdan saç tellerime kadar titriyordum. Ayaklarım zor bela beni taşırken her an yere yığılabilirdim. Yüzünü yüzüme doğru eğerken sıcak nefesinin tenime çarpmasıyla yutkundum. "Devam et.. bu narsist psikopatı cezalandır" diyerek mırıldandı. "Sen.." "Ben ne?" Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki tam şuan göğsümü yarıp dışarı çıkacakmış gibi hissediyordum. "Ateş.. benimle oynama." diyerek mırıldandım. Yüzü yüzüme son derece yakınken kafasını usulca aşağı eğdi. "Hmm o zaman sen benimle oyna.", Ses tonu ruhumun derinliklerine inip tüm dengemi bozuyordu. Göğüs kafesimin altında çırpınan kalbimi duyabiliyor muydu? Dudaklarını yakınlaştırıp yüzüme sürterek enseme doğru ilerledi. Nefesi tenimi gıdıklıyordu. Daha sonra kulağıma doğru değdirdiği dudaklarını araladı. "Oyuncağın olmaya razıyım."