Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.

Acımasız bir katilin dolaştığını bildiğiniz bir ormanda kaç gün kalabilirsiniz? Bir grup arkadaşın yaşam mücadelesine tanık olacaksınız. Daha ilk bölümden sizleri etkisi altına alan, acımasızca cinayetlerin işlendiği bu gerilim kitabına bayılacaksımız.

Hangisi daha kötü? En yakın arkadaşlarının ölümünü görmek mi? İçinizden birinin katil olduğunu bilmek mi? SEÇİM SİZİN...

Eğlence amacıyla yapılan tatil ne kadar tehlikeli olabilir ki? -Hayatta kalma mücadelesinde ufak bir uyarı En Yakınındakine Bile Güvenme *5 Şubat Yayınları tarafından basılı eser haline getirilmiştir. *20 Ocak'tan itibaren tüm D&R mağazalarından temin edebilirsiniz

Yatılı bir okul.. Beş yıl önce yeniden düzenleme ile açılan bu okul ilk yılında birçok olaya tanık olmuştu. Ruhlar mı dersiniz, ölümler mi, yoksa çözülmeyi bekleyen bulmacalar mı? Bunun üzerinden sakin bir şekilde geçen yıllar sonrası yeni öğrenciler ve silinen bir geçmiş ile yeniden çözülmeyi bekleyen bulmacalar kendini gösterecekti. Tek bu da değil, hâlâ kurtulmayı bekleyen ruhlar vardı..

Çok eski zamanlardan kalma bir yatılı okul... Bilirsiniz o zamanların, ağır şartlar, katı kurallar ve işkence içeren aklınıza gelebilecek her türlü zulüm yapılmaktaydı. Çoğu öğrenci bu zulme katlanamayıp, intihar edenler mi dersiniz, bu işkenceler sonucu dayanamayıp ölenler mi dersiniz... Ve o zamanlar da bedenler çürüyüp kaybolsa da ruhlar hep o okulun çevresinde bedenlerini aramaktadır. Bu okul birçok ölümle sonuçlanan vakalardan sonra mühürlendi. Taa ki aradan 150 yıl geçip, okulun düzenlenmesi gerekene kadar... Eski halinden hiçbir eser yoktur. Duvarları yıkık dökük, merdivenleri eskimiş pencere pervazları rüzgardan nasibini almış... Ama bir şey değişmemiş. Ruhlar... Tıpkı bıraktığınız yerdeler...

En yetenekli öğrencileri toplayarak onlara en güzel geleceği vermekle ünlü okula davet aldım ve yatılı olarak bu okula geldim.Bir anda bütün hayatın değişebilir diyorlar. Bu okula geldim ama bu okuldan sadece bir şekilde çıkabilirim. ÖL YA DA ÖLDÜR. Benim gibi her şeyden habersiz 16 çocukla birlikte hayat mücadelesi vereceğim. Fakat en büyük sorun ise, sadece bir kazanan olacak. Gerçekten öyle mi? Eğer bu hikayeyi okursanız emin olun ki bırakamayacaksınız. En sonda kimin kazandığını görmek istiyor musunuz? O zaman kitabı okumaya hemen başlayın! ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Merhaba bu hikaye benim ilk hikayem. Ben bu hikayeyi, DANGANRONPA adındaki bir animeden bakarak yazıyorum ama tabiki bazı değişiklikler yapacağım. Eğer bu animeyi izlediyseniz bu hikayeyi begenmeyebilirsiniz. Çünkü değişiklikleri kimse sevmez. Remix gibi oldu bu hikaye. Fakat Danganronpa yı izlemediyseniz gerçekten hoşunuza gidebilecek bir hikaye oldu. 》

Hayaletlerin yalnızca hayallerden ibaret olmadığı ve bilinen tüm doğruların sınandığı bir gerçeklikte yıllardır süregelen yenilmez bir laneti mağlup etmek mümkün müydü? Peki ya insan tüm korkularının saklandığı sonsuz karanlıktan kaçacak kadar hızlı koşabilir miydi? Yoksa ışığa giden yolun sonu yalnızca ölüm müydü?

Gecenin bir vakti durduk yere uykundan uyandığın ve izlendiğini düşündüğün o tüyler ürpertici anı hatırlıyorsundur. Etraf saati göremeyeceğin kadar karanlıktı ama pek iyi bir saat diliminde olmadığına emindin. Kalkıp saate bakacak cesaretin yoktu, görebildiğin kadarıyla odaya göz gezdirdin. Kapının önünde belirsiz bir siluetin seni izlediğini düşündün, bunun aptalca bir varsayım olduğunu kendine hatırlattın. Sonra hiçbir şey olmadığını görüp geri yattın, sadece basit bir korku olduğunu düşündün. Ama öyle olmadığını biliyordun çünkü korku gitmedi ve yorganı kafana kadar çekmek zorunda kaldın. Yorganın seni koruyabileceğini düşündün. Yorganın altında güvende olduğunu düşündün, kendini buna inandırmaya çalıştın. O sırada böyle bir şey düşünebildiğin için içinden sana gülüyordu, ondan saklanabileceğini düşünebilmene gülüyordu. Onu tanısaydın bunu düşünme cesaretini göstermezdin. Neden bahsettiğimi bilmiyorsun, değil mi? Muhtemelen aklına dehşet verici, ölümcül bir yaratık geldi ama bahsettiğim şey korku. Şaşırdın, değil mi? Çünkü sen olsan korkuyu böyle tanımlamazdın. Çünkü karanlığı göremiyorsun. Ama karanlığın var olduğunu biliyorsun. Karanlık her zaman var oldu, onu var eden bizleriz. Karanlıkta asla güvende değilsin. Peki, belki de hakkında onlarca korkunç şey okuduğun karanlığın sesini duydun mu hiç?

Belki de gerçek olan şey rüyalarımızdır... Ve bazen uzun süren bir sessizlik milyonlarca kelimeden daha fazla şey anlatır.