Ruh eşini arayan ölümsüz bir kızın trajikomik hikayesi... Bir lanet... "Sen elimden ruh eşimi aldın. Tek aşkımı. Seni ruh eşini bulana kadar ölememekle lanetliyorum." Kazık tenimi zedelemeye başlamıştı. Ve ben bundan hiç rahatsız olmuyordum. "Ruh eşinden duyacağın ilk cümle, dövmendeki cümle olacak. Onu bul. Kendine aşık et. Büyü bozulunca huzur içinde geberebilirsin." Beni her insandan duyabileceğim bir cümleyle lanetlemişti; "Affedersiniz. Biraz konuşabilir miyiz?" Köprücük kemiğime kazınan bu cümleyi, inanın bana duydum da. Bu cümleyle her karşılaştığımda, bu sefer bulmuşumdur umuduyla doldum. Ama olmadı. Her birinin kollarımda can vermesini seyrettim. Lanet elimi kolumu bağlamış, beni çaresiz bırakmıştı. Yüz elli yıl boyunca aradım onu... Akla gelebilecek her yolu denedim, bu azaptan kurtulabilmek için. Olmadı. Her seferinde tekrar geri döndüm. Hep yalnızdım. Yüz yıllar boyunca kiminle tanışsam, ölüme çektim onları. Gözlerinden sönüp giden hayat enerjisini gördükçe tekrar tekrar öldüm. Ta ki onlarla tanışana dek...

Bir doğum lekesi. Dört Zamancı. Ben sıradan biriydim. Hayatım boyunca büyük beklentilerim olmadı. Kalabalıkları sevmeyen, sessiz, kendi içine kapanık biriydim. En iyi arkadaşım Essie dışında neredeyse kimseyle konuşmazdım. Kitaplar dünyam, müzik ise sığınağımdı. Ama bir gecede hayatım altüst oldu. Artık zaman doğrusal değil. Günün 25. saatinde, çürümekte olan Kara Delik adlı paralel bir boyutta, başka kimsenin göremediği yaratıklarla savaşıyoruz. Gölgeden, kâbuslardan ve açlıktan doğmuş canavarlarla. Ve tüm bu karanlığın kalbinde açılmak için fısıldayan bir kapı. Ama o kapı açılırsa? Her şeyin sonu gelecek. Biz, Zamancılarız. Dört seçilmiş. Dört zincirle birbirine bağlanmış kader. Ve içimizden biri; dünyanın son umudu, ışığın kendisi. ********** HİKAYEM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR. BOŞUNA YAZMAYIN SİLİYORUM. ☆ ZAMANCILAR ADINDAKİ İLK VE TEK HİKAYEDİR.

Acının binlerce farklı şekli can buluyorken, sessizce siyaha bulanmaya hazır ruhlar silsilesi birbiri ardında küf kokan bedenlerde can buluyordu adeta. Her cümle, yanlış bir hareket ve sonunda acı verici bir ölüm... Derinlerde acının diriliş macerası kol geziyordu. Her bedeni yutmak için pusuya yatmış bekliyordu adeta. Bir kadın, acılarla beslenmiş hayatını cesaretle yaşamayla adamış. Bir adam aşkın en masum halinde yüreğini bir genç kıza kaptırmış, Ve birçok karakter, yiğit yürekleriyle destanlara yazmış. Kayıp vardı bu hikayede, acı vardı, aşk vardı... Vicdan vardı, vicdandan yoksun adamlar vardı. Çaresizlik vardı, umut vardı, kan vardı... BÜTÜN YAŞANANLAR HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEKLİKLE ALAKASI YOKTUR. EN İYİ BAŞARISI AKSİYON #15

Elizabeth'in hikâyesi kanlıydı. Her bir cümlesi kurbanlarının kanlarıyla yazılıydı. "Ve sen küçük kız, hikâyemin en çarpıcı cümlesi olacaksın!" Ya ölecekti ya da öldürecekti. Zaten ölü olan bir yaratığı bir kez daha öldürebilir miydi ki? Musallat olan bir hayalet, kardeşini kurtarmak için canını ortaya koyan bir abla. Kim katil? Kim masum? Kim suçlu tüm bu olanlardan? "Tanrı, cenneti yarattı; insanoğlu ise cehennemi!" *** Mizahın korkuyla buluştuğu an... Hem gülüp hem korkmak, hiç bu kadar doğal olmamıştı. *** Yazardan; Satırlarımda can bulan karakterlerim gereği, hikâye küfür içerikli olmakla birlikte minimum düzeydedir.