Gece vardiyasına kalmıştı, Canı yine darlanmıştı, Kırmızı kurdelalı ayakkabı Hayallerini kaplamıştı. Paydos zili çalmadan önce hayalini kurmuştu geçmiş günlerin... Babası vardı annesi vardı Kardeşi vardı En çokta yüreği ona yanmıştı Ona küçük hediyeler alacaktı Sevdiği kırmızı kurdelalı ayakkabı olacaktı Düşündü Durdu Düşündü Kırmızı ayakkabıyı düşündü cebindeki harçlığı... Alacaktı... Geriye kalan parasıyla dert yoldaşına, can yoldaşına, babaannesine bir şeyler alacaktı Paydos zili çaldı Düşüncesi torna tezgahında kaldı Düşüncesini de alıp çıkışa doğru yol aldı Gece vardiyasını tamamlamış o huzurla iki gün önce aldığı harçlıkla kırmızı kurdelalı ayakkabıcıya koştu Aldı yüreği kuş gibi coştu Hastaneye doğru koşmuştu Yüreği bir kimsesiz küçük kız için bir derya olmuştu Onu geçen Salı iş çıkışı yerde kıvranırken görmüştü Araba çarpıp kaçmıştı İlk defa çekinmeden birine sövmüştü Çünkü maziyi ezip geçmiş kaçıp gitmişti Büyük yüreği ile hastaneye taşımıştı Kız baygındı Hiç konuşamadı Başında beklemişti Günlerce bekledi Sadece bekledi Kardeşine benzetti Umudu hasretine ekti Ayakkabıyı almıştı Sevinçle yanına varmıştı Bilemezdi ki... Dünyası ikinci acıya gebe kalmıştı Kanayan yarası kabuğunu atmıştı Hasreti kaderi olmuştu Kırmızı kurdelalı ayakkabı nasipsiz kalmıştı... Elinde ayakkabısı uzaklaşırken hastaneden Son bir bakıştı Hastane morguna bakmıştı Gözlerinde yaş kalbinde binbir telaşla "Yüreğime ektim sizi yüreğime... Kırmızı kurdela ayakkabılı meleklerim..." Yine akşam vardiyasına kalmış düşüncelere dalmıştı Yüreği hepten kararmıştı...

Her gönülde ferman buyrulmaz...