"En baştan anlaşalım bana anne demek yok! " Hay aksi! Biri ergenlik çağında olan iki çocuğun annesi olmak için fazla genç ve deneyimsizim yani bana anne demek zorunda değilsiniz demek istemişti. Ama bunun yerine ben sizin kötü kalpli üvey annenizim tadında bir şey çıkmıştı ağzından. Bunu düzeltmek umuduyla karşısındaki iki kıza hafifçe gülümsedi. Yeşil gözleri "Hadi ama ben iyi biriyim!" diye bas bas bağırıyordu adeta. "Öyle bir niyetimiz yoktu zaten." Bunu söyleyen 16 yaşındaki Leyla'ydı. Öfkeli bakışlarını genç kadının üzerine kilitlemişti. Başak bu bakışların anlamını biliyordu. Onlara öyle çok kez maruz kalmıştı ki... Yine de hala ilk günkü gibi canını yakmadıklarını söyleyemezdi. Leyla'nın tıpkı babasınınkiler gibi büyük gözleri tek bir şey söylüyordu: Keşke babam yerine ölen sen olsaydın. Başak titreyen sesiyle cevap verdi buna. İlk defa bu işten ne kadar da korktuğunu görmelerine izin vererek "Keşke." dedi.

Herkes kadar sıradan bir hayatı olan bir kız, Demet; babasını kaybetmenin acısını kalbinin derinliklerinde yaşarken, etrafındaki insanlara umut ve neşe saçan, hayata sımsıkı tutunan bir kız... Üstelik bu kız, yeteneklerinin ardında gizlenen gücün farkında bile değil. Onun gizemler dünyasına ilk adımında yanında olan samimi bir arkadaş... Demet'in gücünden yararlanmak isteyen düşmanlar... Sırlarla dolu gizemli bir oyun... Ve bilinmezliğe aralanan bir kapı... Demet, tüm bunların arasında sıkışıp kalmışken, bir yandan güçlerini kontrol etmeye, bir yandan da babasının ölümünün ardındaki gizemleri çözmeye çalışmaktadır. Ona bu yolda yardım edecek kişiler olduğu gibi, onu engelleyen ve düşmanı olan kişiler de mutlaka olacaktır. Demet'in yapması gereken şey ise, kendine güvenip bu yolu her şeye rağmen tamamlamaktır. "Yüzüne kapatılan kapılar ile kararlılığın, arkandan kapatılan kapılar ile de cesaretin test edilir."

On bir yaşında ailesinden koparılmasıyla hayatın acımasız olduğunu öğrendi Nasya. On beşindeyken Padişah'a çocuk verdi, oysa kendi çocuktu daha. Lâkin artık padişahın sevdalısı, Al-i Osman'ın Mahpeyker Kösem'i olmuştu o. Kösem olmak kolay değildi. Ve nihayet dönüp arkasına baktığında gördüğü tek şey, oluk oluk kandı! Ama başarmıştı. Âdeta bir kadın padişah olmuştu. Lâkin sonunda kıyamet onun için koptu. Yıllardır elinde tuttuğu ipler bir gece onun boynuna dolandı ve Topkapı Sarayı korkunç bir cinayete şahit oldu. Oysa hizmetçi Nasya'dan, İmparatoriçe Kösem olacağını kim bilebilirdi?

Bir varoluş hikâyesi... Günlüklerden günümüze ulaşan... Sahip olduklarınız size yetmiyor mu? Öyleyse sizi kendi hikâyeme davet ediyorum. Belki de şükretmeniz gereken bir hayata sahipsinizdir. Yanımda olmanıza ihtiyacım var ☁️ Herkes gibi benim de bir hikâyem var ama biraz farklı sanki... Çocukluğum bulutlara olan aşkımla geçti, gençliğim de öyle ve şimdi ben hâlâ bulutlara aşık bir adamım... Belki de buluttan bir adamım. Kimsenin sevmediği, kimsenin yanında istemediği bir adam. Tükenmiş, çaresiz ve aptal. Evet aptalım. İnsanın kendini aptal hissettiği anlar olur. Ben o anları pek sık bir şekilde yaşıyorum. Kalbim buluttan çünkü ve her kırıldığında utanmadan döküyor yağmurlarını... Sonra bir gökkuşağı çıkıyor ortaya ve ben ona aşık oluyorum. Artık ağlamadan onu göremem. Bu da böyle bir masal işte. Bulutlarımdan yaşlar düşer ve güneş doğar ansızın sonrası sen... Bembeyaz bir bulutun hayatına renk katarsın ama kalır mısın benimle? Bilmiyorum. Aptal bir aşık gibiyim, yeri belirsiz bir bulut gibiyim... Ben buluttan bir adamım, peki sen? Sen, ben ağlamadan gökkuşağı olabilir misin?