Arkamı döndüğümde görmeyi umduğum son kişi orada duruyordu. Dağınık saçları, beni her gören kişide olan şaşkınlık ve bir çift siyah göz. Bütün beklediğim bu değil miydi? Koşup kollarına atılmam gerekiyordu. Tabii gerçek olsaydı. Brad bana doğru iki adım attı. Artık karşımda duruyordu. Adımı yineledi. Sabit siyah gözlerini benden bir an bile ayırmadan bakıyordu. Başımı iki yana salladım. Değildi. O değildi. Artık ona bakmak dayanılmaz bir hal alıyordu. Elini yanağıma koyarak parmağını yüzümde dolaştırdı. Dokunuşuyla gözlerimi kapattım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı. Şefkat, özlem ve çaresizlik kalbime doldu ve boğucu bir çaresizlik hissettim. Ben ona bakınca, gözleri biraz irileşti, ama ifadesi ve duruşu değişmemişti. ''Gerçeksin.''

Bir yılı aşkın süredir aşığım ona. Bir yılı aşkın süredir gözlerimle seviyorum gözlerini. Daha tek kelime etmedim ona. Ama biliyorum, o da tanıyor beni. Biliyorum çünkü gözlerinde gördüm. Onu öyle yaşadım ki şu birkaç ayda, içinden ne geçse, gözünde ne görsem anlarım. Ve şimdi, onun hayatına girmek için elime bir şans geçti. Bir şekilde, her şey çok kötü olacak, biliyorum.

Ali Mertoğlu ve Selin Yılmaz'ın bambaşka bir hikayesi.