O, gövdesinden köklerine kanser akıtarak kendi ölümünü izleyen, adının hakkını veremeyecek kadar aciz birinden ibaretti. O, hiçbir zaman duyamadığı ninnin kaybolmuş dizeleriydi. Fakat damarlarında acı kol gezinirken gerdanına sızıp köprülerinin oyuğuna sığınan kurşun, onu katranla bulanmış bir denizin içine iterek bacaklarına yosunları dolamıştı. O kurşun, ölümden vazgeçiren ve denizin parmak boğumlarını kanser akıtan ağacın parmak boğumlarına dolayan halattı. Bir kurşunun başlattığı intikam oyunu, tehlikenin gebe bıraktığı acıyı doğurmuştu. Ağacın, adamın girdaplarına düşürdüğü zehir kasırgalar yaratıyordu. Oyukları kanla dolu bir infaz emri, denizin yaşamı oluyordu. NOT: Kurgum gerçeklere dayanmakla birlikte, karakterimin ruh sağlığı ve içinde bulunduğu durum gereği ölüm isteği üzerine kuruludur. Lütfen ön yargılı davranarak, "Yine mi ölüm!"diyerek yaklaşmayınız. Bu hikaye, ölüm isteğini beyinlerinin merkezine yerleştirmiş, kendilerini dış dünyadan soyutlayarak duvarlarını siyaha boyanmışlarda farkındalık yaratmak ve onları o bataklıktan çekip çıkarmak için yazdığım bir hikayedir.