Yan yana gelmesi imkansız iki kişi, gün gelir de aynı evde yaşarsa ne mi olur?İki inatçı orta yolu bulabilir mi ki? Adı Ahsen. Daha minicik yaşında hem öksüz hemde yetim kaldı. Tek sığınağı çok sevdiği dedesiydi. Bir gün dedeside onu bırakıp sonsuz bir aleme göç etti. Artık yalnızdı bu genç kız. Köyde hiçbir akrabası ona sahip çıkacak kimsesi yoktu. Sadece yurt dışında senelerdir görmediği bir amcası vardı. O da senelerdir onları bir defa bile aramamıştı. Dedesi bırakıp gitmişti. Artık yalnızdı Ahsen. Bir o kadar da güzeldi. Burada yalnız kalsa köyün gençleri onu rahat bırakmazdı. Çaresizce ne yapacağını düşünürken birileri gelip ona umut oldu. Adı Emir. Bir evin bir oğluydu. Şımarık büyütülmüştü. Babası o daha küçücükken vefat etmişti. Tek dayanağı annesi , babaannesi ve dedesiydi. Birgün kader bu iki genci bir araya getirdi. Aynı evde acaba ne yapacaklardı? Burnu kaf dağında olan bu genç doktor, evlenmek zorunda bırakıldığı Ahsen'i sevebilecek miydi? Tanıtım: HAZİRAN 2020 Başlangıç: 15 Ağustos 2020 Bitiş : 4 Ekim 2020 #hastane 1. Sıra 20 Ekim 2020

#tamamlandı. Merakla arkamı döndüğümde koridorun ortasında onu gördüm. Gözlerim ardına kadar açılırken dudaklarımda aralandı. Gözlerim, benimkinin aynısı gözlerine kaydı. Oradan saçlarına, burnuna yanaklarına, dudaklarına, her bir uzvuna uzun uzun baktım. Aynaya bakıyormuşum gibi hissettim. Diyar bana benzemiyordu Diyar bendi sanki. Biz bir birimize tıpatıp benziyorduk. Bu kadar benzeyeceğimizi düşünmemiştim. Onunla benim aramdaki tek fark çenesinin altındaki siyah küçük bir bendi. Dikkatli bakmadığın sürece belli bile olmuyor. Boylarımız, kilomuz bile neredeyse aynı. Oda beni dikkatle inceliyordu. Ne diyeceğimi bilemedim. İkimizde konuşamadık. Asonsörün sesiyle başımı kısa bir an çevirdim. Asansörden inen 4 erkek de Diyar ve bana dikkatle baktılar. Ayrı ayrı görmüşlerdi ama onlarda ilk defa yan yana görüyorlardı. Tıpkı bizim bir birimizi ilk defa gördüğümüz gibi. (Wattpad'de bu isimdeki ilk kitaptır .)

İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Bu kitap Nemesis Yayınevi tarafından kitaplaştırıldığı için bölümler kaldırılmıştır. *** Ve bir gün susmayı öğrendim, kimse farkına varmadı. Söylemek istediklerimi gömdüm ruhumun en ücra köşelerine ve çıkmak için direndiklerinde yutkundum onları. Bir daha kırılmamak, acı çekmemek için. Sonra o geldi ve bana bir öğretmenin bir öğrencinin hayatını nasıl değiştirebileceğini gösterdi. ***KLASİK BİR ÖĞRETMEN-ÖĞRENCİ HİKAYESİ DEĞİLDİR! *** Yazar : Büşra Yörük Yayım tarihi : 28.01.2019 Bitiş Tarihi : 26.03.2020 Kapak Tasarımı : Büşra Yörük ~Tüm hakları saklıdır. ~

Kül kedisi olmak bana göre değil. Ben hayatımı değiştirmek için hiç tanımadığım, üzerimde güzel kıyafetler olmadan beni tanıyamayan bir salağa aşık olduğumu sanıp onunla evlenmem. Adam prens olsa bile. Bu güçlü bir kadının yeniden doğuş hikayesi. Yeniden doğuş ve hayatı, aşkı, arkadaşlığı anlayış hikayesi. Hikayem bütün güçlü kadınlara armağan olsun...

Tam karşımdaydı, gözlerimin içine içine bakıyordu. Vazgeçmem mi gerekiyordu? Gururumdan, kendime verdiğim sözden... Biraz daha gözlerine bakmaya devam edersem inancım kırılacaktı biliyordum. Ama gözlerimi kaçırmamalıydım. En ufak tavizimde tüm benliğimi ele geçirecek kadar ikna ediciydi. "Söylesene Bade bitti mi şimdi, daha yeni başlamışken bitti mi gerçekten?" Israrla soruyordu aynı soruyu. Cevabı gözlerimdeydi, farkındaydı. İnatçıydım, yapamazdım. Artık olmazdı. Onun gözlerimde aradığı ufak bir umut benim onunkilerde gördüğüm ise çaresizlikti. "Özür dilerim ama böyle olması gerekiyor. En başında her şeyi konuşmuştuk belliydi sonumuz. Bizim bir başlangıcımız yok, hep sondaydık aslında zamanının gelmesini bekliyorduk sadece." Ellerini hırsla saçlarından geçirdi. Var olan umudunu da yitirmişti. Gözleri dolu doluydu. Etrafı taradı gözleri çaresizce sonra yine beni buldu kahveleri. Bense hissizdim, sadece onu izleyebiliyordum. Sanki hareket etsem kendimi kollarında bulacaktım. "Bitti yani gidiyorsun benden. Boşanıyoruz ve hayatından tamamen çıkartıyorsun beni." Acı gerçekleri bir kez daha hatırlatmıştı. Yutkunmayı denedim ama boğazım düğümlenmişti. "Belki de hiçbir zaman birbirimizin hayatında olmamalıydık Karan" dedim titremesine engel olamadığım sesimle. "Sevgin de yalandı o zaman. Aslında hiç sevmedin!" dedi bağırarak. Alevlenmişti bakışları. Yenilmişliğin hırsı vardı. Derin derin baktım ona belki de son kezdi, bilmiyorum. " Sevginin hiçbir şeye yetmeyeceğini öğreneli çok oldu Karan. Hoşça kal..."

[Bazen doğru insanı yanlış seversin.] Hüzünlü bir güzellikti adam. Acıyla karılmış; azapla yoğrulmuştu... Ama öyle güzeldi ki, genç kadın biraz daha yaklaştı yatağa. Gözleri kapalı olduğundan göremediği şiir işli bakışlarının bergüzarına sarılıp kahverengi saçlarının alnına dokunuşunu, kaşlarının gözlerini saran kavsini seyretmeye durdu. Rüyası olmak istedi adamın, onu böyle huzura erdiren olmak istedi. Sonra dokunmak istedi yüzünün latif çizgilerine, hayal olmadığını bilmek istedi. Lakin ona avuçlarını süt bardağına bastırmaktan ötesi düşmezdi. Öylece adamı içine yazana kadar seyretti, sonra da yüreği yaralı arkasını dönüp gitti.

"Nefes aldım, herkesin suçu için ben nefes aldım." dedim ve gözlerimi açıp onun katı yüzüne baktım. "Ben sadece o cehennem evden kurtulmak için evleniyorum, bana aynı hayatı yaşatacaksan eğer bırak!" "Ben bir kadına vurmam." dediği anda kapı açıldı. Gözlerimin dolu olduğunu hissedip hızlıca sildim gözlerimi. İçeriye giren abim ve Hakan Bey bana şaşkınca bakarken hiç anlamadığım bir anda Kerim Ali konuştu. "Biz karar verdik." dediğinde abim kaşlarını çattı. "Neye?" diye sorduğunda Kerim Ali'nin arkası bana dönüktü ama dikleşmesinden abime sinirle baktığını düşündüm. "Hafta sonu..." dedi ve bana dönüp bileğimden tutarak beni yanına çekti. "Düğünü yapacağız." dediğinde şaşkınca ona baktım. O ise söylediklerini garipsememişti. Ama ben garipsemiştim; bir erkeğin şiddete başvurmadan koruyuşunu, bileğimi kıracak gibi değil de zarifçe tutuşunu... ~ Kerim Ali & Kumru

Eliyle biraz sonra evleneceği kızın çenesini kavrayıp yerde olan gözlerini,gözlerine sabitledi.Tamamen duygudan yoksun buz gibi bakışlarını önce çehresinde dolandırdı,ardından konuşmaya başladı. "Biliyor musun beyazlar içindesin ama ben sende değil saflık,kokuşmuş benliğiyle simsiyah bir ruh görüyorum ve tek kelimeyle midemi bulandırıyorsun."Karşısında ki kızın gözünden akan yaşları görünce öfkesi dahada artmıştı.Kadınların ağlamasından nefret ediyordu özellikle böyle basit kadınların.Elini sert bir hareketle çenesinden çekip kollarına asıldı. "Sakın...Sakın o sahte göz yaşlarını akıtayım deme!!"Dedi ve tiksinircesine kıza bakıp devam etti. "Şimdi seninle aşağı inip o lanet imzaları atıyoruz.Sen aileni kurtarıyorsun,bende oğluma oldukça pahalı bir bakıcı tutuyorum.Şimdi yürü!!"