MİRA BOZDAĞ Mira daha 20 yaşında masum bir genç kızdı. Hiçbir zaman bu kadar acı bir şekilde evlendirileceğini düşünmemişti. Asla böyle olsun istemiyordu. Bembeyaz gelinliğine hoşnut bir şekilde aynadaki aksine bakacak sevdiği adamın kollarında mutluluktan kendini kaybedecekti. Fakat hayat ona bu hayalini gerçekleştirmek için izin vermiyordu ne yazık ki. Sırf babasının 'SANCAKLAR' ile olan ortaklığı bozulmasın diye o ukala, kendini beğenmiş züppeyle evlenmek zorunda kalıyordu. Peki buna karşı çıkma şansı var mıydı? ARAS SANCAK Aras, 24 yaşında sosyetenin en çapkın en yakışıklı erkeğiydi. Fakat şimdiyse babasının isteği üzerine ortakları 'BOZDAĞ' ailesinin kızıyla evlenmek zorunda kalıyordu. Hayır deme şansı var mıydı? Zoraki evliliği yapmaktan vazgeçecek miydi? Ortaklığın bedeli ne ile sonuçlanacak sizce?

Mutluluğunu onu yanında bulan yaşamayı ondan öğrenen.. herşeyi onla mücadele eden bir küçük kız.

Eylül ve Demir... Onlarınki imkansızdı, yanlıştı,yasaktı ama ortada aşk vardı.Varmışcasına buldukları ama yokmuşcasına yaşadıkları aşk Bakalim onlarin aski imkansizi yenebilecekmi???

Hiç birimiz aşk olacağımız kişiyi secemeyiz ama mutlu olup olmucamizi belirleyen biliriz kimileri kalıp savasir ve sonunun belli olmayan bir hikâyeye girerken kimileri ise baştan pes edip arkasını dönüp gider. Evet hira kendi mutluluğu için duygularıyla mi hareket edip aşkimi seçecek yoksa mantığıyla hareket edip doğru olan yolumu

Gece susadığımı farkettim ve su içmek için mutfağı aramaya başladım mutfaktan sesler geliyordu tam ışığı açacağım sırada iki kişi gördüm bi kız tezgahın üstünde karşısındada bi adam yiyişiyolar ilk kadın farketti beni durdu sonra adam farketti ben çığlık atınca adam elleriyle ağzımı kapattı.

Başından beri hiç olmaması gereken bir aşk. Platonik değil işte, olmaması gereken. Ama bazen olur ve bunu engellemek için bir şey yapmak yerine dahada batırırsın. Pekala batırdığım bir aşktı bu, kimsenin bilmemesi gereken ve benimse düşünmekten kendimi hırpaladığım bir aşktı. Bir yılbaşı partisinde bazı şeyler değişti. Bu güne kadar aşkı hep kalple sembolize ettiler fakat bilmediler ki, her kalp bir gün duracaktı. Seni istiyorum, Kev.

Hasta bir kız. Tesadüfen karşılaştığı bir çocuk. Ve birbirine geçen hayatlar. Bu hikayede mucizeye herkes inanacak Ve Bu hikayede herkesin kalbi çok acıyacak..

"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."