Ne ben ayırmıştım gözlerimi ondan. Ne de o. Şu an için aklımdan geçen tek düşünce gözlerine baktığım bu insanın bana ne yaptığıydı. Kendimi bilmesem ona aşık olmaya başladığımı düşünürdüm. Gerçi kendimi biliyordum ama bilmediğim şey aşktı. Olsam da anlamazdım sanırım. Sahi aşık olunca böyle mi hissederdi insan? Böyle işte, soğukta yanıyormuş sıcakta donuyormuş gibi. Eğer gerçekten buysa aşk, ben bu hissi sevmemiştim. Aşk övdükleri kadar güzel bir şeyse benim özgür hissetmem gerekmez miydi? Çünkü ben şu anda tamamen tutsak hissediyordum kendimi. Hayır kesinlikle bu histen nefret etmiştim. |TAMAMLANDI|

Tutsaktı. Duyguları, hayalleri ve kendisinden üstün gelmiş ırkı esir etmişti onu. Kadındı. İşini yaparken hep kısıtlamış, bakışlara ve küçümsemelere mahrum bırakmıştı onu. Dinlenmemişti. Dikkate alınmamıştı. Haklıydı. Ama kimler sansürlese de düşüncelerini, kapatsa da onu dört duvar arasına bu hiçbir şeyi değiştirmeyecekti. Tutsaktı. Kadındı. Haklıydı. Yıkılmak üzere olan bir dünyada doğmuş, ne konuşmaya ne dinlenmeye zaman bulmuş, hep haklı olmuş ve hep susmuş insanlardı onlar. Dünyanın her köşesinde yok edilmiş hakları, kelepçelenmiş elleri ve bağlanmış ağızları ile savaşın kurbanları. Sadece bir tanesinin uyanışı ile artık sokaklarda tek bir kelime yankılanıyordu, rüzgar fısıldıyordu onu ağaçlara. On yedi günde çökmüş bir dünyayı canlandırmaktı bu. Yıkım ve yok ettiği hayatlar, devrim ve dalga gibi yayılmış etkisi. İşte. İnsanlık yok olmanın eşiğindeyken onu kurtarmak isteyen tek bir varlık vardı. Dilsizlere ses vermişti. Devrim. Öncüsü ise tutsaktı. Kadındı. Haklıydı.

Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.

Umursamaz Ay ve Kavrulan Gökyüzü'nün umut dolu yıldızlara kayan hikayesi.

Korkuyorum... Kelimelerle anlaşamamaktan, paragrafların arasında bir sağ bir sola koşmaktan çok yoruldum. Artık hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sayıların yükü bile bu omuzlarım için çok fazlaydı. Adeta altında ezilip kalıyordum. Satır aralarında ip atlamaktan bıkmış usanmıştım. Kelimeler ... hatta harfler o kadar çok korkunçlar ki sanki karanlık bir sokakta saklambaç oynamak gibiydi. Her saklandığım yerde biraz daha uzaklaşıyordum. Sanırım artık kaybolmaya başlamıştım. Kaybolmak mı ? Hayır , hayır ben kaybolmuyordum. Ben, yok oluyordum! Karanlık sokakta saklanabilmek için kendimi harcıyordum. Oysaki kimse beni anlamıyordu. Herkesin gözünde koca bir aptaldan başkası değildim. Belki de onlar için ezik bir insandım. Sırf kitap okumayı sevmiyorum diye hatta test kitaplarını karalayıp atıyorum diye böyle konuşmaları çok saçmaydı. Ne olmuş yani aynı pencereden bakmıyorsak? Güzel resim yapanlarda akıllı sayılmaz mı? Umudu mu kesmeli miydim? Ne yapmalıydım? Çok çaresizim! Sonum yok , şuanım hatta belki de bir geleceğim bile yoktu. Ben kimdim ki? O karanlık gecede çıkmaz sokağa giren bir kızdım. Herkesten uzaklaşan, yalnız olmayı seçen bir kızdım. Beni kim kurtarabilirdi? Bu hikaye sayılarla seksek oynarken yere düşen kızın hikayesiydi. Bu hikaye kelimelerle kavga eden bir kızın hikayesiydi. Belki de bu hikaye size göre sadece aptal bir kızın hikayesiydi . Ama işte bu hikaye benim hayatımdı!