Hakan ve Gazel'in, Zifiri karanlık ile gökkuşağının hikayesi. Küçük bir dokunuşla kalbi yakıp kül eden AŞK, mutlu hissettirdiği kadar acı verebiliyordu. Zira AŞK, acı çektirdiği sürece gerçekti. (Gülüşün kafamdaki karanlığı dağıtıyor. Kontrolümü kaybediyorum, neden seninleyken her şey başka oluyor?)

Kendini duygularını açıklamakta zorlanmak, hissetmek ,vazgeçmek ve geri dönmek işte benim meselem

"Ben hem denizler kadar özgür hem de kafesteki kuşlar kadar tutsağım. Uzak dur benden ! Seni de dalgalarımda boğmak istemem." dedi. "Belki bende alışığımdır dalgalarla savaşıp derin denizlerde boğulmaya bunu bilemezsin." dedim. "Belki bir savaşçı olabilirsin fakat sen henüz boğulmanın nasıl bir şey olduğunu bilmiyorsun. Ben senin için sadece intiharım. Ölmeni istemeyiz değil mi?" dedi. Bana göz kırparken bir yandan siyah kapşonlusunu örttü ve kanayan dudağını silerek gitti.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."