SiaSmond
- Reads 120
- Votes 27
- Parts 13
[Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε σταμάτησα να τον εμπιστεύομαι. Ίσως τη μέρα που του είπα πως θα φύγω, και με κοίταξε σαν να του είχα πει ότι τον σκοτώνω. Ίσως όταν έκλαψα μπροστά του και μου είπε "μην κάνεις σα παιδί".
Έπνιγα τον θυμό μου για χρόνια. Έπνιγα και την αγάπη μου, την κανονική, αυτή που ήθελε να με βλέπει ευτυχισμένη. Τώρα μόνο ένα πράγμα με καίει: να μην του μοιάσω ποτέ. Ούτε σε λέξη, ούτε σε βλέμμα.]
Η Άννα στεκόταν απέναντι από τον φούρνο της γειτονιάς, με μια σακούλα στα χέρια και τα μάτια της καρφωμένα στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ο Πέτρος πέρασε βιαστικά. Ο αδερφός της. Ούτε ένα «γεια». Μόνο μια γρήγορη ματιά - εκείνη την κοφτή, που μοιάζει πιο πολύ με ενοχή παρά με αδιαφορία.
Πόσες φορές είχε προσπαθήσει; Πόσα μηνύματα χωρίς απάντηση, πόσες κλήσεις που έπεφταν στο κενό; Κι όμως, εκείνοι, με λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν και βλέμματα που απέφευγαν το δικό της, έλεγαν όσα δεν τολμούσαν να πουν δυνατά: Είμαστε με τον πατέρα. Δεν είμαστε μαζί σου. Κι εκείνη, μόνη μέσα στο χάος των γαμήλιων προετοιμασιών, προσπαθούσε να κρατήσει τα κομμάτια της ενωμένα. Όχι για το τέλειο τραπέζι ή το φόρεμα.