Hayatım boyunca öldürmek için yetiştirildim... Bunun normal olduğu öğretildi bana.... Ama şimdi bir ölü yerine, bir canlıya sokulmamı istiyorlar... Hemde karanlığın en güçlü liderlerinden birinin içine... Korkması gerekenler onlar... Sonuçta dünyada nam salmış, tek canlı cellat, yani "Ölüm Meleği" benim... Peki neden asıl korkanın ben olduğumu hissediyorum... "Ruhumun insanlık adına verdiği savaşı sen kazandın..." Ateş Dinçer... Ölüm Meleğini öldürebilen tek güç... Bana ruhumu geri veren tek gerçek... "Ölüm Meleği..." bu kitaba başlarken, sadece hayal ettim ve sonuç hayallerimin ötesinde bir mutluluk... Teşekkür ederim...

"Bana ne yaptın ufaklık?" dedi aramızdaki iki adımlık mesafeyi kapatarak. Vücudumda ki alevler almış başını giderken kaçırdığım gözlerimi gözlerine sabitledim. "Bu koca adama ne yaptın ?" dedi cevap beklercesine.acaba konuşsam sesim çıkar mıydı? Şuan ölmeden mezara koydular beni durumundaydım. "Sadece çok sevdim be hoca" dedim. Evet çok Sevmiştim imkânsız olduğunu bile bile, istenmeyecegini bile bile sevmiştim. "Bidaha bana hoca deme !" dedi sinirli olduğunu beli eden yüz ifadesiyle "O zaman sende ufaklık demeyeceksin" diyip heyecandan sıktığım elimi gevsettim. "Sana sadece ben ufaklık diyebilirim. Ama bana bütün öğrencilerim hoca diyor .sen benim için öğrenciden daha fazlasısın ufaklık " dedi ve alnıma öpücük kondurdu.

"İmkansız bir aşkta, imkan yaratmak için bu kadar acı çektiniz mi siz de ?"

Lise son sınıfa giden bir adet güzel, ergen bir öğrenci. Yakışıklı , kaslı ve cool bir öğretmen... Sizce de en büyük aşklar nefret ile mi başlar? Onlar birbirlerinden nefret ederken şimdi ne oldu da aşkla yanıp kavruluyorlar? İmkansız diye bir şey var mıdır ? Yoksa sorunlar çözülmek için mi ortaya çıkar Bunların cevabını almak için devam et ve kitabı oku 27 Aralık 2015 'de ilk bölüm yayınlanmıştır . 1 Temmuz 2016 'da son bölüm yayınlanmıştır . KAPAK TASARIMI : @aysenurcifci00 ... Sen benim bu dünya da ki solmayan çiçeğimsin .

"Erkek seviştikçe sever, kadın sevdikçe sevişir." +18 içeren sahneler vardır. ♤♧♤ Soğuk dudakları boynumda kavurucu izler bırakarak dudaklarıma uzandığında ayak parmak uçlarıma yükseldim. Tenimi sarıp sarmalayan heyecan vücuduma tatlı bir titreme bahşederken kalbimin ritmi hızlanmış, sanki sadece onun için atıyormuşcasına yerini belli etmeye çalışıyordu. Hızla inip kalkan göğüs kafesim ve titrek nefes alışverişim onu etkilemiş olmalıydı ki dudağının kenarı hafifçe kıvrıldı. Kendini daha da bastırırken kadınlığımın üzerinde hissettiğim sertlikle anlık nefesim kesildi. Parmak uçlarını çenemin altına koyup başımı kaldırmamı sağladı. Soğuk dudaklarını alev almış dudaklarıma değdirip fısıldadı. "Seni istiyorum..." Dudaklarını dudaklarıma bastırıp beni tamamen etkisi altına aldı. Başım dönüyordu, tutunacak yer ararken ellerim ensesinde birleşti, ayaklarımı hissetmiyordum. Çarpıcı kokusu tenime işlerken, dudaklarının tarifsiz tadı dünyanın sekizinci harikası gibiydi. Nefeslerimiz birbirine karışırken usulca geri çekildi, "...şimdi şuan benim ol."diyerek fısıldadı. Nefesi tenimi delip geçmeye yetmiş, her bir dokunuşu aklımı başımdan almıştı. Başlangıç tarihi ; 23 Aralık 2019

Bu gerçek bir hikayedir sadece olayın bazı bölümleri.Karakterlerin ismi, yaşı değişmiştir. Onu ilk gördüğümde o yeşil sonu olmayan vadi gibi gözlerinde kayboldum.O benim vazgeçilmezim.O benim ilacım.

Bir iki yıl öncesine kadar her şey o kadar masumdu ki. O benim sevgili ilgili diş doktorumdu, bende onun küçük hastası. Artık o sadece bir dişçi değildi benim için, sadece bir dişçi olmak için fazla iyiydi, fazla karizmatikti. Ona baktığımda gördüğüm şey yardım sever bir bakış ya da dokunuş değildi artık. Tenini tenime çeken bir mıknatıs vardı sanki. Ne zaman bana yakınlaşsa tüm kanım oraya hücum ediyor, beynim düşünme şalterlerini indiriyor ve boynumdan aşağısı felç oluyordu. Karısı vardı, çocuğu vardı, parası vardı, sevgili karısının da parası vardı, arabası vardı, evi vardı. Peki ben? Kimse 17 yaşında, lise öğrencisi kıçı kırık bir kız için ailesini riske atmazdı. Fakat burada XY kromozomundan bahsettiğimiz için erkeklerin genç vücut pahasına yapacağı hataların ardı arkasının geleceğini pek zannetmiyordum. Yine de bu aşktan hiç ümitli değildim. Ta ki 18 Ekim 2013 gününde ben dişçi koltuğunun kolları arasında yatarken attığı bakışa kadar. Artık değil Hipokrat yemini, beni karısı bile durduramazdı.

Bu hikaye ne kötü çocukla iyi kızındı, ne de büyük bir aşkın. Bu hikaye; intikamla bezenmiş insanların, ödemeleri gereken bedellerinin hikayesiydi.

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.