Bu bir Ankara hikayesidir.

Asi Ve Alaz'ın birbirlerine hissettikleri yoğun tutkunun hikayesi.. "Ne o canın mı yandı Asi? Unuttun mu ben ALAZ SOYSALAN'IM." "Doğru söylüyorsun. Senin bu hayatta Soysalan olmak dışında bir hiç olduğunu unutmuşum." JU7801CE

güneşi ararken peşini bırakmaz ay * Eğer kaçırılan Alaz olsaydı ve Asi sokakta büyümeseydi. *Aslaz role reversal*

"İstemeyerek de olsa Alaz'ın kollarından ayrıldı Asi, ve Ada'ya bakmak için beşiğinin yanına gitti. Uyuyordu, çok huzurluydu. Çekinerek elini uzatıp alnını kontrol etti. Gerçekten düşmüştü ateşi, Alaz haklı çıkmıştı. Kafasını kaldırıp gülümseyerek onları izleyen Alaz'a baktı. Haklı çıkmanın gururunu yaşayan bir ifadesi vardı Alaz'ın, Asi de gülümseyip gözlerini devirdi." 2 hafta önceki bana bebekli Aslaz yazdın deseniz kızarak kovardım geldiğimiz noktaya hayret ediyoru.

"Alaz'a söylemedin değil mi?" diye sordu Cesur, Asi'ye dönerek. "Ne söyleyeceğim be?" diye çıkıştı Asi, biraz da alınarak. Bir anlaşma yapmışlardı. Ne olursa olsun bunu bozmazdı. Yaman ve Cesur'a verdiği sözden geri dönmezdi. Hiç kimse için. Hiçbir şey için. Alaz için bile. "Bu bizim meselemiz." diye devam etti sertçe ve gözlerini Cesur'a çevirdi. Asi'nin bakışları karşısında Cesur hafifçe başını eğdi, bir nevi dediğini geri alıyordu. "Hem o yeterince bulaştı." dedi Yaman ikisinin arasından denize doğru bakarken. Yaman'ın gözünden deyim yerindeyse pişmanlıklar akıyordu. Cesur yavaşça kafasını aşağı yukarı sallarken Asi derin bir nefes aldı ve yere baktı. kısacası, Asi, Yaman ve Cesur'un geçmişin hesabını kapatmak için yapmak zorunda kaldıkları ve bunun herkes üzerindeki etkisi.