Masanın kenarına iliştirilmiş küçük, kırmızı gonca gül oracıkta bana bakıyordu. Biri görmeden uzanıp çabucak aldım, masayı toplayıp süratle tezgâha döndüm. Bir selam ve bir veda mahiyetindeki bu küçük armağanın sebebinden bihaberdim, bir kere sorma cesaretini bulduğumdaysa tebessüm etmekten başka cevabı olmamıştı. Karabasan'a ısrarcı olmak için yeterli cesarete sahip değildim tabii. Bu güllerin yolunu gözlemekten hem utanıyor hem öfkeleniyor hem de kendime mani olamıyordum... Bu dilemmadan bana kalan hicap omuzlarımda nasıl müşkül bir külfetti, bunu yalnızca ben bilirdim. O hain, gaddar Karabasan'a olan yakışıksız meylim bazı vakit kendimden dahi sakladığım bir sırdı. Gelişinin, selamının kalbime kondurduğu heyecan, kendime dahi itiraf edemediğim mahrem bir utançtan ibaretti. Fakat tüm bunlara karşın vardı, buna mâni olmak ne mümkün. Tezgâha dönmeden evvel bakışlarım Başkan'ın fotoğrafına ve hemen üzerindeki koca mavi Rosav bayrağına takıldı kaldı, göğsümde taşıdığım isyandan utanarak gülün tomurcuğunu avucuma hapsedip sakladım. Beni maksadımdan ufacık bir gül bile alıkoyabilecekse o halde hürriyeti düşlemek ne haddime? Servis tabağında kalan son kurabiyeyi parmaklarımın arasında çevirdim ve çevirdim, nihayetinde bir ısırık alıp göğsümdeki akideyi anımsadım. Enfes marmelatı, taze incir ve hoş baharatlarla hazırlamıştım. Her zamanki gibi Gecegüzü'nün en iyisiydi hatta neredeyse Rosav Çöreğinin sırlı, zehirli marmelatı kadar lezizdi fakat elbette ondan bir yanıyla noksandı. Yine de bundan bile iyisini yapacaktım çünkü hayalim, hayatımı karartmak ihtimal dahilinde olsa bile Gecegüzü'nün en iyi tabağıyla belki unutulmuş, yitirilmiş o mücadelenin ateşini yeniden yakmak hatta belki de şansım yaver giderse gecikmiş bir intikamı almaktı.

Aslı, kendini aramaya hiç başlamamış hayatının başında bir genç kızdı. Yeni başladığı dershane ve dershaneyle hayatına giren kişilerin onu mana arayışına iteceğini nereden bilebilirdi ki? Aslı'nın hayatı, bu yeni yolda şekillenirken karşısına çıkan engellerle nasıl baş edecek? Yeni dostluklar, yeni alışkanlıklar ve dini yaşama ve öğrenme çabası Aslı'ya neler katacak? Aşk, Aslı'nın kapısını ansızın çaldığında Aslı, aradaki büyük engeller için ne yapacak? Aşkı onu zenginleştirecek mi yoksa yok mu edecek? Bu, bir hayra ulaşma ve İslami aşk hikayesidir.

İntikamın kıyafetini hiç merak ettiniz mi? Peki ya bedenini? İntikam,nefretle kararmış lacivert gözlerdi. İntikam,bir kafesin ardına gizlenmiş saldırmayı bekleyen bir bedendi. İntikam, ruhunu kasıp kavuran ateşten, uçsuz bucaksız bir buz kütlesiydi. İntikam, karanlığa ait dünyada Siraç Vuslat demekti. Yer altı dünyasının Azrail'i olarak adlandırılmış bir genç adam . Bir kulübe,bir masumun intikamı. Bir kurul, suçsuz insanların günahkar kuklacıları. Ve karanlığın intikamına boyanmış kör kuyularına düşen, küçük narin bir ışık; Elif! O bir anahtar. Kalbine hiç nefret uğramamış bir umut. İntikamın ilk aydınlığı; Günışığı! Onun bir görevi var. Seveceği adamın tek hedefi olan intikam onu yok etmeden, kalbini açtığı bu adamın cehennemden uzaklaşmasını sağlamak. Cehennem, bir ışık için kör karanlığı affedecek miydi? Yoksa bir türlü Azrail'i azad etmeyen intikam, onu anahtarsız kapılar ardında saklamaya devam mı edecekti? Oysa Allah'ın ol demesiyle bütün kapılar açılırdı! İntikamın ölümü, Günışığının baharını getirecekti...

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"

Derin'in karanlığına süzülen mavi ışığın hikayesi... Karanlık...Karanlığın esiri bir beden. Sessiz... Yalnız... Acı,umudun yokluğu,güvenin eksikliği ile süslenmiş,yıkık bir hayat. "Yine hata yaptım,yolumu kaybettim...Şimdi karşımda çıkmaz, ıssız bir sokak..." DERİN VURAL O Ateist genç bir kızdı.Yaptığı yanlış seçimlerin bedelini acıyla, misli misline ödüyordu. Karanlıktaydı.Etrafında binlerce kapı vardı. Hangisinin onu ışığa ulaştıracağını bilmiyordu.Tek bir çıkış vardı ama bulamıyordu. Her kapı karanlığın yeni bir boyutuna açılıyordu... Kurtulmak istiyordu. Önüne gelen her kapının kilidini kırarak ardına geçmekten başka şansı yoktu... Şimdi ise yeni bir kapı keşfetmişti.Kapının ardında onu neyin beklediğini bilmiyordu. Karanlığın yeni bir boyutuna taşınacak ya da ışığa yaklaşacaktı... Artık Derin bir çift mavi gözde esir kalmıştı.

Hayallerin gerçeklere yenik düştüğü bir zaman.Bazı yaşamların gizlilik portresi içinde boğulduğu bir durum.Bunlardan habersiz olan bir kadın.Aklı taşıdığı ikizlerinde düğümlenmiş heyecanlı bekleyiş.Kocasını belki de son görüşüydü o gün.Pencere kenarında beklemenin karanlığını yaşayış ve ümitsizliğin kalbine hükmetmesi... Acı haber.. Karanlığın çöküşü... Bıçağın diğer yüzü... Bitmeyen mücadele ve sabır... Endişe... Ve sonunda kapısında bekleyen direniş...

Bitmeyen acılar silsilesi.Yıllardır yanan özlem ateşi. Gitmeye çalışan,susmayan yüreğin sesi. Uğruna şehîd olunan Rabb`in Şühedâ`sı hepsi. Gel. Birlik olma vakti Şimdi tut o güvendiğin eli İstikamet Beytü`l Makdis.