Ludzie mawiają, że niektóre rzeczy nie oprą się nawet śmierci. Zwykle mają wtedy na myśli miłość lub przyjaźń. Przypadek Łucji okazał się być odmienny. Nic nie mogło sprawić, by zapomniała o doznanych krzywdach. Choć jej ciało odeszło w wieczny sen, nienawiść postanowiła towarzyszyć jej w dalszej wędrówce.
Te wiersze powstały w proteście przeciwko głębokiej depresji, która ogarnia twórczość młodych artystów i złudnej mądrości, w którą wierzy zbyt wielu czytelników. Moja "poezja" aż tonie w morzu ironii, więc proszę, przestańcie brać ją na poważnie, bo nawet nie próbuję udawać, że płynie z niej jakiekolwiek przesłanie...