"Bugünü yaşa. Dünü değil. Yarını değil. Yalnızca bugünü. Gelip gelmeyeceğini düşünerek ne yapıyorsun farkında mısın?" "Ne yapıyorum?" "Bugüne ihanet ediyorsun. Bugün seni çağırıyor, senin ilgini çekmeye çalışıyor ama sen yarına odaklanmışsın ve bugün de geçip gidiyor. Ertesi sabah uyandığında bugün tamamen boşa gitmiş oluyor. O artık dün. Bu anlardan bazıları senin için çok özel şeyler yaşıyor olabilirdi ama artık asla bilemeyeceksin."

Bir kız düşünün. Onu yaşıtlarından ayıran tek özelliği farkındalığının yüksek olması. Bu farkındalığın ona hissettirdiklerini tahmin edin bir de. Düşünceleriniz arasına, bu kızın kışları sürekli yağmur yağan bir şehirde yaşadığını da ekleyin. Şimdi de genç kızın, her öğle arası, kimsenin olmadığı okulun kamelyasında kulağında kulaklıkları ile kitap okuduğunu düşleyin. Düşlediniz mi? O zaman bir çocuk düşünün tam da şu an. Bu kıza, onu duymadığını bile bile sürekli bir şeyler anlatan bi' yabancı... Tuhaf çocuk... Peki, bir gün bu kızın kulaklığı bozulur da kız yabancının anlattıklarını duyarsa ne olur? Bu hikâyede ben varım, sen varsın, o var. Biz var mıyız, siz var mısınız ya da onlar var mı, bilmem. Tek bildiğim yalnızız. Tekiliz. Tekiz. Farklıyız.

Dejavu hissini tekrar ve tekrar yaşadığınızı düşünün

korkudan besleniyorlar. inançlarımı yerle bir etmek istiyorlar. yedi şeytanlar evimde. yedi şeytanlar her yerde. bana sahip olmak istiyorlar. ben korktukça daha fazla üstüme geliyorlar. birincisinin adı pişmanlık. ikincisinin acı. üçüncüsünün vicdan azabı. dördüncüsünün ihanet. beşincisinin nefret. altıncısının suçluluk. ve yedincisinin ise insan. en büyüğü, en korkuncu ve en günahkâr olanı. onlardan kurtulmak için onları yaratan tanrı'ya sığınmam yüzüme çaresizliğin o acımasız darbelerini vurdu. yeni bir şeytan. şeytanlar çoğalıyor. onlar sonsuzlar. peki ya, kendimden nasıl kurtulacağım? [Tüm hakları saklıdır. İznim harici kopyalanma durumunda hakkınızda yasal işlem başlatılacaktır.]

Eczane gibi çalışan yayınevleri. Tefeciye bir ton borç. Tuhaf bir yazı atölyesi. Kitaplar aracılığıyla yayılmaya çalışan tehlikeli bir virüs. Teksas'ta belalı bir kumarhane. Ve bir de biz, ben ve o. Başkalarının deyişiyle: Morfin ve Vitamin.

Bir varoluş hikâyesi... Günlüklerden günümüze ulaşan... Sahip olduklarınız size yetmiyor mu? Öyleyse sizi kendi hikâyeme davet ediyorum. Belki de şükretmeniz gereken bir hayata sahipsinizdir. Yanımda olmanıza ihtiyacım var ☁️ Herkes gibi benim de bir hikâyem var ama biraz farklı sanki... Çocukluğum bulutlara olan aşkımla geçti, gençliğim de öyle ve şimdi ben hâlâ bulutlara aşık bir adamım... Belki de buluttan bir adamım. Kimsenin sevmediği, kimsenin yanında istemediği bir adam. Tükenmiş, çaresiz ve aptal. Evet aptalım. İnsanın kendini aptal hissettiği anlar olur. Ben o anları pek sık bir şekilde yaşıyorum. Kalbim buluttan çünkü ve her kırıldığında utanmadan döküyor yağmurlarını... Sonra bir gökkuşağı çıkıyor ortaya ve ben ona aşık oluyorum. Artık ağlamadan onu göremem. Bu da böyle bir masal işte. Bulutlarımdan yaşlar düşer ve güneş doğar ansızın sonrası sen... Bembeyaz bir bulutun hayatına renk katarsın ama kalır mısın benimle? Bilmiyorum. Aptal bir aşık gibiyim, yeri belirsiz bir bulut gibiyim... Ben buluttan bir adamım, peki sen? Sen, ben ağlamadan gökkuşağı olabilir misin?

"Bugündü. Yarındı. Uyumadan önce aldığım son nefesti. O bir şairin katiliydi. O bir yıldızdı. Bir bulut, o yağmurun ta kendisiydi. Aşık olduğumda dudağımda oluşan tebessümdü. O Küçük Prens'in çiçeği, O Kafka'nın Milena'sıydı. Çok fazla gülümser, çok fazla ağlardı. Güldüğünde yıldızlar parlar, ağladığında yağmur yağardı. Onun gökyüzüne fısıldadığı sözler, bana yaşamayı öğretmişti."