Luna ve Harry'nin hikayesi unutulmuş bir doğum günü, kirli aile sırları ve dört mevsim yeşil ağaçlarla dolu bir ormanı bir araya getirdi. original writer @seasidestyles Thanks for your permission.

"Uyusun da büyüsün derlerdi. Şimdi uyandık fakat ben bu dünyayı böyle bir yer beklemiyordum..." Zihnindeki derin boşlukla uyandığında Anka bu dünyaya hazır değildi. Kimdi? Neredeydi? Simurg hayatının neresindeydi?

|Turkish| -18.06.16- ◇Kurgu Olmayan içinde #15◇

İki aptalın trajikomik hikayesi. "Öyleyse burada ne yapıyorsun, hayran falan mısın?" "Hayran gibi bir tipim mi var?" "Aslında yankesici gibi bir tipin var." "Kesinlikle hayrana göre daha iç açıcı bir tabir." Klasik kavramıyla tam olarak tezat oluşturan tuhaf bir ilişki için kendinizi hazırlayın ki hala bunu ilişki olarak adlandırma konusunda ikisinin de problemleri var. Wattpad üzerindeki ilk ve tek olarak kalacak olan Fanfiction'ım,

Watty'nin hayallerimizde taht kuran karakterlerini burada bulabilirsiniz.

Adı insomnia'ydı ve bir şairin yazabileceği en harika metafordu.

Onlar için ; normal sevgililer gibi dışarıya çıkıp , el ele gezerek sevgi pozları vermek , dilediğini yapmak değildi aşk. Size bir sır vereyim ; aslında onların aşklarının büyüsü TAXI'den çıkınca bozuluyordu. Peki , ilklerini de mi TAXI'de yaşayacaklar? Ya da bunlar onların kuruntuları mı? ©Tüm hakları saklıdır.

"bir Ed Sheeran şarkısı dinlerken düşündüğüm tek şey sensin. hala seni gerçekten sevmediğimi mi düşünüyorsun?" texting.

Ölüydüm, en nefes alanlarından ve en yaşamaktan nefret edenlerinden... Geçen sene deliler gibi kazanmak için çalıştığım üniversite bile artık buzdan bir kaleydi. Sadece acılarımı hatırlatan bir simgeydi her şey... Kayıplarım gizliydi her baktığım yerde. Aldığım nefes her defasında canımı yakıyordu, umutlarım son yudumlarına kadar kurumuş, beni tamamen bitirmişti. Yine de gittim yurt dışına, emeğimin karşılığını almak ve annemin dileğini gerçekleştirebilmek için. Gülmekten nefret etmeye başladığım anda onunla tanıştım. Bana içimdeki yangına rağmen gülümseyebilmeyi öğretti. Umudumun bitmediğini, sadece benim öyle sandığımı fark ettirdi. Bana umutsuzlukların içinde umut etmeyi öğretti bu adam. O, hiç sahip olmadığım dostum; bir yıl önce kaybettiğim, acısını taptaze hissediğim annem; hiç görmediğim babam oldu bana. Sonra... Hiç tatmadığım duyguları tattırdı, annemden sonra kimseden görmediğim ilgiyi ve sevgiyi onda tattım. Bu sevgi çok farklıydı, hiç inanmadığım o duygu değildi ama bir hoşlantıdan kuvvetliydi belki de... Bana güvenmeyi öğretti inanılmaz bir biçimde, yabancı bir insanı dünyamın baş köşesine yerleştirebileceğimi gösterdi. Ama en çok da, yaralarımı sarmama yardım etti kızıl saçlı, ruhu kırgın adam... Eş kutupların birbirini ittiğini değil, birbirine destek olduğunu aşıladı zihnime... 06.01.2016