Hayatım boyunca her zaman bir yere yetişmeye çalıştım. Sabahın 6'sında işe, her haftanın Cumartesi gününde aileme, her akşam ise arkadaşlarıma. Sürekli oradan oraya koşturuyordum ancak her şey o icatla bozuldu. Tüm düzen o icatla bozuldu. Ailemi, işimi, arkadaşlarımı kaybettim. Kendim olamayacaktım. 2 saatlik yolu, 5 saniyede koşacaktım. Görünmez olabilecektim. İnsanüstü güçlere sahip olacaktım. Ben, ben olamayacaktım. Kaybedilenleri kazanma hikayesi...

''Her gün biri daha ölüyor! Bu çok acı verici. Batıyorlar dibe, denizin dibine. Çığlıklarını beynimin en uç köşesinde hissediyorum ve elimden hiçbir şey gelmiyor. O kadar insanı kurtaramam Kerem. Ben bir kahraman değilim. Ben senin gibi değilim. Olamam! Ben sandıkları kişi değilim.'' dedim ve konuşmayı noktalandırdım. Bir kraliçenin tacını düşürmesi onun kraliçe olmasını engellemez. Onca insan ölürken ve siz bunu hissediyorken nasıl yaşayabilirdiniz? Her birinin çığlığı kafanıza bu denli batarken üstelik. Her gün bir kişinin ölümü, beni daha çok öldürüyordu. Kendi ölüm çığlığımı duyabilir miydim? Güçlen. Hayat kurtar. Öldür. ♦Tüm telif hakları saklıdır.♦

'' // Bizler; Süreya'nın, Turgut'un, Can'ın, Nazım'ın torunlarıyız.. Şiirimizi; sürgün, küfür, hüzün ve özlem ile yoğurduk.. // - Mert Caner '' Unutma, Şiir kitapları bitirilmez . #ŞiirSonsuzdur

Tumblr yazıları.♥ -©Tüm telif hakları saklıdır.- ∞ 30 Mayıs 2014 ∞