"Peki en sevdiğin renk ne Şervano?" Gökyüzüne bakıyordu bende ona. Onu izlemek gökyüzünü izlemekten daha cazip geliyordu bana. "Firuze. " " Efendim? " Kıkırdadı. Gülünce daha bu güzel olduğundan haberi var mıydı? Olmasın bence. "En sevdiğim renk Firuze Lidyalı." Gözlerimi devirdim. İki dakika romantik konuşamıyoruz arkadaş. "Adımla daha ne kadar dalga geçeceksin?" "Küçük Prens Gülüne kavuştuğu zaman." Kaşlarımı çattım. Ben Küçük Prens okumamıştım ki. "Ha?" Tepkim onu güldürmüş ve kahkaha atmasına sebeb olmuştu. Ne gülüyon be adam? "Diyorum ki. Soracağım soruya evet dersen sonsuza kadar diyeceğim." "Ya hayır dersem?" Sorduğum soru onu germiş, gülen yüzünün solmasına sebep olmuştu. "O zaman benim için sadece Lidyalı olursun." Sonrada duymadığım birseyler fısıldadı. "Lidyam olmak varken Lidyalı olursun."

Demirkan her zamanki gibi uyuyamamıştı. Sahi neydi onu uyutmayan acı ? 5 yıllık aşkı mı yoksa ona ihanet eden can dostu mu hadi hep birlikte bakalım.

"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisini de kaldırır mıydı bilemiyordu. Fakat denemeden bilemezdi. "Arslan abi?" diye sordu küçük kız şaşkınlıkla. Arslan yakışıklı yüzüyle Ahsene baktıktan sonra önündeki kısma vurdu iki kere. "Bisiklet bisiklet demiyor muydun? Atla hadi!" Arslan Ahsenin kıpırdamadan durduğu yerde kendisine bakarken ki yüz ifadesine gülmeden edemedi. Ardından hemen konuştu. "Hadi mâhpare..." tehdit edercesine devam etti. "Beklemem bak!" Yeşil gözleri hemen açıldıktan sonra vakit kaybetmeden daha doğrusu Arslan abisi fikrini değiştirmeden hareketlendi küçük kız. Arslanın da yardımı ile oturdu önüne. "Mahpare mi?" dedi tam olarak telaffuz bile edemezken. "Hoşuna gitmedi mi?" diye sordu Arslan henüz hareket etmeden. Buna karşılık kafasını salladı hızla Ahsen. "Ne demek ki?" "Ay parçası..." dedi gözleri küçük kızın yeşillerine birkaç saniye takılırken. Ardından hemen toparladı kendisini. "Şimdi?" dedi sorunun cevabını yeniden almak ister gibi. "Şimdi hoşuna gitti mi?" Kocaman gülümsedi Ahsen. Saçlarından yayılan kokunun farkında olmadan bir kez daha salladı kafasını. "Hı hı.." ardından o da yeşillerini kahveleriyle buluşturdu. "Çok güzel." © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz. Mâhpare adıyla yazılmış wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

Yıllar önce sevdiği adam Korhan tarafından terk edilen Zenan Pera, yıllar sonra Korhan'ın tekrar döneceğinden bihaberdir. Korhan'ın tekrar dönmesi işleri çıkmaza sürüklerken, Zenan ve Korhan'ın da içinde olduğu Şehzanger çetesinden Yusuf'un kızı kaçırılır. Hiç beklemedikleri bu sürpriz gelişme bütün üyelerin hayatlarına bir bomba gibi düşer. Yusuf'un kızını kaçıranlar tarafından gönderilen görevlerde kendilerini bulurken hiç ummadıkları gerçekler gün yüzüne çıkar. Sırlar ise gömüldüğü topraktan yavaş yavaş ortaya çıktığında bütün herkes birbirine düşecektir. Bu görevleri zorla onlara kimin yaptırdıklarını bilmiyorlarken bir de gerçekler için onların peşine düşerler. Verdikleri kayıplar ve yaşadıkları bütün olaylar bir yapbozun tamamlayıcı parçalarıdır. Geçmiş hiçbir zaman peşlerini bırakmazken, aksiyon, ihanet, gizem onlara eşlik edecektir. Güven ve aşk onları bir arada tutmaya yetecek midir? "Çoktan fırtına başlamıştı biz sadece şimdi fark ediyorduk."

Uyarı: Yakınlaşma ve +18 bölümler içerir. Elleri yukarı doğru yol almaya başladığında nefesimi tuttuğumun farkında bile değildim. Acı yerini, tüm vücudumu saran bir karıncalanmaya bıraktığında dengemi kaybetmek üzereydim. Bacaklarım beni taşımak istemediğinde onları aksine ikna edene kadar düşmemek için Arslan'ın omuzlarına tutundum. Vücudunun kasıldığını hissettiğimde, dudaklarımı ısırdım. Fazla ağır gelmiş olmalıydım. "Çok özür dilerim. Dengemi kaybettim de..." Elleri yukarı çıkmaya devam ederse, akli dengemi de kaybetmem olasıydı. "İstediğin zaman bana tutunabilirsin. Ben hep yanında olacağım."

Korkmaz aşiretinin ağası tüm ihtişamı ile yıllardır kan davalı oldukları Yılmaz konağının kapısına dayanmışdı... Belki de Ayaz Yılmaz'ın küçük kardeşi Dicle ile kaçması Mahir'i sevdalısına kavuşturmak için kaderin bir oyunu idi... Ordaydı işte.. 14 yaşında çeşme başında görmüştü onu.. Gördüğü an kalbi öyle bir titremişti ki, işte o gün hiç kimseye yenilmeyen Mahir Korkmaz o 14 yaşlı küçücük kıza yenilmişti. Konağın kapısı gürültüyle açıldı. Halit ağa içeri adımını atar atmaz bağırmaya başladı. "Süleyman ağa! Neredesin? Çıkasın dışarı!" Diye bağırdı. Süleyman ağa konağın terasına çıktı. Ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Yavaşça aşağı indi ve Halit ağa ile karşı karşıya geldiler. "Ne oluyor Halit ağa? Ne bu tantana?" "Bir de soruyor musun? Senin adam olmayan oğlun kızım Dicleyi kaçırmıştır!" Süleyman ağa duyduklarına inanamadı. Nasıl yapardı oğlu bunu ?! Yıllardır kan davalı olduğu aşiretin kızını nasıl kaçırırdı?! Susup kalmıştı Halit ağa'nın karşısında... "Bu durumda töre ne der bilirsin! Ya ölüm olacak, kan dökülecektir ya da BERDEL olacaktır! Seç şimdi!" Başlama tarihi: 04.09.2023

Alaz ağa karşısındaki güzel kadına bakarak iç çekti. "Sonunda bedewiya min.. " Dedi kimsenin duymayacağı bir fısıltıyla. "Sonunda, delalemin.. sonunda kavuştuk. Sen bana geldin." ~••• ılık bir duş alırken içeriye o girdi. üstündekileri yavaşça çıkardı..ve suyun altına girip anlını boynuma yasladı.. "Bedewiya min" diye fısıldadı. Bedenime bakmadı bile. çünkü amacı farklı değildi. O an ıslanan saçları, kirpiklerine yavaşça düşen su damlacıkları, dudaklarının arasından akan su damlaları... 'Elimden tutup eli ile belimden tutup hafifçe kendine çekti ve dudaklarımı öptü.' sıcak ve tutkuluydu..sessizce "delalemin.." dedi. ve sadece orada ılık akan bir su, aşk, çıplak bir beden, dudaklarından akan su, ıslanan saçları, gece gibi gözleri ve tutku vardı... ___________ UYARI ! Şimdiden söylüyorum, ilk kitabım ve cringe yerler olabilir. Bölümler ilerledikçe kendimi geliştirmeye çalışıyorum. Saçma bulduğunuz yerler olabilir, dediğim gibi ilk kitabım. Anlayışla karşılarsanız sevinirim. ^⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠^ *Kapak tasarımı bana aittir.*

Bir ateş yanarken o ateşe kendi ayaklarınızla yürüdüğünüzde kimi suçlayabilirsiniz? Ateşi mi? Onu yakanı mı? Kendinizi mi? Yoksa o ateşin sizi yakacak güce sahip oluşunu mu? Kimi suçlayacağımı bilmiyordum. Tek bildiğim yandığım bu ateşe kendi ayaklarımla yürüdüğümdü. Şimdi cayır cayır yanıyordum ama beni öldüren şey ateş olmayacaktı. Beni öldüren, yandığım bu ateşin karanlığıydı. Siyahtı o. Siyah bir ateşti. Yanıyordu, yakıyordu ama aydınlatmıyordu. Zifiri karanlıkta yanıyordum. Her şey için çok geçti. Bu adam benim sonumdu ve ben, beni yakan bu siyah ateşe çoktan teslim olmuştum. 🌙 "Korkuyor musun?" diye sordu sesini yumuşatarak. "Evet," dedim düşünmeden. "Evet, çok korkuyorum." "Gözlerini kapatırsan korkarsın," dedi omzuma astığı ceketi sıkıca tutup kollarını bana sardığında. İrkildim ama korkmadım. Aksine bu yabancının dokunuşu bana kendimi güvende hissettirmişti. Bu his ise beni afallatmıştı. "Gözlerini kapattığın sürece her zaman karanlıkta olduğunu düşüneceksin. Her şeyi siyah göreceksin. Gürültüyle yanan, etrafı aydınlatan bir ateşi bile." Dudaklarımı ıslatıp söylediklerini düşündüm. "Burada bir ateş yok. Burası karanlık. Baksana, tavandan sızan ay ışığı dışında etrafı aydınlatan hiçbir şey yok!" "Sen varsın," dedi nefesi boynuma dökülürken. "Sen aydınlatıyorsun." KİTAPTAKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLARLA ALAKASI YOKTUR. YETİŞKİN OKURLAR İÇİN UYGUNDUR.

KARA KİRAZ SERİSİNİN İKİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ ~ Kadın bir okyanustu. Adam ise ona muhtaç kuru bir toprak. Toprak okyanusuna küstü. Okyanus, güneşin kendisini ısıtmasını ve yavaş yavaş yok etmesini istedi. Okyanus öldü, onu öldürdüler. Toprak intihar etti, en büyük ihanetini okyanusuna yaptı. Dila Karadağ! Yok sayılan, acıların cehenneminde ruhunun külleri bile bırakılmayan yaralı kadın... Yaşadıkları onu öldürmek istedi. Kaderi, iri parmaklarını kadının boynuna sardı ama o dayandı. Dila, yeniden ayağa kalktı. Dila, yine savaşacaktı. Onu dipsiz kuyudan çıkartan kişi ise bambaşka biriydi. Yepyeni bir intikam planının temellerini atan Dila, bu sefer intikam yolunda tek başına olacağının yeminini etmişti. Bu yol aydınlık değildi, Dila'ya ışık tutan yoktu. Bu yolu korkusuzca yürüyebilecek tek insan ise Dila'dan başkası değildi. Herkes yara bere içinde hayatta kalmaya çalışırken kader yine uğursuz ağlarını Dila ve Miraç'a mı saracaktı yoksa birbirinden uzaktayken kalpleri üşüyen bu ikiliye ördüğü ağlarla bir yorgan mı olacaktı? Kaderin bu seferki hamlesi neydi?

KARA KİRAZ SERİSİNİN BİRİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ +18 Şiddet, işkence içeren sahneler vardır! ∆∆∆ Dila Milat! Beş senedir babasının sonunu getirecek kasayı sakladığı için esir tutulduğu hücreden öleceğini düşündüğü gün mucizevi bir şekilde kaçar. Vücudu yara bere içinde iken evinden arkasına bile bakmadan kaçmıştır. Beş sene önce babası tarafından öldürülen sevgilisi Murat sayesinde ayakta kalan Dila, hayatın nasıl ilerlediğini, en basit eşyaları bile esir tutulduğu süre boyunca unutmuş bir kadın. Nereye gittiğini bilemeden yeni bir hayata doğru adımlarken kader ördüğü ağlarını genç kadına gösterir. Karşısına eşsiz bir aile ve Miraç Karadağ çıkar. Babasını yok etmek için girdiği hayat mücadelesinde yanında bu insanlar olacağından habersiz bir hikaye başlar.