EPSİLON YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLDU. KİTAPLIĞINIZDA BULUNMASI DİLEĞİYLE <3 "Bizim bir hikayemiz yok" diye geçistirdim. "Sen, seni yakıp kül edecek bir aşk istiyorsun Masal. Normal tanışmalarda gözün yok. 'Seni seviyorum'ları önemsemiyorsun aslında. Herkesin bildiği sevgi sözcüklerini istemiyorsun. Sen herkesin olduğu bir salonda sahnede oyun sergilemek istemiyorsun. Herkes karanlık salonda oyunu izlerken sen arkada ışıklar saçarak kendi oyununu yasamak istiyorsun. Sen ne Mert'i ne de Atalay'ı istiyorsun. Sen bu oyunda kendin gibi normalle yetinmeyen birini istiyorsun. Cesaretinizle ateşte yürümeyi göze aldığınız bir aşk istiyorsun." Bu sensin diye düşünsem de"Bunları neden anlatıyorsun?" dedim kaşlarımı çatarak. Başını bana çevirip omuz silkti ve sırıttı. "ÇÜNKÜ BU BİZİM HİKAYEMİZ."

Herkesten farklıydım ve herkes de bunu biliyordu. Bilmekle kalmıyor benden korkuyor, benim yok olmamı istiyor, tiksiniyor ama bana şaşırmaktan da kendilerini alamıyorlardı. Avcılar denen illet bir kuruluş beni ve benim gibi olan 9 kişiyi bulup insanları güvende tutmaya and içmişlerdi. İnsanların koruyucu melekleriydiler. Ama ne Avcılar ne de kalan tüm insanlar aslında çocukluğunu güçlerini kontrol etmeye çalışmakla harcamış masum bir kız çocuğu olduğumu göremiyorlardı. Taki Avcılar beni buluncaya kadar. İşler artık daha kötü olamaz derken hem eğitmenimi, hem de yıllardır sakladığım kimliğimi birden kaybetmiştim. Ama her beyazın içinde bir siyah olduğu gibi, her siyahın içinde de bir beyaz vardı.Nereden bilebilirdim ki Avcı karşıtı güçlü bir grubun var olduğunu ve aslında binlerce kişinin Avcılar'a inanmadığını?Nereden bilebilirdim ki kalan numaraların istikametinin tam olarak bulunduğum yer olacağını? Ve nereden bilebilirdim ki hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığını.

Yaralar vardır; Hiç kapanmayacakmış gibi hissettiren. Yaralar vardır; Kapanmış olsa bile dokununca sızlayan. Yaralar vardır; Kapandığına dair bir iz bırakmayan. ✱ Batu ve Melis... Hayat onlara oyun oynamış ve yüreklerinde kapanmayacağını sandıkları yaralar bırakmıştı. Ancak bilmedikleri bir şey vardı. O da; birbirlerinin yaralarını saracaklarıydı. #Yayın hakları yazara aittir.

TAMAMLANDI Loş ışıkların altında görebildiğim tek şey Arasın elinde gitarla sahneye çıktığıydı. Bir dakika 'Aras mı' dedim az önce ben? Şarkı söylediğini bilmiyordum, tabi gitar çaldığını da. Bak sen bizim öküze. Neler de biliyormuş öyle. Bir de bütün kızlar hayranlıkla ona bakıyorlardı ya sinir oluyordum. Saçlarını başlarını yolasım geliyordu vallahi. Bana neyse artık. Arasın tok sesini duyduğumda düşüncelerimi kafamdan atıp ona odaklanmaya çalışdım (!) -Bu gün aranızda benim için değerli biri var. Onun için sahneye çıktım. Biliyorum hepiniz şaşkınsınız. -herzaman ki ukala gülümsemesi yer edinmişdi dudaklarında- Badboy Arasdan beklenmedik davranışlar bunlar. Neyse hadi başlayalım... Aras yavaş-yavaş şarkıyı söylemeye başladığında sesinin ne kadar güzel olduğu dikkatimden kaçmamışdı. Etrafdan yükselen "vay!!" nidalarının da etkisi büyükdü tabiki o an için. Sanırım ilk kez o gün duyuyorduk sesini. Sonlara doğru gitarını bir kenara bırakarak sahneden inip, yanıma geldiğinde tüm ışıklar kapandı.Sadece bana ve Arasa ışık verildi. Aras tam karşımda durdu ve elimden tuttu. Zaman durmuşdu o an sanki. Her kes - buna ben de dahil- büyük bir merakla Arasın ne yapmaya çalışdığını anlamaya çalışıyorduk o an. Arassa istifini bozmadan, elleri ellerimde, gözleri gözlerimde şarkıyı tek düze söylemeye başladı. -Acaba sen de benim seni düşündüyüm kadar düşünüyormusun? Acaba sen de benim seni özlediğim kadar özlüyormusun? Acaba sen de benim seni düşündüğüm kadar düşünüyormusun? Acaba sen de benim seni özlediğim kadar özlüyormusun? Nefes nerden alınıyordu? Peki Aras karşımda bir cevap beklermişcesine dururken benim cevabım ne olmalıydı? Sanırım onu da hikayemizi okuyunca anlayacakdınız.

"Ve ateş kül oluncaya dek yanmaya devam etti. Su ise buhar olacağını bilmesine rağmen savaşından vazgeçmedi.'' Masal on sekiz yaşını doldurduğunda kaldığı yetimhaneden ayrılmak zorunda kalmıştı. Bu arada eski yurt müdürü tarafından ona İstanbul'da bir kolejde burs ayarlanmıştı. Kendine kalacak bir yer bulması gerekiyordu artık. Bir yandan da İstanbul'a geldiğinde etrafında ilgiyle dolaşan insanlar ve karşısında köle olacak bir beyaz atlı prens hayal ediyordu. Ancak ne yazık ki hayat masallardaki gibi değildi. Zaten "Bir varmış bir yokmuş" yerine "Lanet olsun!" ile başlayan bir masaldan ne beklenirdi ki? Masal, karşısına çıkan, sırlarla dolu, karanlık Rüzgar'ın gizemini çözmeye çalışırken kendini ona âşık buluverecekti. Bu kitap 2015 yılında Epsilon Yayınevi ile raflarda yerini aldı.