ŞİMDİ EPSİLON YAYINEVİ KATKILARIYLA TÜM KİTAPÇILARDA... ------- "Biz, aynı rengin iki farklı tonuyduk. Bir yanda soğuk bir gecenin üzerine dökülen ay ışığı, diğer yanda kar yağarken bile parıldayan bir güneş... O ve ben, birbirinden uzak ama aslında bir o kadar yakın iki kişiydik. O ateş, ben baruttum. Temasımız son derece yakıcı olabilirdi ve birbirimizden uzak durma ihtimalimiz, bir buzulun ortasında can çekişen kıvılcım kadar yetersizdi. Kimisi buna kader diyebilirdi, kimisi tesadüf... Ne söylendiğinin önemi yoktu; şu noktada önemli olan tek şey ateşin kuvvetiydi."

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

|Kalbi camdan yapılmış bir kelebeğin öyküsüydü benimkisi| Hayattan bağlarını koparmış kırılgan bir yüreğin içinde yaşamını sürdürüyordu kız. Ve oğlan yüreğinin en ücra köşesine sığdırmıştı kızın kalbini Bir kelebek kadar kısa ömürlerinde karşılaşacak mıydı yürekleri? ◆◆ Berk acısını derinlerde yaşayan yaşadığı hastalıkları kendinden saklayan bir gençtir. Başka bir acı ile boğuşurken kalbinin acısı yankılanır tüm bedeninde. Karmakarışık renklere bürünmüş bir kelebektir ona bu acıyı yaşatan. Bu acı onu tedavi mi edecek yoksa daha da mı sürüklenecek kalbinde? Su onu kendi acılarıyla temizleyecek mi yoksa simsiyah mı olacak bedenleri? HİKAYE BANA AİTTİR KOPYALANAMAZ