Kadın çok da güzel sayılmazdı. Onun yanında sönük kaldığı bile söylenebilirdi. Onun büyüsü öyle ihtişamlıydı ki, kadın yıllardır, hala inanamıyordu. Bir bakıma haksızlıktı bu ama kadın umursamıyordu. Ona ait olduğu sürece kimin daha göz kamaştırıcı olduğu umrunda değildi. Bir şey vardı ki… Gözyaşları akmaya başladığı zaman en güzel hep o oluyordu. Sanki içindeki tüm iyiliği akıtıyor, ışık saçıyordu. Kadın, ağladığı zaman güzel olduğunu biliyordu. Şişmiş, kocaman, hayat kadar vahşi gözleriyle ve onları biraz olsun uysallaştıran kirpikleriyle, silmekten kızarmış burnu ve küçücük ağzıyla daha değerli oluyordu. Kadın anlamsızca hep ağlamak istiyordu. Eğer içindekileri ona anlatabilecekse, kadın aylar, yıllar boyu ağlayabilirdi. Acının hayat bulduğu kadın… Sanat eserlerini çağrıştırıyordu. Ancak böyle zamanlarda kadın kendini ona yakıştırıyordu. Kendine güvensizlik değildi bu, çok sevmekti. Onun yanına kendisini bile yakıştıramayacak kadar delicesine seviyordu. Kadın onun için deliliğin sınırlarında dolaşıyordu. Aşkın mantıksızlığına inat mantıklı davranmaya çalışıyor ve her seferinde daha çok battığını hissediyordu. Kadın böylece karar verdi, kendini ona eş olarak gördü. Bir anda özgürleşen hareketleri hala tutsak olan aklını başından alıyordu. Peki, kalbini özgürleştirebilir miydi? Kadın istemedi, ona bağlı olmayı seviyordu. Kadın gözlerini kapatıp onu düşündü. Sonra da sıradanlığına kızarak yemyeşil gözlerini kocaman açtı. Ah, ne kadar da farklıydı… Gerçekten, tüm dünya onun hizmetine mi girmişti? Nasıl ondan iz taşımayı becerebiliyorlardı? Sanki her yerde onun imzası vardı. Her zaman nefret ettiği ama sürekli yenisini almaya üşendiği perdesinden, kenara bıraktığı mendiline kadar. Düşüncelere dalıp içemediği sigarasından, kitaplarına kadar… Tüm aykırılıklarda o gizliydi. Kadın sadece onu görebiliyordu. Duvarının rengi değildi gördüğü, bir önceki gün giydiği kıyafetleri değil, aşık olduğu kitap ayraçları değil. Kadın sadece ama sadece onu görüyordu.

Gurur Özdemir, uzun zamandır uzaktan izlediği kıza sırılsıklam aşıktı. Her gün aynı saatte köşesine çekilir, okul kapısından içeri girdiği anın hasretiyle onun gelmesini beklerdi. Yalnızca uzaktan görmek ona yetiyordu. Daha fazla yaklaşmaya cesareti yoktu. Duru Çelik, 19 yaşında ve hukuk öğrencisidir. Ayrıca bölümünün 1.si. Arkadaşları tarafından 'İnek' diye adlandırılan genç kızın tek derdi, okulunu bitirmek ve ailesinin geleceğini kurtarmaktı. Aşka zamanı yoktu. Üstelik gerçek aşka rastlayacak kadar şanslı olduğuna da inanmıyordu. İkisinin kaderini birleştiren şey ise bir kazadan ibaret ve bir de intikam isteği. Gurur sevdiği kıza yaklaşma cesaretini gösterdiğinde, saklanılan gerçeğin ortaya çıkmasına engel olamayacağını biliyordu. Sonunda mahvolacağını da. Ama umurunda değildi. ** Bu hikaye 2013 yılında yazılmaya başlanmış olup, facebook sayfasında yalnızca iki bölüm yayınlanmıştır. @Tüm hakları saklıdır.

Kapıdan çıktığımda onunla yüz yüze geleceğimi bildiğim gibi dudaklarımdan dökülecek olanları da biliyordum. Onu sevdiğimi söyleyecek, gözlerinin siyahındaki kırgınlığı görecektim. Aşk böyle bir şeydi işte... Bile bile ölüme gidiyor ve bunun için bir gram korku hissetmiyordun...

Geçen yaz yüzme kursuna başlayıp devamını getirmeyen İpek babasının zoruyla bir yüzme kursuna yazılır.Bu kursta okulun popüleri ve yakışıklısı Tunahan ile karşılaşır Ipek zaten Tunahan'a aşıktır.İpek kursa devam eder ve bir çok arkadaş edinir.Bu arkadaşlardan biriside Selim isimli çocuktur.İpek bu kursta pek çok şey yaşayacaktır aşk,arkadaşlık... Selim ve İpeğin hikayesine katılın. Selim ve İpek'in hikayesi "AŞK ÇATKAPI."

İyilik yapan iyilik bulur

Sana demlenen şiirler var

Bizim hikâyemizde isimler yok; sadece o ve ben varız. O, dünyadaki bütün kitapları okumak istiyordu. Ben ise sadece onu istiyordum... (Obur Okumalar kategorisinde bir Watty ödülü: Kancalarını takıp çıkarmayan o hikayeleri biliyorsun değil mi? Cümlenin ortasında uykuya dalsan bile okumayı bırakamadığın o hikayeleri? Bu ödül en çok bağımlılık yapan Watty yarışmacısına gidiyor.) Ekler: BÜH 1.1 (özel) bölümler. Diğer çalışmalarım için profilimi incelemeyi unutmayın.

On altı yaşımda öldüm ben.Yaşarken adeta bir ölüye döndüm , hayallerim düştü yanaklarımdan.Düşünemedim hiç bir şeyi.Daha doğrusu düşünmeye gerek duymadım.Ve bir gece sabaha devrolurken öğrenmiştim ; Ben bir vampirdim. Kirli sayfalarım silinecekti ve temiz bir sayfaya yol açacaktım .İstemiyordum.Normal bir yaşantım varken aksiyona ne gerek vardı ki ?Ama kabullenmem ve üstesinden gelmem lazımdı.Hayal kurmayı bırakıp gerçek yaşantıya dönmüştüm.Yada dönecektim , ama bu hiç kolay değildi.Unutturmam lazımdı artık , beynime kazınmış kötü anıları.Geçmişimiz her ne kadar silinse de gelecekte gelecekti tekrar karşımıza.Ve tekrar silmeye gücümüz olmayacaktı.Ama ben bunu başarmak zorundaydım,her ne kadar kötü şeyler yaşayacak olsam da dik durup üstesinden gelmem lazımdı.Ve yapacaktım bunu.Hava yavaş yavaş aydınlamaya başlıyordu.Ay yok oluyor ve güneş doğuyordu.Birlikte asla duramazlardı.Güneş batarken ay yerini alıyordu , ay batarken ise güneş.Bende kendim gibileriyle birlikte olabilirdim normal insanlarla değil. Her şeyin bir düzeni vardı .Normal insanlar varken benim gibiler onların yanında yaşayamazdı. Ve ben bu düzeni öğrenene kadar kendim gibi olanlarla kalacaktım.