" นี่ พวกนาย ให้เกียรติสถาบันกันหน่อยสิ นี่โรงเรียนนะไม่ใช่บ้านตัวเอง ที่จะได้ทำอะไรก็ได้ " " ยัยฟาร์มโคนม เธอรู้มั้ย ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครตบหน้าชั้น นิสัยแบบนี้สินะที่ทำให้นายโรทิ้งเธอไป ชั้นคิดว่าถ้าเธอเอาไอ้ภูเขาไฟที่ใหญ่เกินตัวเธอไปสร้างเซลล์พัฒนาสมอง เธอคงจะคิดอะไรเองเป็นโดยไม่ต้องให้ชั้นมาบอก " นี่คือคำพูดของนางเอกเรื่องนี้ แต่จะพูดกับใคร ก็ต้องลองอ่านดูนะคะ \\^¥^\\

ความรักนี้มันเกิดขึ้นเพราะความบังเอิญ เเต่ ฉันก็รักเค้าโดยไม่ใช่ความบังเอิญ

ยิ่งหนีเขามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งเจอ อดีตก็ยังคงเป็นอดีตเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอยังคงเป็นปริศนาต่อไป(?)

ฉันมาถึงจุดนี้ได้เพราะผู้ชายคนหนึ่งที่ตบหน้าฉันเบาๆแต่ความรู้สึกพังไม่มีชิ้นดีบนเวทีวันที่ 03.08.2016 ฉันสาบานกับตัวเองว่าจะทำให้ไอ้บ้านั่นเสียดายที่เจอฉันช้าและทำให้เค้าคุกเข่าขอฉันแต่งงานไม่ว่าวิธีนั่นจะสกปรกแค่ไหนฉันก็จะทำ!!!

จีมินอ่า..ชั้นเป็นผู้ชายมีอดีต ไม่เป็นไรใช่มั้ย

ฉัน นิวตัน (ออกเสียงว่า นิว - ตั้น) กำลังจะขึ้น ม.5 อายุ 16 ปี เป็นลูกสาวของพ่อและแม่ซึ่งเป็นวิศวกรทั้งคู่ค่ะ และท่านก็คาดหวังให้ฉันเป็นวิศวกรเช่นกัน เพื่อไปช่วยทำกิจการของที่บ้าน คือก็อยากจะทำฝันท่านให้เป็นจริงอยู่หรอก .. แต่ดูเหมือนคณิตศาสตร์กับฉันจะเริ่มไปกันไม่ได้เมื่อฉันขึ้น ม.ปลาย และในที่สุด คะแนนที่น่าสะพรึมของฉันก็ทำให้พ่อต้องจ้างครูเลขสุดเฮี้ยวมาปราบเด็กโง่เลขที่บ้านค่ะ ให้ตายเถอะ ไม่ฉันก็ครูเลขนี่แหละต้องตายไปข้าง..

เธอ...มีพร้อมทุกอย่างแต่ชีวิตกลับไม่เคยมีความสุข เขา...ก้าวเข้ามาเพราะความจำเป็น แต่เมื่อความรักเกิดขึ้น...เขาก็จะฝ่าฟันและอยู่เคียงข้างเธอ คอยประคับประคองและดูแล...เติมความรักและกำลังใจให้กันและกัน

รักเธอคนเดียวเพราะเฟี้ยว...และเงี้ยวได้โล่

เขาคือขุนเขาที่กำลังจะพังทลาย...เธอคือสายนำ้ที่ไร้ทิศทางแต่เมื่อทั้งสองพบเจอกัน...สายนำ้ที่เย็นฉ่ำก็พอจะช่วยเยียวยารักษาขุนเขาเช่นเขาให้ฟื้นคืนชีวิตเขาจึงไม่ต้องการสิ่งใด....เพียงเธอ...ก็คงเพียงพอ...