"Çekil Demir önümden, alacağım babamın intikamını." "Çekilmem gülüm, çekilemem. Bedenim çekilse, yüreğim önünde durur. Yüreğim çekilse, ruhum izin vermez senin ona gitmene. Lütfen, yapma bunu bize, yapma bunu aşkımıza." Gülüm, karşısındaki kara gözlere baktı. O gözlerde yaşamayı öğrenmişti, o gözlerde nefes almayı. Kocasıydı o. İlkiydi. Şimdi ona sırtını dönmek ya da onunla sırt sırta bir kavgaya girmek, tüm mesele buydu aslında. "Demir..." Bir kara oğlan, bir kara gözlü oğlan aşkı için sevdası için eşkiya olan... "Bazen sen seçimler yaparsın, bazen de seçimlerin seni olduğun kişi yapar." İki deli ve aşık yürek... Ya sırt sırta verip sevdiklerinin intikamlarını alacaklardı, ya da birbirlerine sırtını dönüp yabancı olacaklardı birbirlerine...

Başlangıç: 2 Kasım 2013 Bitiş : 4 Ağustos 2014

Romantizm #3 "Sen de gözlerine bir deniz hapsetmişsin sanki. Denizden uzak kalmaya dayanamayan ben, bu gözlerde en çok ihtiyaç duyduğum suların varlığını buluyorum." Denize tapan adamın bu her kelimesinden samimiyet akan ifadesi beni en derinlerime kadar Atlas benliğiyle doldurmuştu. "Artık deniz bende de başka şeyler ifade ediyor. Hem de çok güzel şeyler ama içinde her şeyden önce Atlas Aladağ olan şeyler." Bana yumuşak fakat bir o kadar da koyulaşan elalarıyla bakarken aramızdaki görünmez iplerle birbirimize biraz daha bağlandığımızı hissediyordum. * "Bu hikayenin tüm hakları bana aittir. Herhangi bir çalınma durumunda yasal işlem başlatılacaktır."

Gözyaşlarıyla yıkanan ellerine baktı öylece evine gitmesine izin vermişti. Nerden bilebilirdi ondan çok uzaklara gideceğini. Leyla'sını son kez ağlarken gördüğünü. Büyük bir yıkımın orta yerinde sevdiğini bulamamıştı.... Gitme Leyla'm sensizlikle sınama beni gidersen bende biterim. Sen yaşa ki sebebim olsun, umudum olsun yaşamak için. Aç artık büyüsüne kapıldığım güzel gözlerini... Açtın gözlerini ömrüme yeniden bahar geldi. Yine en unutulmaz hediyeyi sen verdin bana. Ömrümün kalanına bahari getirdin... Leyla'm daha da bekletme bizi uyan artık, uyan ki güneş doğsun. Daha kaç kez sınayacaksın yokluğunla. Ben sınanmaya razıyım. Senden gelene hep razıydım. Ölüm olsa dahi razıyım. Ama onlar bilmezki, nasıl alışırlar. Nasıl başa çıkarım hem onlarla hemde sensizlikle...

(FİNAL YAPILDI)Hiçbir aşk bu kadar zor olmamış hiç kimse aşkı bu kadar çok istememişti. Aşktan dili yanmış bir kadın.. Aşktan intikamı uğruna vazgeçmiş bir adam.. Yaralarını sarmalarına engel olan ve geçmişten gelen büyük intikam.. Bir yanda masumiyetiyle karşısındaki adamı ezen Karaca, diğer yanda geçmişini bir türlü arkasında bırakamayan Barış. Ruhsuz bedenler ve acıyla yaşayan kalpler.. Soluksuz okuyacağınız bir macera ve amansız bir aşk hikayesi.. "Kimseyi sevemeyecek kadar yaralısın sanmıştım. Yanılmışım. Sen sadece beni sevememişsin." Karaca BAYRAKTAR "Sonuç mükemmel. Benden hiçbir beklentileri yok. Çünkü ben kimsenin geleceği değilim." Barış ATAMAN

Aşıktı toprak gözlüsü. Güzel gözleri, aşık olduğu kişiyi görünce ışıl ışıl parlardı. Bakmaya, tutmaya kıyamadığı o erkeksi, güçlü, sıcak elleri başka bir kızın elini tutardı. Canı yanardı o zaman genç kızın. Canından bile çok sevdiği toprak gözlüsü, başka bir kızın elini tutarken, nasıl canı yanmasındı ki? Her şeyini bilirdi Aslı, O'nun. Neyi sever, neye kızar, çayına kaç şeker atar, kahvesini nasıl içer, en çok hangi kitabı sever, neyi ister ..hepsini bilirdi. Mehmet'in kendisinden bile daha yakındı Aslı, O'na. Bebeklikleri, çocuklukları, gençlikleri birdi onların. Kalpleri birdi. Ama Aslı, seviyordu işte çocukluk arkadaşını. Çok seviyordu hem de. İçi gidiyordu Mehmet'ine bakarken. Mehmet ona dostça sarılıp, öperken içi gidiyordu genç kızın. Titriyordu elleri, eriyordu kalbi. Öyle güzel bakardı ki Mehmet kendisine...toprak gözlerini öyle güzel gezdirirdi ki Aslı'nın üzerinde. Bir de tatlı tatlı gülümserdi ya hani! İşte Aslı, kaybederdi kendini. Mehmet'i onu sevse, onu görse, onu bilse, onu öpse, onun elini tutsa olmaz mıydı? Ne gerek vardı yabancı ellere? Onun için titreyen, onun tenine değecek olmanın heyecanıyla terleyen kendi elleri dururken, neden başka bir kızın elini tutardı ki Mehmet? Kalbi onun için delicesine çarparken, nasıl da fark etmezdi bunu genç adam? Peki ya Mehmet? Horoz ibiğini(Öyle derdi Aslı'sına Mehmet) paylaşabilir miydi kimseyle? Fark etmeden içine yerleşen o tarifi mümkün olmayan duygularla nasıl baş edebilirdi? --- Aslı ve Mehmet, Nefretten Gelen Aşk(NGA) hikayesindeki Elif ile Ali ve Kenan ile Hayal'in çocuklarıdır. Bu hikaye NGA'nın devam hikayesidir. NGA'daki Aslı ve Mehmet kısımlarını okumak için son bölüm ve özel bölümlere bakın. Hadi, başlayalım.

Bir insan diğerini en çok ne kadar severdi? En çok ne kadar özleyebilirdi...? Aşkın sınırları olur muydu ? Ya da özlemenin... Beklemenin... Ne demişti şair ; ''Yıkıldı seni bekleyen şehir, artık gelsen de bir gelmesen de..'' Gelecek miydi? Tamamen benim olmaya...bende kalmaya...yıkılmadan içimde onu bekleyen şehir?

O; Baran'dı. Yanlış onun göbek adıydı, kaderiydi... O; Zeynep'ti. Doğruluk onun kanına, ruhuna işlemişti. Onlarınki belki de zıt kutupların birbirini çekmesiydi. Belki de değildi... Her karanın içinde bir ak, her akın içinde bir kara vardı. Belki de bundandı birbirlerini tamamlıyor olmaları, birbirlerine iyi gelmeleri, birbirlerine çekilmeleri... Ama bir yanlışlık vardı. Eksiklik vardı. Zaten her şey de dört dörtlük olmazdı..