Önsöz İçimde bir gökyüzü var. İçimdeki gökyüzünde bir bulutun yorgunluğu var. Ayazlı gecelerde yıldızların parlaklığını kıskandığından onları saklayarak gizlemeye çalışan, 'büyük tavan'ın şımarık gözbebeği bulut'un. Üzerimde, bir miktar Güneş'in kibri var. Asla batmayacak gibi küstahça ışığını sahneleyerekten sabahı selamlayan Güneş'in . Şakaklarımda belli belirsiz, gizliden Ay'ın lütfu var. Kimseyi uyandırmadan, öylece tüm evreni aydınlatmaya mahkum edilmiş Ay'ın. Gözlerimde binlerce birbirine benzer yıldız var. Kaderleri farklı, belki bir gün belki milyonlarca ''iyi geceler''i gerisinde bırakarak gecenin en zifirli anında sönecek olan yıldızların. Kalbimde genç bir kızın ruhuna kan dökülüyor. Fakat bunların hiçbiri hakikatim değildir benim. Yetinemediğimdendir bütün bu zelzelenişim. Yıkılmaya yüz tutmuş boş duvarlaradır sükunetim, Konuşması gerekirken susanlaradır sinirim; Ve içimdeki kör ateşedir parlayışım. Çünkü ben layık değilimdir: Ne Ay'a, ne Güneş'e, ne yıldızlara... Çünkü isteğimdir başını kaldırıp baktığın tüm gökyüzü, tüm evren.

@smoke_panda'nın 'Kitap Kapağı Tasarımı' kitabının 2. kitabıdır. İstekler için künye kısmını doldurup bana 'KÜNYE' bölümünden veya mesajlardan ulaşabilirsiniz. Tasarımların hepsi bana aittir. (Ç)almayınız.

Uzun zaman önce zurax gibi binlerce varlığı bir arada tutan koca yeşil bir gezegen vardı. Bu gezegenin ışık kaynağımızdan uzaklaşması nedeniyle gezegenimiz yok olmaya yüz tuttu. Bunu önceden fark eden mucitlerimiz, bir uzay gemisi icat etti. Bu uzay gemisinde ülkenin ileri gelen soyluları, her bir bölgeyi temsil eden on zurax ve kurtuluşumuzun anahtarları olan mucitler yer alıyordu. Bana gelecek olursak. Ben tek zurax. Şöylede denebilir. Ben son zurax.

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )

'Soru sorma. Dürüstlüğümü sorgulama. Güldüğünde tatlı değilsin. GÜLME! Hiçbir şey bilmiyorsun! Kim olduğumu bile ve şimdi... Avcumun içindesin. Gerçek miyim? Sürreal miyim? Sence kimim? Yazıyorsun. Umarım insanlar okur. Benim bir çok ismim var ama senin bir. Defne... Umarım yazdıklarını okuyanlar yanında durur Def. Çünkü sen gerçek miyim değil miyim bilmiyorsun bile.' - 'Kimsin sen? Artem dediğim kişi kim? Canıma okumayı kes! Eğer kahvenin içine para istiyorsan ve ya çayının içine birkaç sır KAĞITTAN KALBİNİ BENDEN UZAK TUT!

Gökkuşağı Yağmurdan Sonra Çıkar