''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Elini kaldırdı ve ateşi kum gibi havaya saçtığında alevden bir çember etrafımızı sardı. ''Her şeyi ateşe vereceğim." dedi sakince. "İlk kıvılcım da sen olacaksın." •• Kapak tasarımı şahsıma aittir.

Bej rengi tuvalde gezdirdi gözlerini. Yaptıklarının izlerini parmaklarında taşıyan bir günahkârın tövbe etmesi. Ama lekeli bir tövbe. Arınmayan eller, arınmayan kirler. Mor renkli bir mimoza çiçeğini tutan kirli parmaklar. Tuvalde gördükleri bundan ibaretti fakat tuvalin bundan ibaret olmadığı kesindi. "Tablonun duygularını okuyabilir misiniz?" Dikkatini yanından gelen tok ve hafif pürüzlü sese verdi. "Duygularla ilgilenmiyorum. Sanırım bu soruyu ressama sormak daha iyi olur." Gözlerini kendisini cüretkârca süzen harelere kilitledi. Sakallı çehresinde ukala bir kıvrım peydah olurken deminden beri içtiği şarabın boğazını yaktığını hissetti. "Sorabilirsiniz." Genç kadının kalın ve kavisli kaşı havalanırken adamın sözleri ilgisini çekmişti. Resmin altına atılmış imzaya baktı. "Evran Tan Karayılan," şaşkın bakışlarını bu sefer ilgiyle gözlerine dikti. "Siz misiniz?" Genç adam elindeki viski bardağını kibar bir hareket ile kaldırıp genç kadınla göz temasını kesmedi. "Ta kendisi." * -25.01.2017- +18 Olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar, şiddet, kanlı sahneler. •Bu kitapta yazılan karakterler ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Gerçek bir olayla alakası yoktur. Hiçbir yerden esinlenilmemiştir. •Bu isimle Wattpad üzerinde yazılan ilk kitaptır. •Tüm hakları saklıdır, çalınması dahilinde yasal işlem başlatılacaktır.

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''