01.01.2020

Fantastik #6 Yeşil Prenses serisinin 2. kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir. İçimizdeki karanlığı bir mum ışığıyla yok edemeyiz. ♕ Kim bilirdi ki bir kölenin bu kadar yükseleceğini? Bir kralın tutkusuna, arzusuna esir kalacağını... Ama kendisinin de nefret ettiği bir şey vardı; kralının hırsına, arzusuna esir kalmayı o da seviyordu. Darya yıllar boyu gizlenen sırları öğrenirken daha fazla mücadele etmeye şehvet duyuyordu. Sakin bir hayat ona göre değildi. O da tıpkı ağabeyi gibiydi; gerçi onun gibi olduğunu yavaş yavaş öğreniyordu. Bunun farkında olmasa bile birbirlerine benziyorlardı. Ama asıl o konu o veya şeytan kardeşi değildi. Kral da değildi. Asıl konu, ülkelerinde neler olduğuydu ve daha neler olacağıydı. Asıl konu, bu hikâyedeki herkesin kemiklerinde yanan savaş isteğiydi. Asıl konu, dünyanın adaletsizliğinin onları günaha davet etmesiydi. Dünya, gizlenen yalanlarla doluydu ve bazı kişilerin bu yalanları ortaya çıkarmaya hiç niyeti yoktu. Yeşil Prenses serisinin 2. ve son kitabıdır. 1. kitabı Yükseliş'tir.

Nefretin iliklere kadar ulaştığı yere, itiraz etmeden yürüyordu. "Ölmemi neden bu kadar çok istiyorsun? Ben sana hiçbir şey yapmamışken?" dedi. Gözleri buğulanmış korkudan titriyordu. "Basit." diye yanıtladı. Acımasızca bakan gözleri ona takılı kalmıştı. Genç kızın üzerine yürümeye başladığında kapattığı sandığı kitabın aslında ilk sayfasını açtığından haberdar değildi. "Çünkü varlığını hissettiğim her an aldığım nefesi zor veriyorum." dedi nefretle. -Serinin ilk kitabı basılı eser halindedir, ikinci kitabı buradan yayınlamaktayım.-

"Yıldızların aydınlığı gecenin karanlığındadır." Karanlık bir ateş misali gün geçtikçe yükselip etrafında kim var kim yoksa yakıyordu, başta Gece ve Karan olmak üzere. Aslında her ikisinin de bir ortak noktaları vardı. Onlar adlarının hakkını vererek yaşıyorlardı. Bu isimlerin laneti her ikisinin de hayatına bulaşmıştı ve bundan kurtulmak gün geçtikçe zorlaşıyordu. Mutluluğun yerini nefret, acının yerini ise korku almıştı. Biri siyahın gölgesine taht kurarken diğeri itaatkâr bir köle gibi karanlığa hapsoluyordu. Bu karanlık yaşam, gidilen bir tatilde yeniden gün yüzüne çıktı ve her şey mavinin umuduyla bozuldu. Gece'nin içini dolduran huzur, mutluluk ve sevgi hayalini kurduğu hayatın ilk kapılarını aralıyordu. Dostluk, kardeşlik, sadakat ve aşk da girince devreye her şey bir sis bulutu gibi çöken karanlığı yok etmeye yetmişti. Huzur ve mutluluk yeni bir günü beraberinde getirdiğinde her şey çok daha güzeldi. Ancak Ateş ve Yüceoğlu ailesinin tek sırrı bütün bu aydınlığı yeniden bozup her şeyi daha da karanlık yapmıştı. Kaybedilmek istenmeyen bu hayat tam da üç savaşçı doğurmuştu. Gece... Karan... Uras... Aşk, mutluluk, huzur ve güven için verilen bu mücadele hiçbir insanın bu denli kötülüğü ve karanlığı hak etmediğini haykırıyordu. "Seni hiçbir şey için zorlamamalıydım. Belki de o olay gecesini seninle evlenebilmek için koz olarak kullanmamalıydım. Ama çok seviyordum Gece! Seni o kadar hastalıklı seviyordum ki beni ailemin karanlığından kurtaracak tek kişi olarak görüyordum. Ama kendimi kurtarayım derken seni mahvettim. Asıl ben özür dilerim, sen bu karanlığı hak etmeyecek kadar masumsun."