Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

SESSİZ 2'nin devamıdır

"Sen yaşamaktan korkuyorsun."

(TAMAMLANDI.) Tehlikeden kaçan bir kelebektim. O ise önüme ağlarını ören bir örümcek. Kaçacağım tek yer kendime kurduğum kozaydı ama bilirdim ki o hep orada olurdu. Kaner Şahiner'den kaçamazdım. Hayat, ikimize büyük bir oyun oynamıştı. "Gözümü kırpmadan düşen yaşlar, gözünü kırpmadan beni öldürenler yüzündendi." mafya #1 tehlike #1 genelkurgu #11 gençkurgu #2 aksiyon #1

ÖZGE VE ASRIN 'Yine hangi kızı yatağına atmak için beni kullanacaksın ha? ' 'Seni.' 'Efendim?' 'Seni, yatağıma atmak için seni kullanacağım. Ama diğerlerinin aksine sen o yataktan bir ömür çıkamayacaksın.' EFE VE GÜNEŞ 'Şşşt geçti, bak ben yanındayım. Hadi gel güzelim.' diyerek beni kucağına aldı. Kollarımı boynuna sararak beni kaldırmasına yardımcı oldum. Daha sonra beni kaldırıp yatağa yatırdı ve üstümü örtüp alnıma küçük bir öpücük kondurdu. Tam gidecekken kolundan tutup onu durdurdum ve 'Efe gitme, bu gece yanımda kal lütfen. Korkuyorum.' 'Gitmeyecektim zaten sadece telefonumu alacaktım. Senin karanlıktan, cinlerden ve gök gürültüsünden ölesiye korktuğunu, en sevdiğin yemeğin karnabahar en sevdiğin içeceğin elma suyu olduğunu, en sevdiğin şarkıcının Adam Levine ve en sevdiğin şarkının never gonna leave this bed olduğunu, Brant Daugherty gibi biriyle evlenmek istediğini. Kızının adının Eylül, oğlunun adının Burç olacağını ve hasta olduğunda diğer kızların aksine canının tuzlu şeyler istediğini biliyorum.' dedi sonra da 'Telefon senden önemli değil.' deyip yanıma yattı ve beni kollarının arasına alıp 'Beni yanında istesende istemesende hep yanında olacağım.' 'Seni hep isteyeceğim.' 'İyi geceler sarı papatyam.' 'İyi geceler abicik.' deyip ona iyice sokuldum ve kendimi Efe'nin kolları arasında uykuya bıraktım. SON İKİ ÜÇ..ŞİMDİ AŞK ZAMANI!

Aylar boyunca biz olmanın hayalini kurarken, garip bir şekilde biz olmuştuk. Daha doğrusu biz olmamıştık, sadece bir sırrımız vardı. Bize ait ilk şey olan sırrımız. Sadece ikimizi ilgilendiren bir sır. Birbirimizi en yakın arkadaşlarımızdan daha iyi tanıyacaktık. Beraber birçok şey paylaşacaktık. Gülüp eğlenecektik. Mutlu olacaktık. Belki sonunda üzülecektim ama kabul etmemek için bir sebebim yoktu. Belki yanlış bir şey yapıyordum ama kaybedecek bir şeyim de yoktu. Belki pişman olacaktım ama işin içinde o varsa ben de vardım. Bir de, benim korkağın teki olduğumu bilse belki de hiç böyle bir işe kalkışmazdı. Cesaretsiz, saçma korkuları ve takıntıları olan aptal bir kız olduğumu en başından bilseydi, bana o ilk mesajı atmazdı. Ama ben, korkak olsam da bu işte onunla olmaya vardım. Bu süreçte beni korkularımdan arındırıp iyileştirecekti, ama beni iyileştirdiğinin farkında bile olmayacaktı. Ve bu, beni ona her zamankinden daha çok bağlayacaktı. Ama bunu hiçbir zaman bilmeyecekti. Bu da benim sırrımdı. Benim küçük sırrım.

11.02.2017 "Her yanış, yeni bir doğuştur." • Öznur, Izmir de yaşayan bir üniversite öğrencisidir. Küçüklüğünden beri yetimhane de arkadaşı Asu ile yaşamış, 18 yaşına geldiklerinde oradan ayrılıp bir eve çıkmışlar ve okula oradan devam etmişlerdir. Hayatları ummadıkları anda değişirken bütün olaylar çorap söküğü gibi gelişir. Serkan ile olan aşkı, hayatının aslında yalan üzere kurulması, gerçekte kim olduğunu ve kaybettiği ailesinin bir anda ortaya çıkmasıyla arafta kalır. • Gözlerimi yumdum, yaşlar bir bir akarken, sırtımda bir el hissettim, burnuma dolan meyve kokusuyla içime derin bir nefes çektim. Ve kendimi bırakarak Serkan'a sarıldım ve ağladım. Iki elimle üstünde ki tişörtün kenarlarını sıktım, başımı göğsüne bastırdığımda, sırtımda ki elini belime indirerek beni kendine çekti ve sıkı sıkı sarıldı. Bu....huzur vericiydi....

Babasının zorla evdendirerek hayatını mahvetiği sıradan bir kızdım. Hemde bir kendini altı yaşında sanan kocaman bir adamla evlendiriliyordum. Kendi karanlığına farkında olmadan beni de çeken bu deliyi o kör kuyudan çıkarmak zor olacaktı. Zorla yapılan bir evliliğin iki kurbanıydık. Hangimiz hangimizi kurtaracaktı en ufak bir fikrim yoktu. Yine de asla bu adamın hayatımın merkezi olacağı gerçeğini önceden kestiremezdim...

"Avucunun içini parçalayan bıçak gibiyim," diye fısıldadı bıçağı sıktığı avucunun içinde oynatarak kendisine doğru çekerken. Avucumda oluşturduğu derin yarık boğazımda biriken kan damlalarının gözyaşı olarak yanaklarımdan ateş topu gibi yuvarlanmasına neden olduğunda acı damarlarımın içinde zift gibi dondu. Saçlarımın arasından kulağıma dokunan dudakları tekrar hareketlendi. "Varlığım canını acıtacak kadar keskin." Ağlamak istiyordum, avucumdaki yarık öyle hızlı bir şekilde kanla doldu ki, parmaklarımın arasından sızan acıyı hissedebiliyordum. Ruhum bedenimdeki tek bir noktadan çıkmak istiyordu. Beni parçalıyordu, dışarıdan içeriye gölgesi devrilen yağmur damlalarının katili camdı. Derin bir nefes alırken burnundan verdiği nefes tüylerimin diken diken olmasına neden oldu. Nefes alışı bir vazgeçişin izlerini taşıyordu. ''Ama oradayım, sen nefes almadıkça bir anlamım yok.''

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."