çünkü sevgilim içimizdeki yara yeniden açılacağı günü bekler

Kapıyı çalmayayım diye düşündüm, uyuyor olabilir. Çantamda anahtarlarımı aradım. Beyaz demir kapının kilidine sokup çevirdim. Kapıyı hızla itip içeri bir adım attım ve yavaşça kapıyı kapattım. Üst katın ışıkları yanıyordu ve birkaç takırtı duyuluyordu. Herhalde uymuyordur diye düşündüm. Mantomu çıkarıp portmantoya astım ve hızlıca yukarı çıktım. Sol bölümdeki odalar karanlıktı sağ taraftaki en son odanın kapısı aralıktı ve içeriden ışık sızıyordu. İlerledim, tam kapıyı açıp içeri dalacaktım ki beni beynimden vuran ve saflığımı yüzüme çarpan o kelimeleri duydum. "Seni seviyorum, seni seviyorum bundan daha önemli hiç birşey yok! Ne Işılay ne de Emir umrumda." Artık kanımda saflık ve iyilikten tek bir kalıntı yoktu. Artık kalbim tek bir amaç için çarpıyordu; İNTİKAM.

Kalbi paramparça olan bir kız. Aşkın en kötü halini yaşamış, yıllarca kendini duvarlara hapseden suçsuz olan bir mahkum. Adının hakkını sonuna kadar veren masum, ürkek ve bir o kadar da cesur olan Derin Özgün... Dünyaya maviliklerini açtığından beri hayatın acımasız tarafını yaşamış bir erkek. Hayata karşı dimdik durmayı öğrenmiş, duygularını köreltmiş acımasızlığın onu çekmesine izin vermiş olan Doruk Kalkan... Farkında olmadan aynı hayatı paylaşmış olmaları sizce de fazla ironik değil mi?

"şiir gibi değil bu, benim hayatımdan acılar"