"Birer kuklayız.Acıları çekmeye mahkumuz ve iplerimizden kurtulamıyoruz.Makaslar saklanmış ve maskelerin arkasındaki yüzleri göremeden ölüme terkediliyoruz.Söylesene bizim de özgür olmaya hakkımız yok mu?" Gözyaşlarımın yanaklarımdan süzülmesine izin verirken hafif esmekte olan rüzgarla saçlarım geriye doğru savruldu.Gözlerimi ona çevirdiğimde onun da gözünden bir damla yaş süzüldüğünü gördüm.Böyle bir manzarayla karşılaşacağımı düşünmediğimden olsa gerek başımı omzuna yaslayabildim sadece "Yok." Söylediği kelimeyle başımı omzundan ayırarak ona baktım.Gözyaşını sildikten sonra yüzünü bana çevirdi.Sol gözümü kapatan saçımı kulağımın arkasına attıktan sonra aynı eliyle sol yanağımı okşadı.Ne yaptığına anlam veremezken bütün dikkatimi ona verdim. "Kuklalar hiçbir zaman özgür değildir ve olamaz.Sen kukla değilsin.Sen sadece o maskelerin arkasına saklanmış biri yüzünden bu acıları çekmeye mahkum bırakıldın." Anlamaz gözlerle ona bakmaya devam ederken elini yanağımdan hızlıca çekti ve gözlerini denize dikti.Ardından kurumuş dudaklarından birer kelime döküldü. "Özür dilerim."

Milyonlarca insan arasından birbirlerini buldukları için kendilerini şanslı sanan ama aslında asla bir araya gelmemesi gereken iki kalp. 8 yaşında babasını kaybeden Rüzgar yıllarca baba özlemiyle büyümüştür. Babasının intikamıyla yanıp tutuşurken Hayal'le tanışır. Ona aşık olmasıyla bütün hesapları altüst olur. Rüzgar'ı büyük bir seçim beklemektedir.

"Kabul et taşıdığın o kalp beni görünce deliriyor." Dedikleri karşısında ona dönerek isterik bir kahkaha attım.Aramızda bir nefeslik yer kalırken elimi kalbinin üzerine koydum.Onun da kalbi hızlı atıyordu,fakat benimki her zamanki gibi daha fazlaydı.Nedensizce vücudumun alev aldığını hissettim.Sanki her yerime kaynar sular döküyorlardı.Bir anda sıcaklaşan bu ortamın etkisiyle dilime hakim olamadım.Onun ise elleri çoktan belimi bulmuştu. İçimize sığdıramadığımız hayallerimiz vardır. Oysa ki küçüklüğümüzdür o hayalleri büyüten. Kendi içimizden çıkanı sığdıramayız dünyamıza. Yıkılır hayaller, yerine daha küçükleri inşa edilir. Ama yıkılan bir aşk, geride öyle acılar bırakır ki tek bir tuğlasını uzanıp koyamazsın yerine. İzler vardır geride. Ve izler hatırladığın kadar derindir. Her şey bir aşk oyunuysa, gidişlere seyirci kalmak düşer kalanlara. Adımızdan düşer adım adım. Ve gitmek değil, bitmektir attığı her adım. Yaşadıkları tesadüf olamayacak kadar benzerdi bu iki insanın.Değer verdikleri her insan için bir gözyaşını bırakmıştı bu iki insan.